Satire

Afgelopen weekend schreef ik hoe men in Groot-Brittannië achtenvijftig jaar na zijn dood nog altijd om Winston Churchill loopt te pruilen. Ik had het achteloos als een schaduw voor een vallend rotsblok van verontwaardiging uit geworpen, me niet bewust van de profetische waarde van mijn vraag bij wie wíj, wat politiek betreft, verzaligd moeten wegdromen. […]

Meneer Fernand, Wij kennen elkaar! Ik was de convoyeur die meereed op de rammelende camion die u 45 jaar geleden naar de Vesuvius hebt gestuurd. U was toen niet alleen baas van de firma Het Veldboerke, u was het veldboerke. De groenen van vandaag zouden een standbeeld voor u moeten oprichten, maar ze kennen hun geschiedenis

Geachte heer, Ik durf u aan te schrijven omdat ik denk dat u, ondanks het feit dat u een liberaal bent (mijn grootvader sprak altijd over ‘de glibberalen’), toch een mens van goede wil bent. Om te voorkomen dat in Vlaan­deren ook de laatste overgebleven moerassen en voetbalvelden worden volgebouwd, is de Vlaamse regering bezig

Al bijna vierhonderd jaar onder de zoden, maar niettemin weer op ieders lippen: Peter Paul Rubens, door Antwerps cultuurschepen Nabilla Ait Daoud aangehaald als hét bewijs dat goede kunstenaars geen subsidiesteuntje in de rug nodig hebben. Wat denkt de man daar nu eigenlijk zelf van? Wij spraken ons netwerk aan, en bemachtigden zowaar zijn telefoonnummer.