Probleemkinderen komen voort uit een slechte opvoeding en dus moeten de ouders gestraft worden, vinden Crevits en Demir. Bespottelijk, vindt Bieke Purnelle, ouders moeten niet gestraft, maar gehoord en gesteund worden.
Bieke Purnelle – De Standaard
Onlangs had ik afgesproken met een aantal vriendinnen die ik te zelden zie. Onze vriendschap vindt zijn oorsprong in onze kinderen, meer bepaald in de babytijd van onze kinderen, toen wij ons aan elkaar en onze gedeelde ervaringen vastklampten als aan een reddingsboei op wilde zee. Slapeloze tropenjaren die wij overleefden dankzij en met elkaar en met onze blik op een nabije toekomst die zonder twijfel makkelijker zou zijn. Ach.
Onder de bomen, rond appeltaart en aardbeien, somden wij om de beurt de ingewikkelde tienerzorgen op die onze huidige moederfase bedompten. De babytijd van ons kroost leek een sprookje in vergelijking met de raadselachtige intellectuele thriller van de puberteit en de onthutsende globale realiteit, waar niemand ons op had voorbereid.
‘Ik weet niet of ik vandaag nog zou besluiten om kinderen te nemen’, zei een van ons dapper, omdat ze wist dat wij niet zouden oordelen.
Ik dacht aan de pagina’s vol alarmerend klimaat- en ander nieuws in de krant en hoe ik die krant bedrukt opzij had gelegd. Een aantal van onze kinderen zou over een jaar voor het eerst gaan stemmen en wij vroegen ons af of we hen moesten voorbereiden op de naweeën van die stemming, zoals je kinderen voorbereidt op liefdesverdriet of de pijn van een nieuwe beugel.
Ouderschap is permanent balanceren tussen hoop en werkelijkheid. Te veel van het ene belemmert het zicht op het andere.
Overal ter wereld daalt het geboortecijfer. In België zitten we intussen op het historisch ondermaatse peil van de jaren 80: jaren van economische crisis en geopolitieke spanning. Wetenschappelijke verklaringen voor de alarmerende trend zijn schaars of schieten tekort.
Om welbewust een kind op de wereld te zetten moet je voor dat kind een mooi leven, een stralende toekomst kunnen zien. Uit mijn gesprekken met andere ouders blijkt dat uitgerekend dat lastig is geworden. We zien het even niet, of althans niet rooskleurig.
De ouderlijke zorgen zijn divers, van de kansen van de kroost om ergens betaalbaar en leefbaar te kunnen wonen, of op degelijk en zinvol werk, tot de leefbaarheid van de planeet in de nabije toekomst.
Voorts is het vurig hopen dat je kind niet tot een minderheid behoort in een land dat afglijdt naar een pseudo-democratie met een afkeer van mensenrechten.
Tot slot moet je maar hopen dat je nageslacht op het keurig geplaveide rechte pad blijft. Mocht dat niet het geval zijn, dan is het in ieder geval jouw schuld, niet die van een falende samenleving, die er niet in slaagt haar kinderen vooruit te helpen.
Een van de maatregelen in het nieuwe actieplan tegen jeugdcriminaliteit van minister van Justitie Zuhal Demir (N-VA) en minister van Welzijn Hilde Crevits (CD&V) is namelijk om ouders voor de jeugdrechter te brengen, zodat die kan oordelen of ze hun ouderlijke plicht wel naar behoren hebben vervuld. Zo niet worden ze gestraft.
In mijn omgeving ken ik drie tieners met ernstige psychische problemen die op een godvergeten wachtlijst staan voor psychiatrische en aangepaste hulp.
Pas wanneer er een suïcidepoging van komt, kan er voorrang worden gegeven, zo horen de ouders al ruim een jaar.
Kinderen en jongeren met specifieke zorgnoden en gedragsproblemen krijgen amper ondersteuning. Nu en dan belandt er eentje in een gevangeniscel omdat er geen andere plek voorhanden is.
OudersNetwerk Vlaanderen vraagt al twintig jaar om een dienst voor ouderbegeleiding, maar daar is geen geld voor, of men acht het niet nodig. Voor alleenstaande ouders bestaat er niets, geen ondersteuning, geen netwerk, geen voorrang in de kinderopvang, geen fiscale voordelen. Dus zij trekken hun plan. Of niet.
Dat het welzijn van jongeren geen beleidsprioriteit is, blijkt elke dag: uit hun onzichtbaarheid tijdens drie moeilijke coronajaren, uit de manier waarop men het onderwijs mismeestert, uit hoe we als samenleving naar hen kijken: als overlast.
Het slaat mij met verstomming dat ministers, in het licht van dat soort maatschappelijk falen, met een voorstel op de proppen komen om ouders aansprakelijk te stellen voor wangedrag of strafbare feiten.
Denken dat jongeren brave burgers worden als hun ouders flink hun best doen, is van een wereldvreemdheid waar ik geen excuus voor kan bedenken.
Misschien kunnen de ministers eens praten met de talloze wanhopige ouders die met hun tieners geen blijf weten. Die ouders hebben al lang door dat straffen niet werkt en wachten al veel te lang om gehoord, gezien en gesteund te worden.
Bieke Purnelle is freelanceschrijver en directeur van Rosa, kenniscentrum voor gender en feminisme. Haar column verschijnt tweewekelijks op vrijdag.
Lees ook
Klik op de hyperlink en ontdek meer berichten van
Bron: De Standaard