Advocate Nathalie Buisseret (53) speelt een hoofdrol in de twee meest gemediatiseerde strafzaken van het moment. Ze vertegenwoordigt Annemie De Vel, de moeder van Sanda Dia, die het leven liet in een gruwelijke studentendoop (uitspraak: deze vrijdag). En ze staat baron Guy Ullens bij, wiens vrouw Myriam werd omgebracht door zijn eigen zoon. Het is geen toeval dat Buisseret in die zaken opduikt: zelfs in de arena van een zittingszaal is ze tot verbinding in staat. ‘Ik ga altijd op zoek naar het constructieve.’
Jan Antonissen – De Morgen
Het gesprek met Nathalie Buisseret, in haar mooie kantoor aan het Madouplein in Brussel, vindt plaats de dag na de wedersamenstelling in de zaak-Ullens. Twee maanden geleden schoot Nicolas Ullens, voormalig agent bij Staatsveiligheid, zijn stiefmoeder dood voor de ogen van zijn verbouwereerde oude vader.
De moord kreeg weerklank tot ver buiten de landsgrenzen: de adellijke familie Ullens geldt als een van de rijkste van België, met vertakkingen die reiken tot in de hoogste regionen van de macht.
Gisteren week Buisseret geen moment van de zijde van haar cliënt Guy Ullens, die ze steevast ‘meneer Ullens’ noemt.
Nathalie Buisseret: “Meneer Ullens was op de wedersamenstelling aanwezig om met de onderzoekers te delen wat hij zich van de feiten herinnerde. Dat was geen probleem. Hij is 88, maar hij verkeert in goede geestelijke gezondheid.”
U bent onder de indruk?
“Ik werk voor een man die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt: zijn geliefde is naast hem in de auto onder de kogels gestorven. Stel u de heftigheid daarvan voor – het geluid, de geur, het geweld. Maar hij gaat daar op een voorbeeldige manier mee om.”
Hij heeft gezien hoe zijn vrouw is vermoord door zijn zoon. En op de begrafenis was geen van zijn vier kinderen aanwezig.
“Het lijkt op een Griekse tragedie. Intussen heeft meneer Ullens wel contact met drie van zijn kinderen, de toekomst zal uitwijzen hoe dat verder gaat.
“In de media zijn lelijke verhalen verschenen over mevrouw Ullens. U kunt zich voorstellen hoe dat bij meneer is binnengekomen: bovenop een moord is ook nog eens karaktermoord gepleegd op een onschuldig slachtoffer.
“Hij is het moe nare dingen te lezen over zijn geliefde. Hij wil in vrede kunnen rouwen, daarom spreek ik ook met u.”
U wilt het beeld bijstellen van de boze stiefmoeder Myriam ‘Mimi’ Ullens.
“Ik heb voldoende bewijsmateriaal dat ze niet was zoals ze nu wordt voorgesteld, al begrijp ik ook dat de vier kinderen, en met name Nicolas, daar anders tegenaan kijken.
“Uit het dossier blijkt dat het hun 33 jaar geleden zwaar viel om een andere vrouw de plaats van hun mama te zien innemen.
“De kinderen waren al volwassen, Mimi heeft haar uiterste best gedaan om van het samengestelde gezin toch iets aangenaams en waardevols te maken, maar ze is daar niet in geslaagd.”
In 2010 zijn de vier kinderen een juridische procedure tegen hun vader begonnen.
“Ze hebben bewarend beslag op zijn vermogen in Luxemburg laten leggen. Dat ging om véél geld, de familie Ullens beschikt over een aanzienlijk fortuin. In het Frans zeggen ze: ‘Ce n’est pas le commun des mortels’ – meneer Ullens is niet zomaar iemand.
“De kinderen hebben de procedure uiteindelijk verloren. Dat was een cesuur, zeker voor de vader, die zijn kinderen en kleinkinderen rijkelijk had bedeeld.
