Rik Devillé

Rik Devillé is priester. Hij schrijft namens de werkgroep Mensenrechten in de kerk.

Rik Devillé – De Morgen

Als er vandaag één kerk zou bestaan waar een mis wordt gedaan, de klokken worden geluid, één kaarsje wordt aangestoken, één gebedje wordt gepreveld of slachtoffers van seksueel misbruik op de koffie worden genodigd, of de priester ze een luisterend oor aanbiedt, een gebed laat uitspreken of gewoon een paar uren laat getuigen over het aangedane seksueel misbruik in de kindertijd… dan zou een oude wens in vervulling gaan.

Was het niet zo dat Belgische bisschoppen er sterk aan dachten, 28 december – dag van de onschuldige kinderen – uit te roepen tot gedenkdag voor het kerkelijke kindermisbruik door priesters?

Of zie ik het gewoon niet? Een kerkelijke aankondiging hierover heb ik nergens gelezen en ik ontving geen uitnodiging in mijn mailbox.

Na de eerste aankondiging van dit misbruik zijn wij intussen dertig jaar en 15.000 schandalen verder.

Wij hebben bijna twee decennia na elkaar een grootse parlementaire (onderzoeks)commissie gehad, een Vangheluwe-schandaal overleefd, we hebben honderden dossiers heen en weer zien vliegen, gevolgd door dertien jaar aanslepende welles-nietesgetuigenissen, uitgegroeid in een Operatie Kelk en recent nog een nieuw onderzoek van de Hoge Raad voor Justitie…

Er zit al zoveel druk op die overlopende rivier van aangespoelde slachtoffers en nog breekt de kerkdijk niet.

De paus uit Rome wordt zelfs ter hulp geroepen om de aandacht van dit item af te leiden. Daarvoor werd hij zelfs naar België uitgenodigd. Daar focussen wij nu op.

In de marge zal hij wel enkele gewillige slachtoffers een schouderklopje geven. Hij zal de kardinaalsring van bisschop Van Looy kussen maar slachtoffers levenslang bijstaan om hun ellenlange therapeutische kosten te helpen betalen? Dat diplomatieke valiesje zal wellicht op het tarmac in Rome achterblijven.

Voor de zovele historische katholieke kerkelijke martelaars zijn er door de eeuwen heen herdenkingsplekken of beelden gemaakt.

Zij sieren onze kerkpilaren en staan elk jaar opnieuw op de kalender der heiligen vermeld.

De kinderen gemarteld door de priesters van de kerk daarentegen kunnen er echt niet meer bij. De kalender der heiligen is overvol.

Wat er wél al dertig jaar gebeurt, is dat de organisatie van de slachtoffers zelf een herkenningsdag houdt.

Dit jaar groeide deze uit tot een maand: in september kregen slachtoffers via de vier afleveringen van de tv-reeks Godvergeten een gezicht en voerden ze zelf het woord.

Wat je zelf doet doe je doorgaans beter. Nog steeds. Dankjewel aan de ma kers van Godvergeten.

Slachtoffers organiseren al dertig jaar zelf samenkomsten. Al die tijd zijn bisschoppen hierop uitgenodigd. Schoorvoetend komt er af en toe eens eentje over de brug.

Eén keer kregen zij zelfs – ook al moesten wij het eerst vragen – gratis een vergaderlokaal aangeboden. Ook kon er al een paar keer een hapje en een drankje vanaf.

Dank u, dierbare monseigneurs. Maar voor het overige heeft de groep Mensenrechten in de kerk telkens zelf het initiatief genomen.

‘t Zal toch niet waar zijn zeker, dat wij er moeten van uitgaan dat kerkelijke beleidsmakers ervan uitgaan dat dit Godvergeten probleem vanzelf wel zal doven. Net zoals het instituut kerk.

Geboren in 1944.
Opleiding tot priester aan het Grootseminarie van Mechelen.
Was pastoor in Buizingen.
Oprichter van de werkgroep Mensenrechten in de kerk.
De heruitgave van In naam van de Vader ligt nu als Godvergeten misbruik in de kerk in de boekhandel.