Kameleon Laurence Roothooft channelt in She haar innerlijke Greta Thunberg, Cardi B en Amy Winehouse.
Charlotte De Somviele
7 oktober 2022
Theater is bij uitstek de kunst van de transformatie. Vaak glijden acteurs geruisloos in hun personage, maar niet zo in She.
Laurence Roothooft lijkt wel een slang die vervelt bij elke nieuwe vrouw die ze ‘aantrekt’.
Ze heeft iets van een griezelige cartoonfiguurtje, hoe ze haar nek los schudt, de schouders kromtrekt, een andere intonatie uittest en in een vingerknip Rosa Parks inruilt voor Agnès Varda.
‘Zeg me wie je wil dat ik ben, ik kan alles zijn.’
Op zijn best vat She in een handvol woorden wat het betekent om vrouw te zijn, het verlangen naar empowerment en spreekrecht, maar ook de diepgewortelde zelftwijfel.
Boeiend zijn de historische connecties die Roothooft maakt tussen pakweg Billie Eilish, voor wie depressie bijna een lifestyle is (‘I have to be in this bitch the whole time’) en de gouden kooi waarin Jackie Kennedy leefde.
Op andere momenten kijk je nog te sterk naar een speloefening met een al te repetitieve structuur, waarbij het grotere vraagstuk wat troebel wordt.
Ook de muzikale intermezzo’s zijn nog te weinig ingebed in het geheel, hoewel Roothooft met de slotsong een oorwurm beet heeft.
Eén vraag houdt ons alvast nieuwsgierig: welke vrouw schuilt nu echt achter deze kameleon?
Lees ook
Plage Centrale – Alain Platel en Laurence Roothooft
Bron: De Standaard