“Meneer Ullens en Myriam hadden een ongelofelijke klik, zeggen vrienden van het koppel. Hij zegt het zelf ook: ‘Ik ben tot de laatste dag waanzinnig verliefd op haar geweest.’
“Ze waren allebei ondernemers, ze zagen het groots. Hun plannen en projecten kregen vanzelf een bepaalde envergure.
“Meneer Ullens heeft echt niet het gevoel dat hij zijn kinderen te kort zou hebben gedaan ten voordele van de hare. En hij is ook niet door haar misleid of zo. Hij heeft altijd zijn eigen beslissingen genomen.
“De advocaat van Nicolas Ullens beweert dat Myriam een muur heeft gebouwd tussen vader en kinderen. Ik weet één ding: in februari heeft Myriam, voor zijn 88ste verjaardag, een etentje op restaurant georganiseerd met zijn vier kinderen.
“Guy Ullens is een man die niet van conflict houdt. Vergevingsgezind is hij ook. Ik weet niet hoe ik zou reageren als mijn kinderen op een dag zouden zeggen: ‘We proberen je alles af te nemen.’ Want daar kwam het met die procedure wel op neer.”
RODE STILETTO’S
Over het fortuin van de familie bestaat weinig eensgezindheid in de media: de schattingen variëren van 2 miljard tot 200 miljoen euro.
“Ik vermoed dat er een verschil is tussen vermogen en liquiditeit. Bon, ik ben geen financieel expert, maar het is veel.
“In principe doet meneer Ullens met zijn fortuin wat hij wil. Als mijn ouders hun geld zouden opmaken, zou ik denken: hopelijk hebben ze ervan genoten, ik trek mijn plan wel. En ik heb lang niet zoveel gekregen als de kinderen Ullens.”
Myriam Ullens heeft ook veel geld van haar man gekregen.
“Wat is geld krijgen in een relatie?”
Oké, maar heel wat van haar activiteiten zijn geflopt.
“Dat weet ik niet.”
Volgens de website De Rijkste Belgen gaat het om een put van 85 miljoen euro.
“U verwijst naar Maison Ullens, haar high profile-modehuis. Daar heeft meneer Ullens fors in geïnvesteerd: 65 miljoen euro.
“Nogmaals, meneer Ullens zag het groots. Hij is, voor zover ik dat heb nagetrokken, geslaagd in alles wat hij heeft ondernomen: de suikerraffinaderij, de agro-industrie, de kunst.
“Maison Ullens leek geen succes, maar je weet niet wat de toekomst zou hebben gebracht. Victoria Beckham staat, ondanks het succes van haar kledinglijn, ook nog altijd 100 miljoen euro in het krijt.
“Meneer en mevrouw Ullens konden, als bemiddelde ondernemers, grote risico’s nemen. Dat is niet hetzelfde als: ‘Zij verspilde zijn geld.’ Maar ik begrijp dat de kinderen wel die indruk hadden.”
Nicolas Ullens zou aan de politie hebben verklaard dat het géén geldkwestie is. Hij zou zich jarenlang verwaarloosd gevoeld hebben.
“Dat geloof ik niet. Mevrouw is vanaf het begin niet door de kinderen aanvaard – zeker niet door Nicolas.”
Na het drama heeft de zus van Nicolas Ullens tegenover Het Nieuwsblad verklaard: ‘Wij staan achter onze broer. Mimi maakte onze familie kapot.’
“Ik vermoed dat het een interview kort na de feiten was. De zus heeft uiting gegeven aan de frustratie van de kinderen, die zich jarenlang had opgehoopt. Ze waren ook bang voor het financiële verlies: ‘Ons erfdeel wordt kleiner.’”
Met de wedersamenstelling wilden de speurders nagaan of er sprake was van voorbedachtheid: had Nicolas Ullens op het moment van het gesprek met zijn vader en stiefmoeder, dat één uur voor de moord plaatsvond, al een wapen bij zich?
