Veel te vroeg verliest Vlaanderen een muzikale duizendpoot. Tom Pintens (1974 – 2023) maakte mooie popmuziek, solo en met Het Zesde Metaal. De muzikant overleed donderdagnacht thuis, omringd door zijn familie.
Peter Vantyghem – De Standaard
In de late lente van 2023 wilde hij erover praten tegen De Standaard, omdat hij andere mannen wilde aansporen om voor hun vijftigste alert te zijn voor darmkanker. Die had hem overvallen in het voorjaar van 2022, en bleek al snel van het nooit aflatende soort.
Hij had pijn, maar maakte toch muziek, wat samen met de morfine soelaas bracht.
‘Zolang het voor mij en mijn omgeving comfortabel is, wil ik doorgaan’, zei hij toen.
Het was een aandoenlijk gesprek, met zijn vriendin Laurence Roothooft erbij.
Hij was pas 48, er waren twee kinderen die hem nodig hadden, en zijn brutale degradatie naar de status van ‘zo iemand’, zoals hij het wat schamper zei, eiste veel aanpassing.
Hij vroeg geen medische prognoses, maar wist dat hij niet veel tijd meer had. Iemand die zijn hele leven muziek gemaakt had, wilde natuurlijk nog heel even muziek blijven maken.
Het laatste album met Het Zesde Metaal waaraan hij participeerde, mocht hij produceren.
Dat was een doordacht cadeau, want Pintens had altijd heel duidelijke ideeën over hoe muziek moest klinken, en de job gaf hem ook energie, die hij goed kon gebruiken.
Vreemde eend
In de popwereld was hij van in het begin een vreemde eend in de bijt.
Had aan het conservatorium gestudeerd, luisterde vooral naar klassieke muziek.
Hij zal wellicht gedacht hebben dat de stap naar pop niet zo moeilijk kon zijn. Het hielp ook dat Antwerpse bands in de vroege jaren 90 al geld kregen als ze er alleen maar over dachten om een rockgroepje op te richten – het Deus-effect.
Pintens’ eerste band was A Beatband, waarin drie leden van Deus zaten, en die later de kern zou vormen van Moondog Jr.
Enkele zaken werden al snel duidelijk: hij begreep niet zoveel van rock, had des te meer interesse in melodie en harmonie, en zou een eigenzinnige rol spelen in de Antwerpse muziekwereld.
Met onder meer Tomas De Smet, Aarich Jespers en Stef Kamil Carlens nam hij in 1995 het debuut van Moondog Jr. op: een klassieker.
Pintens was pianist, maar speelde als geschoold muzikant veel instrumenten. Hij wilde ook graag eigen songs schrijven, en daarvoor moest hij Flowers For Breakfast oprichten.
Polygram, bang de volgende Deus te missen, stak er een paar miljoen frank in – een mooie som in die tijd – en kreeg in 1996 een experimentele plaat terug.
‘Het is als rondkijken in een nieuw stuk natuur’, noemde Pintens de studio-ervaring, maar na twee platen ging de geldkraan dicht.
Thuiskomen
Wellicht was hij meer een rechterhand dan een frontman?
Toen ik hem in juni 2023 vertelde dat ik meer dan 40 namen telde met wie hij gespeeld of geschreven had, vond hij dat confronterend.
Hij heeft met Deus, Tamino, Dez Mona, Wigbert gewerkt, maar vooral veel met Think of One, Zita Swoon, Roosbeef en Het Zesde Metaal.
Het was zijn job, maar bovenal speelde hij graag met anderen.
‘Ik zou wel in tien groepen tegelijk willen spelen, maar daarvoor ontbreekt de tijd’, vertelde hij me in 2007.
In 2004 probeerde hij het nog één keer met een eigen band, 2000 Monkeys, toen Zita Swoon tijdelijk op non-actief stond.
Meer dan een debuutalbum kwam er niet van en dat was ook oké: met Zita Swoon werd zijn ambitie om te reizen meer dan bevredigd, en met Think of One bouwde hij veel ervaring als producer op.
In 2004 kreeg hij met zijn toenmalige partner Ellen Schoenaerts een zoon, Oliver.
Misschien dat zijn huiselijker leven hem andere muziek liet maken? Zelf hield hij het erop dat de ervaring om met Gorki-frontman Luc Devos songs te schrijven in het Nederlands, voor Kaatje is verdronken, een trigger was.
‘Dichter bij huis’, noemde hij de nieuwe ambitie.
Als tiener hield hij van de muziek in Tien om te zien, waar goeie melodieën en welluidende zang hoger in aanzien staan dan in de rockwereld.
Zijn frisse Nederlandstalige solodebuut verscheen in 2007. Ook al haalde hij er Tien om te zien niet mee, het liet een nieuwe klank horen, een moderne stem, een toffe speeltuin.
150 nummers
De drie albums die Tom Pintens in het Nederlands maakte, zijn visionair en blijven erg inspirerend.
Hij gebruikte graag onverwachte akkoordwissels en ondefinieerbare klankjes, en liet zijn klassieke achtergrond vaak mee horen.
Liedjes als ‘Stanley’, ‘K’, ‘Er is Das Pop’, ‘Winter maakt ons vrolijk’, ‘De oogst’ en ‘Louise’ zetten een raam open en haalden gelukkig toch de radio.
Veel teksten waren van de hand van Ellen Schoenaerts, die met een heel directe taal en heldere metaforen naar nieuwe insteken zocht en haar aftakelende relatie met Pintens soms erg duidelijk uitschreef, zonder dat de zanger dat leek door te hebben.
Hun bekendste nummer was ‘In Charleroi’, in 2009 een radiohit.
‘Pays noir/ De zon schijnt ook voor haar/ Het is geen bedelaar’:
Pintens legde uit ‘dat de song vooral ging over de gewoonte om zwart over iets te denken, terwijl er toch veel positiefs te zien is’, maar hij raakte er in Franstalig België wel mee op de radio, een uitzonderlijk genoegen.
Na het derde album De oogst (2011) stopte die trein.
Hij speelde in tijdelijke projecten als ‘Zware metalen’, was gastmuzikant op vele platen, en werd vanaf 2012 de vaste gitarist van Het Zesde Metaal, aan de zijde van Wannes Cappelle.
Hun nieuwe album, dat ten vroegste in het najaar verschijnt, was voor Pintens een soort artistiek afscheid en hij zag er mee op toe dat er uitsluitend muzikale keuzes gemaakt werden.
Dolen in het bos
Tom Pintens schreef in zijn muziekbestaan mee aan zowat 150 songs.
Vooral bepaalde hij bij vele bands mee de sound met zijn spel op klavieren en gitaar.
Hij speelde echt graag met muziek, onder meer in zijn thuisstudio Pintens Palace, waar veel platen tot stand kwamen.
Hij had iets onthechts over zich, dat doorklinkt in een van zijn zelfgeschreven songs, ‘Al die tijd’.
‘Laat het komen laat het zijn/ Als de avond valt en mijn gedachten komen niet los/ Laat ik ze liever dolen in het bos.’
Velen hebben zijn opstaande krullen gezien op een podium in Vlaanderen, meestal naast een meer bekende frontman of -vrouw.
Het leek soms alsof hij meer stond te luisteren naar wat er gebeurde dan dat hij bewust focuste op zijn instrument. Het hoofd wat in de wind, altijd gedreven door nieuwsgierigheid.
Lees ook
Lees ook
Lees andere portretten
Bron: De Standaard