Senior writer Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan CM-voorzitter Luc Van Gorp. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.
Joël De Ceulaer – De Morgen
´Beste Luc Van Gorp, we gaan ervan uit dat élke 80-jarige euthanasie wenst en verdient´
Joël De Ceulaer
Beste Luc Van Gorp,
Toen ik mij vanmorgen uit bed hees, met krakende gewrichten en de wonde van een wrede nachtmerrie nog in mijn hoofd, werd het mij allemaal even droef te moede.
Het was alsof de film van mijn leven zich in een oogwenk voor mij ontrolde en ik tot de conclusie kwam dat ik al meer dan mijn deel heb gehad – van het mooie en het lelijke, de liefde en het leed, de euforie en de afgrond.
Mocht een bliksemschicht mij op dat moment hebben getroffen, ik zou in vrede zijn heengegaan. Dat gevoel van dankbaarheid hield stand tot ik een eerste kop pikzwarte koffie in mijn lichaam had gekapt.
Toen besefte ik: wacht, zolang ik Luc Van Gorp geen brief heb geschreven, kan ik mijn leven niet als voltooid beschouwen.
En hier ben ik dus. Om u te steunen, om te zeggen dat ik pal achter u sta.
Het gebeurt niet vaak dat één man de loop van de geschiedenis haast achteloos in een nieuwe baan stuurt, en bereid is om desnoods helemaal alleen vol in de wind te gaan staan.
Socrates deed het, Jezus, Galilei, Darwin – wie had gedacht dat u, voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten, ooit in hun voetsporen zou treden?
Met uw pleidooi voor een zachte vorm van euthanasie bent u daarin geslaagd. Na uw interview in Het Nieuwsblad, een week geleden, bent u door zowat iedereen beschimpt en uitgekafferd. Maar u houdt voet bij stuk.
U verstopt zich niet achter het laffe excuus dat men u verkeerd heeft begrepen. Nee, men heeft u juist heel goed begrepen. Het probleem is dat men niet klaar is voor uw boodschap.
Ik vat uw redenering nog even samen, om de dwingende logica ervan te onderstrepen.
Wij stevenen regelrecht af op een zorginfarct: tegen 2050 telt België meer dan een miljoen 80-plussers.
Allemaal leuk en aardig, maar wie gaat al die heupen en hartkleppen betalen? En als er niets meer te vervangen valt, wie zal dan de luiers verversen en papjes toedienen?
U beschreef het zo:
“Ik vergelijk de ouder wordende mensen weleens met een berg vlees. Die berg komt eerst in de gezondheidszorg terecht. Artsen en ziekenhuizen gaan daarmee aan de slag en verdienen er goed aan, maar zodra dat vlees wat begint te stinken, schuiven ze het door naar de ouderenzorg.”
Bergen vlees kosten bergen geld. En dús kan men al die behoeftige oudjes beter de mogelijkheid bieden om er elegant uit te stappen. Voor het geld van één nieuwe heup kun je algauw een spuit of vijftig zetten.
Daarom wil u wie levensmoe is, of wie met gevoelens van nutteloosheid kampt, zo’n spuitje aanbieden.
Als man van het evangelie geeft u hier zelfs de meest rabiate vrijzinnigen het nakijken.
Bergen vlees kosten bergen geld. En dús kan men die oudjes beter de mogelijkheid bieden om eruit te stappen
Toch wil ik mij twee puntjes van kritiek veroorloven.
Eén: uw rekening klopt niet. Om een zorgcrash in 2050 te vermijden, hebben wij natuurlijk niets aan 80-plusssers die vandaag sterven.
Wij willen de overdaad aan oudjes in 2050 vermijden, en moeten het afkappunt dus vroeger leggen: het zijn de 65-plussers die vandaag een mooi aanbod moeten krijgen: als zij nu baan ruimen, is niet alleen de zorg, maar de hele begroting gered.
Wie 55 is, kan – onder iets striktere voorwaarden – ook al een beroep doen op de nieuwe euthanasiewet, in ruil voor een pensioenbonus die aan zijn of haar kinderen zal worden uitgekeerd.
Mijn tweede bedenking heeft betrekking op de vrijblijvendheid van uw plan.
Ik vrees dat u de situatie nog een beetje onderschat. Als wij niet willen dat die berg vlees onze Titanic tot zinken brengt, zal euthanasie op louter individueel initiatief niet volstaan.
Overheid en middenveld moeten krachtig sensibiliseren. Een vorm van nudging lijkt mij aangewezen.
Ik heb een idee dat ik u ter overweging meegeef: de CM biedt groepskortingen aan en zorgt voor een extra feestelijke dimensie.
Eerst rosbief met kroketten en groentekrans en dan naar de verpleger voor de prik.
Hier zie ik een rol weggelegd voor de vaccinatiecentra, die qua capaciteit geschikt zijn voor maaltijd én euthanasie. De dood als dessert.
We mogen niet uitsluiten dat uw plan zelfs met al die fraaie toeters en bellen op een koude steen valt.
Dat het de komende decennia echt niet wil opschieten met de verwijdering van het dorre hout.
Dat mensen domweg almaar willen blijven leven, zelfs al zitten ze de hele dag alleen nog maar uit het raam te staren.
Ik heb een man gekend die – al half in dementie verzonken – mij duidelijk te kennen gaf dat hij zich niettemin goed voelde, en dat hij wilde leven.
Mochten de meeste mensen er zo over denken, dan tonen zij zich onverantwoord – de miljarden groeien niet op onze rug – en moeten wij een tandje bijsteken.
Ik denk nu aan het concept van de omgekeerde bewijslast, dat de N-VA wil invoeren voor sociale huurders die worden verdacht van fraude: niet de overheid moet bewijzen dat zij frauderen, nee, zij moeten zelf bewijzen dat ze níét frauderen.
Geniaal, niet? Wel, vanaf 2040 gaan we ervan uit dat élke 80-jarige euthanasie wenst en ook verdient, tenzij hij of zij met harde bewijzen komt van levenslust én een meerwaarde voor de samenleving.
Mag ik u tot slot vragen om na te denken over die andere ethische vraag: tot wanneer mag abortus?
Wees ook hier pionier! Kinderen kosten sloten geld. Dus waarom de termijn niet verlengen tot 39 weken?
Stel het voor. Men zal u weer verguizen, maar u dúrft dat.
Vitale groet
Joël De Ceulaer, senior writer
Lees ook
Klik op de hyperlinks en lees meer berichten
Lees ook
Bron: De Morgen