Mark Coenen is columnist. Hij is geraakt door de recente black-out van de Nederlandse cabaretier Youp van ’t Hek.
Mark Coenen – De Morgen
“Hij haalde teksten door elkaar en kreeg het daarna niet meer op de rit.”
Hoe beeldend kan je zeggen dat iemand een black-out had?
Het bericht stond in Het Parool woensdag en het overkwam cabaretier Youp van ’t Hek: die kortsluiting in de hersenen die leidt tot verbale verwarring en uiteindelijk stilstand van denken en doen.
Het is voor iedereen een zekere traumatische ervaring, maar voor iemand die om den brode een volle zaal aan het lachen moet trachten te brengen nog veel meer.
Naast in de orkestbak vallen bij een beklijvende monoloog of een stijve krijgen als je een balletsolo danst in een overdreven de schaamstreek accentuerende maillot is zo’n kortsluiting het ergste wat je als spektakelmaker kan overkomen.
Kalm blijven en hopen dat de motor weer aanslaat voor het publiek iets begint te merken is dan het enige, maar dat lukte deze keer niet bij Youp.
Hij is aan zijn afscheidstournee bezig en beëindigt, naar iedereen hoopt en als zijn zenuwen het toelaten, zijn indrukwekkende carière op 25 mei in Carrè in Amsterdam.
Erger dan een black-out is de vrees voor een volgende, denkt de amateur-traumatoloog in mij, die al naar de neuroloog loopt als hij twee keer na elkaar niet op een woord kan komen, maar het kan ook goeie kanten hebben.
Toen ik na een recent avondje uit, waarbij – toegegeven – een kleinigheid gedronken was, de volgende ochtend niet meer wist dat ik op weg naar huis laaiende ruzie had gekregen met mijn teergeliefde aangetrouwdheid was ik meteen nuchter en bleef dat.
Dat heeft ondertussen geleid tot het failliet van een drankencentrale en een nachtwinkel in mijn onmiddellijke omgeving, want voor mijn mentale gezondheid heb ik veel over.
Plots bevriezen midden in een zin: het overkwam ook bijvoorbeeld Mitch McConnell, de machtige leider van de Republikeinse senatoren, eind vorig jaar een paar keer live op televisie. Het was een deerniswekkend schouwspel en een snelle exit was het gevolg.
Terwijl zijn medestanders onverdroten volhielden dat er voor de rest niets aan de hand was, zag iedereen een kwetsbare en eenzame man.
Ook de neergang van Hugo Claus diende zich voor het grote publiek zo aan, toen hij bij het voorlezen van zijn poëzie in de Leuvense stadsschouwburg plots niet meer uit zijn woorden kwam.
De landing, zo bleek later, was definitief ingezet.
Liever op het einde een been afgezet of een kwaadaardige kanker dan woordeloos verdampen in het dolhuis, dat is mijn innige wens.
Maar, zoals mijn moedertje al zei: je hebt het niet te kiezen.
Lees ook
Bron: De Morgen