“Dat is dé vraag in het dossier. In welke toestand verkeerde hij die ochtend? Wat was zijn drive om tot moord over te gaan?”
Dat gesprek was geen ruzie, zegt u.
“Het was een gesprek zonder meer. Voor meneer Ullens is het onbegrijpelijk wat zich daarna heeft voorgedaan.
“Mijn standpunt is: Nicolas Ullens heeft gehandeld met voorbedachten rade. Zijn advocaten denken daar anders over. De pers heeft gesuggereerd dat Nicolas na dat gesprek terug naar huis is gegaan om een wapen te halen – ik ben daar niet zo zeker van. Het lijkt me niet verkeerd de tijdlijn van het dossier eens nauwgezet uit te tekenen.”
Waarom is Guy Ullens bij u als advocate uitgekomen?
“Ik weet het niet: ik ben zeer vereerd.”
Een gokje: u hebt de reputatie een duif te zijn, geen havik. U bent in staat vader Ullens, ondanks een proces voor moord en doodslag, weer met zijn kinderen te verzoenen.
“Misschien is meneer Ullens op mijn empathische vermogen afgegaan. Of op mijn discretie: ik spreek zelden met de pers.
“Een interview is way out of my comfort zone, al heb ik wel aan het Canvas-programma Strafpleiters meegedaan. De eindredacteur, Steven Somers, heeft me overtuigd.
“‘Ik doe het niet’, zei ik tegen hem op kantoor – ik hield toen nog kantoor in Vorst. En toen begon hij over Vorst Nationaal en alle geweldige concerten die hij daar had bijgewoond. Ineens was ik verkocht!”
Zo makkelijk gaat dat met u?
(lacht) “Ik vond het een verschrikking om mezelf op het scherm te zien. Vre-se-lijk. Maar uiteindelijk was ik er wel blij mee. Met acht confraters vertelden we ongeveer hetzelfde over de essentie van ons vak.”
Tussen haakjes: waren die rode stiletto’s, die af en toe in beeld kwamen, van u?
“Jazeker, maar ik draag ze niet meer (lacht). Misschien heb ik wel wat meer empathie dan de doorsneeadvocaat. In sommige zaken is dat van belang. (Zoekt naar haar woorden)
“In deze zaak mag geen enkele deur op slot gaan. Vandaag is het nog te vroeg om te weten wat… (zwijgt en blaast)”
Guy Ullens weet zelf nog niet wat hij met dit proces wil bereiken?
“Meneer Ullens zit nog altijd in een rollercoaster van gevoelens; verdriet en boosheid strijden om de overhand. We zien wel waar we uitkomen. Maar ik mag op geen enkele manier de oorzaak zijn van iets definitiefs.”
U bedoelt: een definitieve breuk tussen hem en zijn kinderen?
(knikt) “Hij beslist. De cliënt is mijn leidraad in alles wat ik doe en laat.”
WAAR GÁÁT DIT OVER?
“En zo komen we als vanzelf bij het proces-Sanda Dia, waar het voor de papa van het slachtoffer erg moeilijk was dat mama een van de daders van de studentenclub Reuzegom heeft geknuffeld.”
Zaadje, alias J.J., de preses van Reuzegom. Kunt u de knuffel van mevrouw De Vel, de moeder van Sanda, nog eens in detail beschrijven?
“Ik was er zelf niet, maar ik weet hoe het is gegaan: de advocaat van Zaadje pleit, daarna krijgt Zaadje het woord, en hij wordt erg emotioneel. De rechter schorst de zitting om de emotie te temperen.
“Mijn cliënte is een verstokte roker. Ze verlaat haar plaats om een sigaret op te steken. Ze loopt door een gangetje waar aan weerskanten Reuzegommers zitten. Op de hoek zit Zaadje.
