De gruwelijke oorlog tussen Israël en Hamas drijft ook internationaal de spanningen op. Pro-Israëlische en pro-Palestijnse stemmen staan diametraal tegenover elkaar. Volgens Johan Depoortere ligt de koloniale geschiedenis van het zionisme aan de oorzaak van het conflict, Bret Stephens wijst net op de verantwoordelijkheid van de antizionisten.
Johan Depoortere – De Morgen
De reactie van het Westen liet niet lang op zich wachten. Nauwelijks waren Palestijnse strijders Israël binnengedrongen of politieke leiders vielen over elkaar om de aanval te veroordelen.
Premier Alexander De Croo (Open Vld) veroordeelde de “terroristische aanval ten stelligste” en verzekerde dat ons land “pal achter Israël staat”.
De premier riep ook op tot “terughoudendheid en een onmiddellijk staken van het geweld”.
Wellicht had De Croo op dat moment nog niet geluisterd naar de Israëlische premier Netanyahu, die in plaats van “terughoudendheid” openlijk opriep tot genocide:
“We zullen van Gaza een onbewoond eiland maken.”
Of – en waarschijnlijker – De Croo heeft zijn Israëlische ambtsgenoot wel degelijk gehoord maar zijn oproep tot “terughoudendheid en het staken van het geweld” was niet tot de Israëli’s gericht maar gold alleen voor Hamas en de andere verzetsbewegingen die Israël een nooit eerder geziene slag toebrachten.
De Croo zou geloofwaardiger zijn als hij de regering van Joodse fascisten de wacht zou aanzeggen en bijvoorbeeld elke militaire en economische samenwerking met dat regime zou staken zolang het voortgaat met de onderdrukking van en de terreur tegen de Palestijnse bevolking.
Op Israël, onze bondgenoot, kan het Westen invloed uitoefenen, op Hamas veel minder. Laten we dus beginnen met voor eigen deur te vegen.
In het andere geval zijn de vrome oproepen tot het staken van het geweld en de afschuw om de wreedheden van de Palestijnse strijders niet meer dan gebaren voor de galerij.
De hypocrisie van het Westen is adembenemend.
‘HELDENDADEN’
Waar was de verontwaardiging toen in 2008 meer dan 1.300 inwoners van Gaza, de grootste openluchtgevangenis ter wereld, omkwamen onder de Israëlische bombardementen van operatie ‘Gegoten Lood’?
Waar waren de protesten en de oproepen tot het staken van geweld toen Israëlische scherpschutters in 2018 meer dan 200 Palestijnen gericht doodden en veel anderen zwaar verwondden bij de geweldloze protesten aan de prikkeldraadomheining die Gaza van Israël scheidt?
Onder de slachtoffers: verpleegkundigen, journalisten, gehandicapten, minderjarigen.
Een van de scherpschutters kon in de Israëlische pers opscheppen over zijn heldendaden: hij had in één dag 42 knieën kapotgeschoten.
Dat de Palestijnse verzetsstrijders burgerslachtoffers maken en het internationaal recht schenden door onschuldigen te gijzelen, zorgt voor grote morele verontwaardiging.
Terecht, maar ook die verontwaardiging zou geloofwaardiger zijn als de westerse wereld zich had verzet
- tegen de systematische schendingen van het internationaal recht door Israël
- tegen de collectieve straffen
- tegen de executies zonder vorm van proces
- tegen het platwalsen van hele dorpen
- tegen het gevangen nemen en folteren ook van minderjarigen en kinderen
Dat is allemaal dagelijkse praktijk in Israël, niet sinds het aantreden van een regering met wat de liberale krant Haaretz “joodse fascisten” noemt maar ook onder “liberale,” “gematigde” of de “linkse” regeringen toen de Labour-partij nog de dienst uitmaakte.
Waar zijn overigens de honderdduizenden die de afgelopen maanden betoogden tegen een regering die volgens hen “de democratie” en – in de woorden van het liberale boegbeeld David Grossman – de “ziel van Israël” op het spel zet?
Zullen we dezelfde massa’s straks zien opdagen om te applaudisseren als het bommen regent op Gaza?
Leiders van de “liberale oppositie” Yair Lapid en Benny Gantz praten nu al met Netanyahu om een “noodregering van nationale eenheid” te vormen.
Dat – en niet de acties van de radicale regering die sinds een jaar aan de macht is – is de achtergrond van de gebeurtenissen van afgelopen weekend. De druk op de ketel heeft tot een uitbarsting geleid.
De decennialange onderdrukking van Gaza, de bombardementen die met de regelmaat van een klok duizenden onschuldige bewoners treffen en telkens vele honderden doden maken – Israël noemt dat “het gras maaien” – het gebied langzaam wurgen door de toevoer van voedsel, water en energie te rantsoeneren.
In essentie gaat het om de ideologie van Joodse suprematie die de kern uitmaakt van het zionisme, een vorm van vestigingskolonialisme naar het model van de Verenigde Staten en Australië waarbij de oorspronkelijke bevolking moet wijken voor Europese immigranten.
VIETNAM EN ALGERIJE
Koloniale oorlogen zijn wreed, smerig en nietsontziend met talloze onschuldige slachtoffers aan beide kanten.
Dat leert de geschiedenis van het antikoloniale verzet in de afgelopen eeuwen, en het is niet aan goed doorvoede witte intellectuelen om achter hun veilige computerscherm te dicteren hoe die strijd moet worden gevoerd.
Het was niet aan de Franse hoogopgeleide kaders om te dicteren hoe het Algerijnse verzet de strijd moest voeren en wat wel en niet “moreel” door de beugel kon.
En het was niet aan de Amerikanen om te bepalen wat de Vietnamese verzetsstrijders konden doen en laten om zich van hun koloniale ketenen te bevrijden.
Net zo min zijn de landen en de leiders die Israël ondanks alle misdaden van het regime de hand boven het hoofd houden goed geplaatst om morele lessen uit te delen aan het verzet.
Johan Depoortere is gewezen buitenlandjournalist van de VRT. Hij is oud-correspondent in Rusland en de VS.
Beeld RV
Lees ook
- Bret Stephens
Leedvermaak over grootste slachting sinds Holocaust - David Grossman
Israël presenteert zich als democratie, maar is het niet
Overzicht
Lees alle berichten in deze categorie
Bron: De Morgen