Zo enthousiast als voor Barack Obama zullen ze wel niet worden, maar Kamala Harris heeft de Democraten wel hun vuur en hoop teruggegeven. Ze wint zelfs hier en daar Republikeinse zieltjes, blijkt op een rally in Las Vegas.
Steven De Foer - De Standaard
Of ik zo dadelijk, als Kamala Harris spreekt, met mijn lange armen voor haar een foto wil nemen van de presidentskandidate, vraagt de vrouw met het paarse haar. Ze is nogal klein van gestalte.
“Zo dadelijk” is optimistisch ingeschat: een hele rist congresleden en senatoren komt het publiek in Las Vegas opwarmen voor het hoofdgerecht, “The next president of the United States”.
Intussen zegt Tony Goz – zo heet de 70-jarige vrouw: “Wat kom ik hier ook doen? Over twee maanden verhuis ik naar Portugal. Ik heb jaren een kapsalon gehad, maar ga nu met mijn man in de Algarve wonen. We moesten weg uit dit land, voor onze geestelijke gezondheid. Ik heb het hier zó gehad.”
Op fluistertoon verklapt ze: “Ik ben Republikein. Maar we zien met afgrijzen wat die vreselijke Donald Trump met de partij heeft gedaan. Ik ben hier uit nieuwsgierigheid. Ik heb het wel voor Harris, hoe ze een einde wil maken aan de haat en nijd, en vooruit wil met Amerika.”
Terwijl Harris de zaal toespreekt, staat Tony Goz voortdurend hevig “o yes!” te knikken. Ze scandeert zelfs mee slogans als “We’re not going back” (“We gaan niet terug”) en “When we fight, we win” (“Wanneer we vechten, winnen we”).
Geteisterd Nevada
Het dient gezegd: Harris, die verweten werd te veel op goede vibes te surfen en te weinig specifiek te zijn over haar plannen, nam in haar jongste rally’s die handschoen op.
Over de grootste thema’s van deze verkiezingen is ze een stuk concreter geworden.
Vorige week in Arizona kondigde ze forse investeringen aan in de beveiliging van de grens met Mexico – ongewoon streng voor een Democrate.
Maar immigratiehervorming betekent voor haar ook eindelijk rechtszekerheid voor miljoenen immigranten zonder papieren die al jaren in de VS leven.
“Denk niet dat wij niets aan het immigratie vraagstuk willen doen. Wij hadden in februari een meerderheid in het Congres met steun van beide partijen.
"Tot Trump zijn partijgenoten verbood om mee te werken: hij heeft liever dat het probleem blijft rotten, zodat hij er electoraal garen bij kan spinnen.”
Telkens als de namen van Trump of zijn running mate J.D. Vance vallen, rolt een oorverdovend gejouw door de zaal.
Maar hier in Nevada heeft Kamala Harris het logischerwijze vooral over de economie. Nergens in de VS waren de gevolgen van de coronapandemie zo zwaar als in deze staat, die leeft van het toerisme naar zijn goksteden Las Vegas en Reno.
De werkloosheid is er nog steeds groot, en bovendien is Las Vegas zodanig in trek bij kapitaalkrachtige Californiërs, dat de huurprijzen in een recordtempo stijgen en de lagere middenklasse het water aan de lippen staat.
En dus klinken Harris’ plannen over een “kanseneconomie” deze mensen als muziek in de oren.
- Forse belastingaftrek voor wie een eigen bedrijf wil starten en voor jonge gezinnen
- Drie miljoen nieuwe betaalbare huizen door een samenwerking van de overheid en de privésector
- Versoepeling van de diplomavereisten voor wie in overheidsdienst wil werken (“Het is onzin te denken dat alleen mensen die naar de universiteit gegaan zijn, goed werk kunnen leveren”)
- Stimulering van kleine ondernemingen en hardere aanpak van grote concerns die hun macht misbruiken bij de prijsbepaling van hun producten …
Als ze het hoofdstuk abortus aansnijdt en zegt dat “de overheid geen zaken heeft met wat een vrouw met haar lichaam doet”, gaat het dak eraf. Vrouwen zijn dan ook in de meerderheid in het publiek.