“Als ze de hoek omgaat, neemt ze heel even zijn arm vast, of ze klopt op zijn schouder, dat weet ik niet juist. In elk geval: er is contact. Hij klampt haar aan, ze vallen in elkaars armen en ze huilen.
“Dat was het – niet meer, maar ook niet minder. Te midden van al dat lelijke van zo’n proces is zoiets moois gebeurd. Jammer genoeg hebben veel mensen dat niet gevat.
“Ik las op sociale media zelfs dat mevrouw De Vel haar zoon had verraden (zucht).
“Achteraf zei ze tegen mij: ‘Daar zat een kind. Ik kon daar niet ongevoelig voor blijven.’ Het was een geste die door merg en been ging.”
Had u het daar van tevoren met uw cliënte over gehad?
“Natuurlijk niet. Zij kíést niet voor die knuffel, het was des mensen. (Zwijgt) Zijn er echt mensen die denken dat het in scène is gezet?”
Het was hoe dan ook een scharniermoment.
“Een ongelofelijk moment, maar ik heb dertig jaar geleden als stagiaire iets soortgelijks meegemaakt op een assisenproces.
“Een kerel werd ervan beschuldigd een vrouwelijke pompbediende te hebben neergeschoten. Op het proces zaten de vader van de beschuldigde en de man van de pompbediende een week lang naast elkaar in de zittingszaal. Stel je voor! Maar er ontstond toenadering tussen beide mannen.
“Op het einde van het proces zei de echtgenoot zelfs tegen de vader: ‘Als uw zoon het niet heeft gedaan, wil ik niet dat hij naar de gevangenis gaat.’ En die vader: ‘Maar als mijn zoon het wél heeft gedaan, wil ik dat hij wordt gestraft.’
“Soms is alles lelijk en wordt het toch nog mooi. Dat hebben wij niet in de hand. De knuffel op het proces van Sanda Dia was zo’n gebeurtenis. Mijn cliënte had opeens het gevoel dat ze haar leed kon delen, al besefte ze achteraf dat de knuffel not done was in de ogen van anderen.
“Papa was er niet mee opgezet. Ik heb daar begrip voor. In Strafpleiters heb ik gezegd: ‘Ouders van vermoorde kinderen mogen alles.’ Daar blijf ik bij. Ik weet niet hoe ik met mijn verdriet zou omgaan als het mij zou overkomen.”
De knuffel heeft een wig gedreven tussen de burgerlijke partijen: de vader en de broer van Sanda, vertegenwoordigd door uw ex-man Sven Mary, kwamen plotseling tegenover de moeder te staan. Opeens leek de moeder vergevingsgezind en de vader haatdragend, terwijl hij altijd had aangegeven: ‘Voor mij hoeft niemand naar de gevangenis.’
“Er gaan heel wat relaties stuk als mensen een kind verliezen. Hier was de relatie al twee jaar stuk voor de dood van Sanda. U kunt zich voorstellen dat het dan nog moeilijker is om overeen te komen.
“Mevrouw De Vel hoeft zich nergens schuldig over te voelen. Eerlijk gezegd, ik begrijp de commotie niet. Het is een non-event.”
Een non-event waarop de perceptie is gekeerd. Opeens waren de Reuzegommers geen monsters meer, maar mensen van vlees en bloed.
“Dat was al zo in het hoofd van mijn cliënte, anders was er geen knuffel geweest. (Zucht)
“Soms denk ik: gasten, waar gáát dit over? Denkt u werkelijk dat een professionele rechter zich zal laten beïnvloeden door iets wat zich tijdens de pauze in de zittingszaal heeft afgespeeld?”
Het zal geen invloed hebben?
“Als dat gebeurt, ga ik bloemen kweken. Daar zitten professionele magistraten die zich het hoofd breken over een ingewikkelde juridische kwestie. Het is hallucinant dat mama daar kritiek voor krijgt. Laat die vrouw met rust.”
