Elk hadden ze hun reden om euthanasie te vragen, en toen de papieren in orde waren, dommelden ze op hetzelfde ogenblik in.
‘De verkramptheid maakte plaats voor rust’.
Thijs Patyn – De Standaard
‘Wij gingen zelf bijna dood door de heftige emoties, maar voor onze ouders was het mooi en waardig: ze konden van iedereen afscheid nemen en geen van beiden bleef vol verdriet achter.’
Steefan Dekeyser (60) en zijn zus Kristin (57) hielden afgelopen donderdag hun ouders vast, terwijl ze voorgoed insliepen in het Ieperse woonzorgcentrum Huize Zonnelied.
‘We hebben hun bedden mooi naast mekaar laten zetten, zodat ze ook mekaar een hand konden geven’, vertelt Steefan.
‘Wanneer het mijn beurt is, mag het ook zo. Maar de kans is klein. Dit was een enorme samenloop van omstandigheden.’
Urbain Dekeyser uit Gistel en Anne Marie Deryckere uit Marke trouwden op 31 augustus 1957 en vertrokken meteen naar Congo, waar Dekeyser lesgaf.
Na de onafhankelijkheid van de Belgische kolonie kwam het koppel in Ieper terecht, waar Dekeyser kon lesgeven.
Tot begin dit jaar kon het koppel in hun huis wonen.
‘Dat was alles voor hen, in dat leuke wijkje’, vertelt zoon Steefan.
‘In hun tuintje bleven ze zo lang mogelijk groenten telen. Ze hadden een fantastische relatie met de buren die hen een handje toestaken.’
Blind
Urbain was wel al jarenlang hulpbehoevend.
‘Na een val met zijn fiets werd pa geleidelijk blind. Hij kon er niet mee om dat hij niet meer kon zien. Plots kampte hij ook met felle epileptische aanvallen.
´Een vijftal jaar geleden gaf hij aan dat het voor hem niet meer hoefde. Eerst laconiek, waardoor ik er weinig geloof aan hechtte, tot hij formeel zei dat hij euthanasie wou.
´Dat was een heel heftig moment. We startten daarna de moeilijke en langzame weg richting euthanasie omwille van psychisch lijden.’
Dit jaar viel zijn vrouw Anne Marie.
‘Ze brak haar heup en moest geopereerd worden. Pa had ma nodig, dus werd hij mee met haar opgenomen in het ziekenhuis.
´Haar herstel ging moeizaam en de geriater raadde aan om niet terug te keren naar hun huis.
´Ma wou nooit naar een rusthuis, maar als het moest dan liefst in Zonnelied zodat ze een koffie kon gaan drinken op de nabijgelegen Grote Markt.
´Sinds half februari verbleven onze ouders in het rusthuis, maar die koffie is nooit gelukt. Haar revalidatie liep niet zoals het moest.’
Begin deze maand volgde een nieuwe tegenslag.
‘De diagnose van pancreaskanker. Ma ging snel achteruit, had veel pijn, at niet meer, kon niet meer.
´Intussen had pa zijn datum gekregen voor euthanasie: 19 oktober. Ze wou dat ook doen, op hetzelfde moment als pa.
´Ze waren allebei moe en “op geleefd”. De week ervoor was alles juridisch in orde.’
Dan begon het afscheid.
‘We gingen enkele dagen voordien langs met de kleinkinderen. Hun verdriet was niet te schatten, maar oma was rustig.
´Hopelijk hebben jullie nog een mooi leven, zei ze.
´Het moment van euthanasie zelf verliep heel sereen. Mijn ouders waren er helemaal klaar voor, ze zagen er echt naar uit.
´Op hetzelfde ogenblik dommelden ze in.
´Even later zagen ze er beter uit: de verkramptheid had plaatsgemaakt voor rust.’
© rr
De familie kreeg intussen enorm veel reacties op het gezamenlijke overlijden.
‘Dat hadden we nooit verwacht. Men vindt het een mooie en moedige beslissing. Het stemt tot nadenken.
´Mijn gevoel is nu heel moeilijk te beschrijven, maar later zal ik het goed kunnen plaatsen. Daar ben ik zeker van’, besluit Dekeyser.
Lees ook
Bron: De Standaard