Ivo Victoria is schrijver van Alles is oké. Hij woont en werkt in Amsterdam. Zijn column verschijnt tweewekelijks.
Ivo Victoria – De Morgen
Dus voor het eerst gaat een extreemrechtse partij meeregeren in Nederland, en de reacties van de tegenstanders van deze coalitie zijn, tja, onthutsend.
Ik zie een foto van de vier formerende partijleiders in combinatie met een inderdaad sterk gelijkende foto van de Familie Flodder viraal gaan.
Ik zie een filmpje over de formatie met een begeleidende ‘satirische’ tekst op de tonen van André Hazes.
Ik zie, toegegeven, ook beschaafde verontwaardiging:
- Over de verhoging van de btw op kranten en boeken
- De bezuinigingen op onderwijs
- Het migratiebeleid
- In nette opiniestukken
- Genuanceerde analyses
- Aangevuld met lacherige voorspellingen over dit ‘experiment’.
Maar nergens woede.
Raar.
Eind januari demonstreerden in Duitsland meer dan 1 miljoen mensen tegen een extreemrechtse partij die niet eens bijná in hun regering zit.
In Nederland is nog niet het begin van een landelijk protest in zicht.
Extreemrechts gaat regeren en de straten blijven leeg – of, nu ja, de straten blijven vol, met vrolijk shoppende mensen die geinige memes uitwisselen
Ondertussen blijkt uit onderzoek dat meningsverschillen tussen Belgische kiezers niet snel tot sociale uitsluiting leiden.
Mensen kunnen prima vriendschappen onderhouden met wie politiek gezien lijnrecht tegenover hen staat.
Goed nieuws, zo lees ik.
Is dat zo?
Fijn dat we elkaar de kop niet inslaan hoor, houden zo, maar: we laten elkaar dus gerust, voor de lieve vrede?
We laten elkaar ermee wegkomen?
We verfoeien die vriend die Vlaams Belang stemt, en vice versa, maar we vinden het belangrijker dat het gezellig blijft?
Ik ben in normale omstandigheden heel erg voor conflictvermijdende harmonie, tot ergernis van mijn vrouw trouwens, maar nu een extreemrechtse partij in de regering stapt van het land waar ik woon, moet ik het voor de zekerheid toch even melden:
Als je een vriend van mij bent of denkt te zijn en je stemt extreemrechts, wegwezen en delete mijn nummer.
Ha nee, Victoria!
We moeten in gesprek blijven!
O ja?
De cynische ironie is namelijk:
woede is volop aan het winnen.
De woede van vreemdelingenhaters,
de woede van boeren, to name a few.
Alles wat we daar in de voorbije jaren tegenover hebben gesteld aan gesprek en redelijkheid heeft niets opgeleverd.
Waar is ónze woede?
Misschien is het nog te abstract.
Iedereen kan, op menselijk niveau, woede begrijpen wanneer er onschuldige doden vallen. Of het nu in Gaza of Israël is, in Oost-Congo of Oekraïne.
Het is blijkbaar moeilijker om woedend te zijn wanneer je als progressieve tweeverdienende huizenbezitter (ik) vaststelt dat je er onder die nieuwe regering nota bene financieel op vooruitgaat.
Extreem gedachtengoed vaart wel bij de welvaart van een grote middenklasse, die het gezellig houdt.
Mensen die toch best wel aardig samenleven. Genuanceerde analyses, bezorgdheid, satire, botte pijlen die afketsen op haar harnas van minachting.
Kortom, wie niet op tijd en stond woedend is en alsmaar zijn relatief welvarende mond houdt, vormt de voedingsbodem waarop extreem gedachtengoed kan bloeien.
Het resultaat zie je nu in Nederland,
en straks in Vlaanderen.
Lees ook
Bron: De Morgen