Uitkijkpost – Beste trollen en haters, wat u zoal uitbraakt op X, is dom en onbeschoft

Senior writer Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan haters en trollen op X. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.

Joël De Ceulaer – De Morgen

17 januari 2025

Leestijd: 5 min

“Beste trollen en haters, wat u zoal uitbraakt op X, is dom en onbeschoft”

Joël De Ceulaer

Ik zie u graag. Jazeker.
Voor ik dat wat nader toelicht, even voor alle duidelijkheid: wat u allemaal uitbraakt op X, het asociale medium in handen van Elon Musk, is zo dom, vunzig en onbeschoft dat men er een prijskamp van zou moeten maken – op zoek naar de absolute ondergrens van de menselijke omgangsvormen.

Toch vergeef ik u alles.
Zelfs uw oeverloze gezeur van afgelopen week. Het schuim stond u blijkbaar weer op de lippen,
want er kwam geen einde aan uw gedram.

U wilde maar één ding weten: wat ik nog te zoeken heb op X, wanneer ik daar eindelijk vertrek, samen met de andere hoernalisten, subsidieslurpers en linkse ratten.

Als De Morgen toch geen berichten meer post op X, wat doe ik daar dan nog? Waarom bol ik het ook niet af, hypocriet die ik ben?

Wel, ik zal u dat eens uitleggen, zie.
Dat De Morgen zich terugtrekt uit het moeras van Musk, vind ik de logica zelf. Mocht ik hoofdredacteur zijn, ik nam dezelfde beslissing.

Dit medium is een instituut met diepe wortels en waarden die onveranderlijk zijn, wie ook de leiding heeft of artikelen schrijft. Met die waarden is X op dit moment onverzoenbaar.

Sta me toe dat ik dat uitleg met een metafoor: die van de openbare drankgelegenheid.

Beeld u in dat De Morgen niet meer gelezen, maar alleen vóórgelezen wordt. Er verschijnt geen papieren krant, geen website, maar elke dag wordt de inhoud per geluidsopname op zoveel mogelijk plekken publiek gedeclameerd.

Denk even mee:
In welke etablissementen zou De Morgen weerklinken? In de hippe koffiebar waar de klanten mutsen breien?
Zeker.

In de statige taverne waar burgers elkaar treffen om over het weer te praten?
Beslist!

In het chique restaurant waar foodies te veel geld uitgeven?
Natuurlijk.

In de bruine kroeg waar stamgasten de wereld maar blijven verbeteren?
Ongetwijfeld.

In de Colmar en Lunch Garden?
Absoluut.

Bij de lokale friturist?
Uiteraard.

Maar!
Wat met het café dat zich in een reusachtige hangar bevindt die stinkt naar urine, braaksel, verschaald bier – en waar de gasten elkaar constant te lijf gaan met kettingen en knuppels?

Wat als gescheld en getier de geluidsopnames van De Morgen onverstaanbaar maken?

Wat als de hangar ook dient als opslagplaats voor wapens?

Wat als de eigenaar desinformatie en complotwaanzin door de luidsprekers pompt, en de democratie openlijk wil ontwrichten?

U zult het niet met mij eens zijn, want u vindt dat prima, maar ik zal u zeggen: in zo’n tent wil een deftige organisatie niet betrapt worden.

Het is normaal dat media, middenveld en overheid X verlaten – ja, ook de overheid:
die moet daar weg.

En ik dan, en mijn vele collega’s en andere brave mensen die X nog wél gebruiken?

Wel, ik zal u verbazen, maar wij leven in een vrij land. En journalisten zijn, schrik niet, individuele organismen die zonder autonomie niet kunnen functioneren. Ze reageren ook zeer slecht op censuur en verbodsborden, daarom zal geen enkele hiërarchie die opleggen.

Daar komt nog plichtsbesef bovenop.
Wij moeten overal zijn, ook waar het akelig is.

De ene journalist gaat naar het front in Oekraïne, de andere maakt het zich gemakkelijk en hangt wat rond op X – noem het maar oorlogsverslaggeving voor doetjes.
Dat doe ik dus.

(Tussen haakjes: er vertoeven ook nog veel fijne mensen op X, ik heb er vrienden gemaakt met wie ik langs die weg contact houd. Zij worden in die hangar weliswaar steeds harder naar de uitgang geduwd, maar zolang zij er zitten, ben ik geneigd om ook nog wat te blijven.)

Het schuim stond u blijkbaar weer op de lippen, want er kwam geen einde aan uw gedram

En hoe krankzinnig het ook mag klinken,
ik zie u dus graag. Jawel, ú daar, die man met de midlifecrisis die hele dagen doorbrengt achter zijn laptop met bloeddoorlopen ogen van woede, een slordige baard en een onderbroek uit de Zeeman die vanzelf blijft rechtstaan ten gevolge van de aangekoekte lichaamsvochten na maandenlange zelfverwaarlozing.
Ik hou van u.

Zo af en toe haalt u nog eens het bloed vanonder mijn nagels, maar dat is juist gezond.

Ik begeef mij nu even in het spirituele hooggebergte. Van de Boeddha moeten we onze vijand dankbaar zijn, omdat hij onze beste leraar is: hoe feller de tegenstand, hoe meer je zelfbeheersing en sereniteit moet beoefenen.

Van Jezus Christus moeten we onze vijand beminnen: onhaalbaar, maar een nobele ambitie. De andere wang, weet u wel.

Wie daartoe in staat is, wacht het geluk. Vergeven doe je niet om de ander een goed gevoel te bezorgen, vergeven doe je om jezelf te bevrijden van wrok en rancune.

U snapt dat niet, maar dat dondert niet.
Ik wil u vergeven, ook omdat uw mening er voor mij niet toe doet.

Voorts ben ik hoopvol.
Ooit komt de dag dat artificiële intelligentie zo bedreven zal zijn in de creatie van nepnieuws dat ook ú niet meer zult weten welke goeroe of complotdenker of influencer u nog mag geloven.

De klimaatverandering die door Musk op X werd ingezet, zal uitmonden in apocalyptische vertwijfeling waarvan niemand gespaard blijft. Ook u zult op een dag over alles in het duister tasten, en ankerloos ronddobberen.

Die dag, lieve trollen,
verwelkomen wij u graag als abonnee bij De Morgen, lichtend baken van rustige vastheid op deze duistere planeet.

Onze klantendienst is zoals de hemel:
daar heerst meer vreugde om één zondaar die zich bekeert dan om 99 rechtvaardigen.

Tot dan

Joël De Ceulaer, senior writer