‘Dan ga ik werken voor mijn centen, zoals iedereen.’ De Antwerpse schepen van cultuur, Nabilla Ait Daoud, deed die uitspraak eergisteren, onder meer in De Standaard, als antwoord op de vraag: Wat zou je zelf doen als jonge kunstenaar van vandaag?
Anne-Laure Vandeputte – De Standaard
Bij wijze van besparingsmaatregel schrapte Ait Daoud in één keer 720.000 euro aan projectsubsidies voor Antwerpse cultuurinitiatieven. Dat zijn subsidies die broodnodig zijn voor jonge makers om hun eerste werk te ontwikkelen.
Ik maakte zelf mijn eerste voorstelling met die subsidies. Met dat budget, een kleine 9.000 euro, kon ik mezelf ongeveer een tiende van mijn werkuren uitbetalen. Een voorstelling maken duurt meerdere maanden.
Het geld ging naar decors, kostuums, de mensen met wie ik werkte (ook onderbetaald), de techniek, enzovoort.
Theater is een kunstvorm waarin veel krachten gebundeld worden, en die werkkrachten en logistieke krachten kosten geld.
Om zelf rond te komen, werkte ik in een café. Ik kluste bij voor huur en boterhammen, bovenop de uren die ik stak in het vak waarvoor ik mijn masterdiploma behaalde.
De schepen stelde ook dat de Antwerpenaar niet wakker ligt van cultuur, vandaag. Dat de Antwerpenaar wakker ligt van zijn energiefactuur.
Wat zijn de jonge Antwerpse cultuurwerkers volgens haar? IJsberen?
Antwerpse kunstenaars zijn ook mensen die een energiefactuur te betalen hebben. Die afhangen van het geld dat in hun sector wordt geïnvesteerd om rond te komen, om hun rekeningen te betalen, om hun werk te kunnen blijven doen en te kunnen overleven. Net zoals werkkrachten uit elke gesubsidieerde sector (mobiliteit, industrie, toerisme, enzovoort).
Ik herhaal: niemand kan rondkomen van stedelijke projectsubsidies alleen. Maar zonder die projectsubsidie had ik nooit mijn eerste voorstelling kunnen maken.
Ik zou weleens willen zien hoeveel politiek werk Nabilla nog zou verzetten, mocht haar volledige loon worden afgenomen, met de boodschap dat ze naast haar schepenmandaat maar moet ‘werken voor haar centen, zoals iedereen’ en ‘zich niet boven de rest van de samenleving moet plaatsen’.
Want ook haar loon wordt betaald met belastinggeld. Geld van de gemeenschap, die haar betaalt om de mensen te beschermen die werken in de sector die onder haar bevoegdheid valt. Met doordachte keuzes, die getuigen van voeling met het werkveld. Dat is haar taak. Daarvoor heeft de kiezer haar een mandaat gegeven, daarvoor hebben we haar in dienst genomen.
Heeft het nog zin om te beargumenteren waarom cultuur belangrijk is? Heeft het nog zin te proberen de mensen die betaald worden om dat vakgebied te beschermen, te overtuigen hun job goed te doen?
Dat proberen we al jaren, bij elke besparing die op cultuur doorgevoerd wordt. Cultuurwerk is werk. Hard werk. Vaak onbetaald werk.
Werk waarbij geld bijeensprokkelen (een subsidiedossier schrijven, productiepartners verzamelen enzovoort) heel wat onbezoldigde werkuren inhoudt.
Een schepen van Cultuur hoort dat te weten. En mocht ze het niet weten, er staan al weken boze, wanhopige kunststudenten voor het stadhuis te protesteren die niets liever willen dan met haar in gesprek te gaan en het haar uit te leggen. Mensen met wie ze al weken elk gesprek weigert.
Ait Daoud laat in dat interview zien dat ze geen voeling heeft met de sector die ze vertegenwoordigt en dat ze de job waarvoor ze betaald wordt, ontzettend slecht uitvoert.
Hoe die vrouw in functie kan blijven, begrijp ik oprecht niet. Als ik in het café waar ik na de uren bijkluste met glazen zou gaan gooien, ruzie zou krijgen met alle klanten, en weigerde hierover met mijn werkgever in gesprek te gaan, werd ik ook ontslagen. Zoals iedereen.
Foto: Christophe De Muynck
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Cultuurprotest in en vind meer berichten.
Bijhorende Website
Onderweg 2.0
Bron: De Standaard