De knuffel wekt de indruk dat de Reuzegommers vergiffenis van de moeder van Sanda krijgen zonder dat ze hun verantwoordelijkheid hebben opgenomen.
“Is dat niet kort door de bocht? Ik weet niet of mama het gedrag van de Reuzegommers vergeeft.”
ONGEOPENDE BRIEVEN
Vindt u het geen gemis dat we nog altijd geen antwoord hebben op de vraag wie de dodelijke vier liter visolie aan Sanda heeft toegediend? Of wie de professor heeft weggestuurd die zich zorgen maakte om de zwijmelende Sanda in de straten van Leuven?
“Natuurlijk is dat een gemis, maar in elk proces blijven cruciale vragen onbeantwoord.
“Doorgaans zijn de meest doorleefd overkomende getuigenissen, die je als toehoorder het diepst raken, niet de meest authentieke.
“Heel wat mensen met oprechte spijt krijgen het voor een rechtbank gewoon niet gezegd: ça ne passe pas. Dat heb ik ook tegen mevrouw De Vel gezegd: ‘Wat u hebt gevoeld bij de getuigenis van Zaadje is juist. Maar wellicht ís het niet juist.’
“U hebt gelijk: het proces dreigt geen antwoord te geven op de vraag wie de visolie heeft toegediend. Is dat te wijten aan de knuffel van mevrouw De Vel?
“De verklaringen van de Reuzegommers zijn wat ze zijn. Hebben ze allemaal samengespannen om eenzelfde versie van de feiten te geven? Mogelijk. Maar daarmee moeten we het wel doen.”
Nu gaat u ongetwijfeld boos worden: heeft het belang dat de moeder van Sanda geen goed contact meer had met haar zoon?
(denkt na)
Ze was ook niet op zijn begrafenis.
“Dat is een veel ingewikkelder verhaal, dat ik niet wil brengen. Heeft het belang als het over die knuffel gaat? Nee.”
En wat het proces betreft?
“Ook niet. Je blijft mama, ook al heb je een tijdlang geen contact meer met je kind. Dat stuk hebben we bewust uit het proces gehouden.
“Het gaat om Sanda die door toedoen van de Reuzegommers een doop niet heeft overleefd. Hún leven mag worden ontrafeld, niet dat van de burgerlijke partijen.
“In dat opzicht is er een gelijkenis met de zaak-Ullens, waar het leven van het slachtoffer ten onrechte wordt uitgeplozen.”
Klopt het dat de moeder erop tegen was dat haar zoon lid zou worden van Reuzegom?
“Mevrouw De Vel had zelf in haar jeugd twee mensen verloren tijdens een doop. Dus ze zei: ‘Laat je nooit dopen, jongen.’ Maar die ket, twintig jaar, luisterde natuurlijk niet naar de verhalen van oude mensen.”
Terecht.
“Juist, zo gaat de wereld vooruit (lacht). Maar dat heeft bij zijn moeder een schuldgevoel veroorzaakt: ‘Was ik niet duidelijk genoeg?’”
In de aanloop naar het proces heeft ze van twee Reuzegommers brieven met excuses gekregen. Die heeft ze niet opengedaan.
“Dat wilde ze niet. ‘Hou ze bij je’, zei ze tegen mij. ‘Lees ze zelf maar.’
“Toen ik mevrouw De Vel twee jaar geleden voor het eerst ontmoette, was ze één hoopje verdriet. Maar ik heb haar zien groeien naar het proces. Dat vind ik fijn.”
U hebt veerkracht in het verdriet gezien?
“Zo heet ons nieuwe kantoor sinds 1 januari: Resilio. Toeval? (lacht)
“Mijn medewerker heeft honderden pagina’s conclusies geschreven over de verantwoordelijkheid van alle betrokkenen: dat is het juridisch-technische aspect.
