Peter Brook werkte in Londen, New York en Parijs, waar hij zaterdag overleed. Brook gaat de geschiedenis in als een theaterlegende. Experimenteren was zijn tweede natuur.
De Britse theaterregisseur Peter Brook is zaterdag op zijn 97ste overleden in Parijs. Hij wordt beschouwd als de beste, de meest creatieve en ook de meest controversiële toneelregisseur van de 21ste eeuw. Iets wat hem in de loop van zijn carrière verschillende Emmy’s en Tony’s opleverde.
Zijn carrière strekte zich uit over bijna acht decennia. Daarin was hij actief in uiteenlopende disciplines: opera, theater, musical, film en televisie. Hij bracht werk van TS Eliot, Tennessee Williams, Arthur Miller en Shakespeare, maar nooit zomaar. Hij gaat de geschiedenis in als iemand die alle conventies in vraag stelde, grenzen doorbrak en niet bang was van een experimentele aanpak.
The grand old enfant terrible van de Britse podia, om het met de woorden van de BBC te zeggen. Aan de Britse omroep noemde hij het Britse theater van na de oorlog ooit ‘ouderwets en stereotiep en bestierd door een handvol conservatieven die Shakespeare op de saaist denkbare manier brachten.’
Trapezes en Sanskriet
Hij werd geboren in West-Londen, als zoon van joodse immigranten. Hij studeerde theater en werd al snel gespot als een uniek talent. Hij was amper twintig toen hij aan het hoofd kwam van het Birmingham Repertory Theatre. Nog op zijn curriculum staan de Royal Shakespeare Company en het Royal Opera House in Engeland, en het Metropolitan Opera House in New York.
In de jaren 1970 verhuisde hij naar Parijs. Hij kwam er aan het hoofd te staan van het Parijse theater Les Bouffes du Nord, waar hij monumentale stukken opzette met acteurs uit verschillende culturen. The Mahabharata, bijvoorbeeld, een negen uur durend epos uit de hindoeïstische mythologie in het Sanskriet; het werd niet overal op applaus onthaald.
The conference of the birds inspireerde hij dan weer op een middeleeuws Perzisch gedicht. Voor A midsummer night’s dream haalde hij trapezes op het podium. Voor Strauss’ Salome waren de decors van Salvador Dali. Zijn laatste stuk dateert van amper vijf jaar geleden: The prisoner. Hij was toen 92.
In een interview met Theaterkrant vatte hij in 2018 zijn visie op theater samen: ‘Theater moet nuttig zijn. Het is zinloos voor mij om te praten en voor jou om te schrijven, tenzij we denken dat wat we doen uiteindelijk bruikbaar is voor iemand. Het doel is deel te zijn van een wereldbeweging van mensen die nuttig willen zijn in hun werkveld.’
Bron: De Standaard