Na afloop lijkt Tony Goz haast in extase.
“Net nu wij gaan vertrekken, zie ik hier iemand die de VS misschien eindelijk weer op de rails krijgt. Met haar aan het roer keren we misschien al snel weer terug.”
Ook Monique Hansen, lerares paardrijden, en haar man Daniel Holland, een professor, staan niet als Democraat geregistreerd.
“In 1984 heb ik voor Ronald Reagan gestemd”, zegt Hansen.
“Dat was vóór ik ging studeren en ging beseffen dat de Republikeinse partij hoofdzakelijk steunt op zelfverrijking en egoïsme.
"Maar ik blijf onafhankelijk: op lokaal niveau stem ik soms nog voor een Republikein, als ik de Democraat te extreem of minder bekwaam vind. Maar voor het presidentschap is er geen twijfel mogelijk.
"In de ene hoek: Donald Trump.
"In de andere: deze jonge, positieve, vurige, verstandige vrouw die voorstellen doet die mensen écht vooruithelpen. Ik begrijp niet dat niet iedere Amerikaan die keuze evident vindt.”
Toch is het voor Harris zeker geen gewonnen race. Zowel in strijdstaat Nevada als nationaal blijft het volgens de peilingen een dubbeltje op zijn kant.
En gesprekjes in de zaal tijdens het lange wachten, illustreren toch enkele delicate punten in Harris’ electoraat.
Twijfel bijvoorbeeld of de arbeidersklasse wel zo enthousiast wordt van haar kandidatuur: het lijkt wel alsof iedereen hier in het onderwijs of in de gezondheidszorg werkt, ook de Afro-Amerikanen en de vele latino’s.
"Het verschil in opleidingsniveau tegenover een rally van Donald Trump is tastbaar.
Weinig jongeren
Ook frappant: weinig mensen onder de dertig, en al zeker geen jonge mannen. Maar de vriendinnen Makenna Glass, chiropractor, en Sam Applegate, accountant, en hun vriend Dameontae Luke, blogger – allemaal 24 – vinden dat daar niet te veel conclusies uit getrokken moeten worden.
“Veel jongeren zijn bang om hun politieke voorkeur te tonen”, zegt Applegate.
“De sfeer wordt snel bits als ze het politiek niet met je eens zijn. Maar dat wil nog niet zeggen dat ze niet stemmen: Harris is best populair.”
Glass, met “Fuck Trump”-badge opgespeld, zegt: “Jonge mannen hé, ik hoop dat ze toch snel wat rijper worden. Want ik ken er te veel die geen benul hebben waar het om gaat, maar die zeggen: ‘Doe mij maar Trump, ik wil ook zo rijk worden’. Het is onnozel, maar het is zo.”
“Voor of tegen Trump zijn is gewoon een kwestie van educatie”, zegt Wasdar Ramirez (27), laatstejaarsstudent psychologie.
“Ik lees en hoor dat Trump veel jonge mannen uit de raciale minderheden bekoort, maar toch niet in mijn vriendenkring. Ik ken maar één leeftijdsgenoot die op Trump stemt, maar dat was dan ook een ongelooflijke dommekloot op school.”
Straatprotest
En buitenlands beleid?
Geen woord daarover in Harris’ toespraak. Pas als de menigte de zaal verlaat, eist de realiteit van Gaza en Libanon de aandacht op, in de vorm van een protestactie van linkse jongeren die Biden en Harris de aanhoudende militaire steun aan Israël verwijten.
“Kamala Harris, come November / you can be sure that we will remember” scanderen ze.
De Harris-fans weten zich moeilijk een houding te vinden: kwamen ze buiten in een winning mood, worden ze hiermee geconfronteerd.
De peilers draaien overuren, de verschuivingen zijn gering: het lijkt hoe dan ook uiterst spannend te worden op 5 november.
Lees ook
Lees meer berichten
In de categorie USA
Bron: De Standaard