“Maar daarnaast is elke zaak ook een diepmenselijk avontuur, waar ik me in verdiep. Daarom pleit ik, ook graag voor de strafuitvoeringsrechtbank (die beslist wanneer veroordeelden in vrijheid worden gesteld, red.). Dat is constructief.”
Nu zijn we er: u gaat op zoek naar het constructieve.
“Ik ga altijd op zoek naar het constructieve.”
Tegelijk bent u de advocate met de meeste zaken voor het hof van assisen. Bent u in uw constructieve rol gegroeid?
“Dertig jaar geleden deed ik al pro-Deozaken met die insteek. Maar misschien kun je met het ouder worden makkelijker dicht bij jezelf blijven. Je weet beter waar je voor staat, je twijfelt minder. Hoewel, ik ben een eeuwige twijfelaar.”
KLASSENJUSTITIE
In De afspraak op Canvas verklaarde u dat racisme geen rol speelde in de dood van Sanda Dia.
“Daar blijf ik bij.”
Reuzegommers trokken weleens het gewaad van de Ku Klux Klan aan, ze refereerden aan Hitler, ze beschimpten zwarten.
“Sven zegt: ‘Het zijn ranzige, racistische, rechtse mannetjes.’ Oké, sommige elementen wijzen in die richting. Ik zou me, als studente, nooit bij zo’n club hebben aangesloten.
“Mijn copain aan de universiteit was Bruno Tobback (Vooruit-politicus, red.). Als boerendochter uit ’s Gravenbrakel wist ik niet dat we in een republiek of een koninkrijk leefden, gelukkig hielp hij af en toe een handje of ik had de cursus Politieke geschiedenis van België nooit gesnapt.
“Maar goed, ik ben er net als mijn cliënte van overtuigd dat wat zich op de doop van Reuzegom heeft voorgedaan níét het gevolg was van de huidskleur van Sanda. Maar dat papa daar wellicht anders over denkt, begrijp ik ook.”
De kans is niet gering dat de Reuzegommers er vrijdag goed van afkomen: geen voorhechtenis, geen namen in de pers, geen gevangenis – maar werkstraffen – en dus géén vermelding op het strafblad. Onze toekomstige captains of industry hebben dat netjes geregeld.
“Dat is een heel populistische manier van denken.”
Sven Mary zegt: ‘Als de Reuzegommers Mohammed, Youssef en Abdelkader hadden geheten, zou het een proces over een criminele organisatie zijn geweest.’
“Als de zaak voor het hof van assisen komt, wordt de strafmaat in jaren gevangenis berekend. Daar gaat het nu, voor het hof van beroep, niet over: ze zullen er goed afkomen.
“De Reuzegommers hebben ook een mooier parcours afgelegd dan de jongens die ik meestal verdedig voor de correctionele rechtbank: in de tussentijd zijn ze niet betrapt op het dealen van drugs of hebben ze geen aanhoudingsmandaat gekregen. Hun toekomst ziet er ook beter uit.
“Het kan niet anders of de rechter houdt daar, op de een of andere manier, rekening mee.”
Klassenjustitie.
“Nee, dat is justitie die rekening houdt met het profiel van de beklaagden, met de manier waarop ze zijn gegroeid en wellicht nog verder zullen groeien. Met een populistische term kun je het klassenjustitie noemen.”
Jongens die hun verklaringen op elkaar hebben afgestemd, die hun sporen op de plaats delict hebben gewist, die de verantwoordelijkheid voor hun daden niet opnemen: een mooi parcours.
“Daar is niets moois aan.”
Ze zijn beter begeleid dan de jongens met wie u doorgaans te maken krijgt, met dank aan hun welgestelde ouders en wakkere advocaten.
“Zou u voor uw kind niet het beste willen?”
Ik heb weinig sympathie voor mensen die sporen wissen op de plaats delict.
“Ik ook niet. Daar hebt u een punt (zwijgt).”
