Marc Van Ranst is viroloog aan de KU Leuven. Zijn column verschijnt tweewekelijks. Vandaag schrijft hij over de menselijke ramp in Gaza.
Marc Van Ranst – De Morgen
16 mei 2025
Leestijd: 4 min
Het was een doordeweekse week:
- “Beelden van uitgehongerde kinderen gaan door merg en been: voorraden in Gaza raken stilaan op” (Het Nieuwsblad, 8/5).
- “Minstens 30 doden – onder wie 8 kinderen – na Israëlische luchtaanval op appartement in Gaza” (Het Laatste Nieuws, 9/5).
- “Vijftien dodelijke slachtoffers door Israëlische bombardementen in Gazastrook (De Morgen, 10/5).
- “Israëlische luchtaanval doodt acht mensen in Gaza, onder wie vier kinderen” (De Morgen, 11/5).
- “Minstens tien doden bij Israëlische luchtaanval op school met ontheemden in Gazastrook” (Het Laatste Nieuws, 12/5).
- “Israël valt opnieuw ziekenhuis in Gazastrook aan: zeven doden” (VRT NWS, 13/5).
- “Minstens 80 doden bij Israëlische aanvallen in Gazastrook” (De Morgen, 14/5).
De dagelijkse doden zijn een kille statistiek geworden, zoals het rentepercentage op staatsobligaties.
Sinds 7 oktober 2023, de dag waarop Hamas 1.200 mensen vermoordde en 250 gijzelaars maakte, zijn inmiddels 573 dagen verstreken.
In die tijd heeft Israël naar schatting 52.000 Palestijnen gedood, het merendeel vrouwen en kinderen. Honderdduizenden raakten gewond, bijna twee miljoen mensen zijn ontheemd.
De vernietiging van woningen en infrastructuur, evenals het opzettelijk onthouden van voedsel, water en medische zorg, zijn onmiskenbaar en uitvoerig gedocumenteerd.
Waar Israël eerder kon rekenen op een golf van internationale sympathie, groeit de kritiek op het militaire optreden in Gaza nu eindelijk met de dag. De boodschap is helder: genoeg is genoeg.
De federale regering werkte deze week aan een resolutie over Gaza: ja, België steunt de erkenning van de Palestijnse staat en dus de tweestatenoplossing, weliswaar met een waslijst aan voorwaarden.
Daarnaast zal België binnen Europa pleiten voor (vermoedelijk beperkte) economische sancties tegen Israël.
België bekent ook kleur in Den Haag: ons land sluit zich aan bij het proces dat Zuid-Afrika tegen Israël voert voor het Internationaal Strafhof.
Mocht premier Netanyahu of ex-minister Gallant in België arriveren, dan zullen ze gearresteerd worden omdat het Internationaal Strafhof hen verdenkt van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza.
Het Brussels Parlement ging nog een stap verder: het erkende de acties van het Israëlische leger in Gaza als genocide en riep op tot sancties en een wapenembargo.
België kiest dus partij, maar wel op zijn Belgisch: morele verontwaardiging, juridische principes en een compromis waar iedereen zich net niet in verslikt.
Ook aan de overzijde van de oceaan steekt een nieuwe wind op. In de Verenigde Staten, traditioneel Israëls bff, keert de publieke opinie zich.
Recente peilingen tonen aan dat een meerderheid van de Amerikanen het militaire optreden in Gaza afkeurt. De steun brokkelt af. Er klinkt een groeiende roep om een meer kritische koers, een staakt-het-vuren en meer humanitaire hulp.
Opvallend is dat Trump tijdens zijn huidige reis door het Midden-Oosten Israël links laat liggen. Israël werd bovendien niet betrokken bij de onderhandelingen die recent leidden tot de vrijlating van een Amerikaans-Israëlische gijzelaar door Hamas, tot ergernis van Jeruzalem.
Daarmee ontstaan de eerste scheurtjes in de relatie tussen de VS en Israël, al blijft Washington royaal munitie leveren en kunnen pro-Israëlische Congres-leden nog steeds rekenen op gulle steun van de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC).
Een jaar geleden kreeg ik nog veel kritiek als ik de massamoorden in Gaza als genocide bestempelde. Vandaag wordt die term steeds vaker gebruikt.
Amnesty International, Human Rights Watch en de Verenigde Naties spreken openlijk van genocide.
Ook gerenommeerde Holocaust- en genocide-experts bevestigen dat de hoge juridische drempel voor genocidale intentie is overschreden.
De zionistische hasbara (publieksdiplomatie), jarenlang succesvol in het wegzetten van dergelijke kritiek als antisemitisme, slaagt er niet langer in deze aantijgingen effectief te neutraliseren.
De wereld kijkt met hernieuwde bezorgdheid naar mensenrechten, het lot van de Palestijnen en de vraag of men zich aan de juiste kant van de geschiedenis schaart.
We staan nu voor een morele tweesprong: ofwel ingrijpen, ofwel medeplichtig toekijken hoe een volk wordt verplaatst en/of vernietigd.
Of deze verschuiving in het discours zich daadwerkelijk vertaalt in daden, hangt af van de moed van regeringen om hun woorden om te zetten in beleid.
Maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken lijkt voorbij. Rijkelijk laat, dat wel. Want als we Israël zijn gang laten gaan, is er binnenkort geen Palestijnse staat meer om te erkennen.
Lees ook
Lees meer berichten in deze categorieën
Bron: De Morgen