Evi Hanssen gaat de hort op met de theatervoorstelling ‘Sinds ik niet meer drink’.
Els Van Steenberghe – Knack
4 januari 2023
Leestijd: 3 min
‘Na 500 dagen zonder alcohol heb ik mijn elixir gevonden, in mezelf. Dronken van het leven, zonder de fles.’
Evi Hanssen
Zo zwaait Evi Hanssen de lezer van Sinds ik niet meer drink uit, na 250 pagina’s over haar besluit om te stoppen met drinken.
‘Ik bén mijn moeder’, schrijft u in het eerste hoofdstuk. Op de laatste pagina’s vertelt u dat ze terminaal ziek is. Nu maakt u de podcast De afscheidstournee van mijn moeder. Hoe gaat het?
Evi Hanssen: Haar vlammetje is aan het doven. Ze is gestopt met chemo, daardoor voelt ze zich beter. Maar de kanker woedt voort. Ze slaapt veel, drie uur per dag doet ze iets.
Mijn jongste zoon speelt in de musical Charlie & The Chocolate Factory. Ze sliep de hele dag om de show te kunnen zien. ’s Avonds krijgt ze een zeer lage dosis morfine.
De openhartigheid waarmee u dit vertelt, tekent uw boek. Het stuk…
Hanssen: … is nog openhartiger. Ik ben opgevoed zonder taboes en vertel zonder taboes. De show is een mix tussen een lach en een traan, tussen cabaret en lezing.
Ik entertain en ik informeer. Ik vertel over mijn laatste kater, over moeder, over de reactie van mijn man op het plan om te stoppen met drinken: ‘Dan maak ik het uit!’
Er zijn filmpjes en grafiekjes. Nooit zeg ik dat alcohol slecht is. Het doet zijn werk. Alcohol is een quick fix. Saai familiefeest? Twee glazen wijn erbij en het wordt tof.
Ik ben wel verbaasd over hoeveel iedereen drinkt en hoe men daarover liegt.
‘Twee wijntjes maar’, klinkt het. Men ‘vergeet’ het aperitief.
In de creatieve sector is alcohol deel van de attitude. ‘Kijk me hier staan als de leuke, sociale drinker!’
Ook bijzonder: alcohol, cocaïne en heroïne staan in de top zes van de schadelijkste drugs. Toch kun je op café geen lijntje vragen.
Wil ik dat? Nee. Maar we moeten de verwrongen situatie erkennen en eerlijker informeren over alcohol.
Draagt u het rode broekpak dat u in het boek vaak vermeldt?
Hanssen: (lacht) Ja! Ik sta op een witte vloer. Daarop duid ik met een kruis de categorieën mensen aan: zij die nooit drinken, zij die soms drinken, en een lange lijn naar ‘drankprobleem’.
Op die lijn balanceren de ‘ideale drinkers’.
Work hard, play hard. Ik was de ster van die categorie. Tot ik inzag dat alcohol niet mijn ideaal gezelschap is. Erover schrijven hielp.
Door erover te vertellen, wil ik mensen inspireren anders en zachter naar zichzelf te kijken. Die steen wil ik verleggen.
Podcast
Klik op de titel van de podcast
en luister op Spotify
Deel 1: De ziekte
“De beestjes zijn terug. Deze keer ga ik er niet meer van genezen.” Dat zei Arlette anderhalf jaar geleden tegen haar kleinkinderen, en de hele familie. Sindsdien wordt ze steeds zieker, ook al merkt de buitenwereld daar niet veel van. “Ik ben nog altijd iedereen aan het bedriegen. Ik doe me vaak veel beter voor dan ik ben.”
Deel 2: Het leven
Als de dood nadert, kijk je automatisch terug op het leven. Ook Arlette doet dat en ze kan enkel besluiten: “Ik heb een goed leven gehad. Ik heb nergens spijt van. Maar dat mijn ouders me als kleuter naar een klooster in Zwitserland stuurden, dat heb ik nooit begrepen.”
Deel 3: De dood
Hoe voelt de dood? En is er nog leven nadien? Nu het moment dichterbij komt, maken Evi en Arlette afspraken. Over de laatste dagen, over euthanasie,… Maar ook over het contact na de dood. “Je gaat toch nog een teken geven aan ons?”, zegt Evi. Het antwoord is niet waar ze op had gehoopt.
Deel 4: De erfenis
Wie sterft, laat niet alleen herinneringen achter. Ook een huis vol waardevolle spullen, foto’s en geld. “Ik ben hier heel mijn appartement zelf nog aan het opruimen. Dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Alleen weet ik niet of ik nog voldoende tijd heb.”
Deel 5: De begrafenis
Wie traag naar de hemel gaat, heeft tijd om het afscheid nog goed te regelen. Dus is Arlette al maandenlang bezig met het selecteren van foto’s, liedjes en teksten voor haar begrafenis. Alles is tot in de puntjes geregeld. “Koffiekoeken, daar moet ik niet van weten. Doe maar tafels waar je aan kan rechtstaan, dat is veel gezelliger.”
Deel 6: Na de dood
In de laatste aflevering praten we over de toekomst, als Arlette er niet meer zal zijn. Welke herinneringen zullen overblijven? Wie zal de familiefeesten organiseren? En wanneer zal ze het meest gemist worden? “Oma had gerust honderd mogen worden. Want er gaan nog veel momenten zijn waarop ik denk: Dju, was ze hier nog maar.”
© Dieter Bacquart
Lees ook
Bron: Knack