Zou de Nathalie Buisseret van tien jaar geleden dit erger hebben gevonden? U lijkt nu vooral tevreden met dat uitzonderlijke moment van toenadering tussen uw cliënte en Zaadje.
“Die knuffel verandert niets aan de boosheid van mevrouw De Vel over de weigering van de Reuzegommers om het achterste van hun tong te laten zien. Maar ik prep mijn cliënten altijd met de boodschap dat zij niets te maken hebben met de straf. Natuurlijk hoopt elke burgerlijke partij op een juiste straf, maar in wezen is het onze rol niet.”
Laat dit proces recht geschieden voor wijlen Sanda Dia?
“Dat zit wel goed: iedereen heeft het woord gehad. Alleen, het proces is wel gerund alsof het een assisenzaak was. Ik had soms de indruk dat de advocaten niet aan het pleiten waren voor professionele rechters maar voor de pers.”
U hebt zelf kort maar indringend gepleit.
“Ik heb proberen te vertellen wat mama voelde. En mama was daar blij mee. Dan is voor mij de taak volbracht.”
HALVE BOERENZOON
In Winteruur op Canvas vertelde u enkele jaren geleden dat u als kind helemaal geen strafpleiter maar veearts wilde worden.
“Ik kom van een boerderij met tweehonderd schapen en honderd vleeskoeien. Onze kalveren hadden een veel te dik gat voor een natuurlijke bevalling. Er kwam dus telkens een veearts aan te pas voor een keizersnede. Ik zag wat hij deed. En met de kerst-, paas- en zomervakantie ging ik samen met hem op stap. Dat was echt mijn ding. Maar toen ik thuis zei dat ik eraan dacht veearts te worden, kreeg ik te horen dat het geen beroep voor vrouwen was. ‘Zie je jezelf al staan, met je dikke buik achter een koe?’ Woorden van mijn mama. Ze raadde me aan kleine huisdieren in Brussel te gaan verzorgen. Ik dacht: ‘Kust ze, allemaal.’ En ik heb een studie gekozen met wiskunde noch wetenschappen, terwijl ik wiskunde-wetenschappen volgde. Zo is het rechten geworden.”
U hebt zichzelf een ‘garçon manqué’ genoemd.
“Mijn ouders knipten mijn haar erg kort. Ik was een halve boerenzoon, denk ik.”
Hebt u overwogen de zaak over te nemen?
“Dat was niet aan de orde. Mijn vader was diep ongelukkig dat ik, als enig kind, een dochter was – en geen zoon. Anders had ik de zaak wel overgenomen.
“Ik heb niet graag rechten gestudeerd, ik was ook geen goede studente. Maar aan het einde wilde ik wel iets met mensen doen: familie- of strafrecht. Via een vriendin heb ik een lijst van gespecialiseerde advocaten gekregen. En één van hen, meester Martial Lancaster, heeft me als stagiair aanvaard. Ik was tweetalig, wat tot mijn verbazing bijna niemand in Brussel was. Ik kreeg alle Nederlandstalige zaken. En ik heb gewerkt, gewerkt, gewerkt.”
Beschouwt u zichzelf als een rolmodel?
“Nee, gij! Ik lijd aan het impostor syndrome: wanneer gaan ze eindelijk doorhebben dat ik niets kan? Ik ben van weinig dingen zeker. Maar dat geeft me wel de kans de zaak ook eens vanuit een andere hoek te bekijken. Voor mij is niets zwart-wit.”
Bent u blij met al dat harde werken?
“Mijn leven bestaat uit werken en voor de kinderen zorgen. Dat is geen zielige vaststelling, het is de realiteit. Als iemand daarvoor de prijs heeft betaald, zijn het mijn kinderen. Maar dan stel ik mezelf altijd gerust met het idee dat ik een beter voorbeeld ben als hardwerkende mama dan als mama die nikst. Op Facebook heb ik een – ongetwijfeld onwetenschappelijke – studie aangetroffen die uitwijst dat dochters van hardwerkende moeders doorgaans succesvoller in het leven zijn. Toen ik dat las, dacht ik: goed bezig (lacht).
“Ik ben een andere mama geweest voor mijn oudste dochter dan voor mijn twee jongste meisjes. Sara was echt het kind dat ’s ochtends als eerste bij de opvang zat en er ’s avonds als laatste weer vertrok. Als ik me daar nu schuldig over voel, zegt ze: ‘Mama, on s’en fout.’ Ze heeft stage gelopen bij de Verenigde Naties en Buitenlandse Zaken, ze studeert voor enkele maanden in Padua – ze lijkt me een heel gelukkige jongedame van 24.
“De twee kleintjes, van wie Sven de papa is, hebben het makkelijker gehad. De eerste jaren had ik een kantoor met Sven, we losten elkaar af. Sinds we uit elkaar zijn, hoef ik maar de helft van de tijd voor hen te zorgen. In mijn vrije weekends werk ik vaak op kantoor zodat ik de week daarop meer tijd voor hen heb.”
Bent u blij dat uw oudste dochter uw voetsporen drukt?
“Ik ben sowieso trots op alles wat ze doet. Dat is mijn rol, toch? Voor het hof van assisen komen ouders soms niet meer opdagen omdat ze zich schamen voor hun kinderen. Dat snap ik niet: als zelfs ouders het laten afweten, wie is er dan nog? Dat stemt me weleens triest. Maar het geeft me ook de drive het extra goed te doen voor die kinderen.”
‘Ik doe liever moordzaken dan scheidingen’, zei u lang geleden in De Standaard.
“Ik heb een tijdlang familierecht gedaan. Mama die me op zondagavond boos belde dat papa een kwartier te laat op de afspraak was en de kinderen niet de kleren had aangetrokken die zij op vrijdagavond had klaargelegd: ik kon daar niet mee omgaan. Laat me een scheiding pleiten en de kans is groot dat ik het verkloot. Ik doe dus liever een moord, ja. Waarschijnlijk heeft het ermee te maken dat ik zelf uit een gescheiden gezin kom.”
In Winteruur las u een gedicht van Dimitri Verhulst: ‘Laten wij al afscheid nemen’ – een aansporing om op tijd te vertrekken voor de hemel helemaal betrekt.
“Sven en ik zijn te lang bij elkaar gebleven: op het einde werd het destructief. Dat heb ik toen ook in Winteruur verteld. Alleen, Dimitri Verhulst heeft het eigenlijk over stoppen met roken. Toen ik dat na de opname vernam, schrok ik me een ongeluk: ‘Dat gaat over sigaretten en ik heb hier heel mijn ziel blootgegeven. Smeerlappen!’ (lacht)”
In de zaak-Sanda Dia werden de gescheiden ouders van Sanda vertegenwoordigd door het gescheiden koppel Mary-Buisseret.
“Zot, hè. Ik heb na de breuk veel verdriet gehad, maar dat is intussen weg. Het stoorde me niet dat Sven naast mij stond, integendeel: ik weet wat hij waard is. Het proces heeft ook uitgewezen dat we heel complementair zijn qua stijl.”
Good cop, bad cop.
“Dat was onze kracht, en dat zal zo blijven. Ik heb mevrouw De Vel bij onze eerste ontmoeting wel meteen op de hoogte gebracht: ‘Mevrouw, u moet weten dat uw ex wordt verdedigd door mijn ex.’ Als dat bij haar één seconde twijfel had teweeggebracht, had ik het niet gedaan.
“Binnenkort staan Sven en ik in een assisenzaak tégen elkaar. Hij is me er nu al mee aan het pesten. Maar ik weet één ding: dat wordt hard tegen onzacht.”
© Humo
Beeld Geert Van de Velde
Lees ook
Bron: De Morgen