Televisie maakster Lidewij Nuitten haalt op Facebook uit naar de angstcultuur en ‘dictatoriale praktijken’ bij de VRT.
Jan Debackere – De Morgen
‘Hoe is het in godsnaam mogelijk dat Frederik Delaplace na al zijn wanpraktijken nog steeds op die stoel zit?’
Lidewij Nuitten
“Moet een documentairemaker die verondersteld wordt kritische reportages te maken zo’n angst hebben om kritisch te zijn voor diens eigen baas?”
In een lange Facebook-post maakt Lidewij Nuitten komaf met de koers die de VRT de voorbije jaren voer.
Nuitten, onder meer bekend van Iedereen beroemd, Waar is Mark? en De maagdenclub, viseert daarbij vooral VRT-CEO Frederik Delaplace.
Zij houdt hem verantwoordelijk voor de angstcultuur aan de Reyerslaan.
Nuitten ondertekende ook de open brief die het ontslag van VRT-netmanager Lotte Vermeir aan de kaak stelde.
Ze vertelt hoe ze daarna om een reactie gevraagd werd, maar uiteindelijk terugkrabbelde na een telefoontje van een VRT-collega. Iemand die Frederik Delaplace kent.
‘Doe het niet’, zei hij me uit bezorgdheid. ‘Je weet niet half waar je aan begint.’
“Ik bleef volhouden dat we niet mogen toegeven. Dat als iedereen zwijgt uit angst, ze krijgen wat ze willen.
“‘Maar Frederik heeft zo’n lak aan kritiek in de pers,’ ging hij verder, ‘dat je gegarandeerd ontslagen wordt.’
“En hoewel ik altijd pretendeerde dat me dat niet kan schelen, besefte ik plots – nu het er echt op aankwam – dat het mij heel veel kan schelen.”
Dus zweeg ze toch, uit schrik dat ze de documentaire waar ze al negen jaar aan werkt zou moeten opgeven.
“Ik zweeg. Uit puur eigenbelang. Uit – jawel – angst.
“Al maanden lees ik niets anders dan boeken en artikels over het verzet in de Tweede Wereldoorlog en over het belang van ‘niet wegkijken’ en ‘durven opstaan’ bij het zien van onrecht.
“En al maanden denk ik: de dag dat ik mijn stem moet gebruiken, wil ik niet laf zijn. Wel, die dag was zondag. En ik was laf.”
Onveilige haven
Nuitten, die verder geen commentaar wil geven over haar Facebook-post, besliste vandaag dan toch niet langer te zwijgen.
“Onder geen enkele CEO in de geschiedenis van VRT waren dit soort dictatoriale praktijken zelfs maar denkbaar. En nu is het dagdagelijkse realiteit.
“Angstcultuur ten top. Bij de openbare omroep dan nog wel, of all places.
“In heel medialand zou er geen veiligere haven mogen bestaan en nu voelt het als de onveiligste plek van de hele sector.
“Hoe is het in godsnaam mogelijk dat Frederik Delaplace na al zijn wanpraktijken nog steeds op die stoel zit?”
De trots om voor de VRT te werken is voor Nuiten veranderd in “schaamte, verdriet en kwaadheid”.
De openbare omroep is al te zeer veranderd, besluit ze.
“Bij iedereen heerste hetzelfde gevoel: dit is niet meer de VRT van normen en waarden. En ook ik herken nog nauwelijks het bedrijf waar ik elf jaar geleden aan de slag ging.
“Vroeger ging het nog over mensen. Nu alleen maar over cijfers en macht. De schandalen stapelen zich op.
“Doelbewuste lastercampagnes tegen Lotte komen daar nu nog bij.
“Vandaar nogmaals de vraag: hoelang nog?”
De Facebook post van Lidewij
Beste politici,
Mijn naam is Lidewij en sinds 2013 ben ik als tv-maker vast in dienst bij VRT.
Mijn allereerste en enige job tot nu toe.
Net zoals vele andere collega’s blaakte ik jarenlang van trots om te kunnen zeggen:
‘Ik werk voor de openbare omroep.’
Van die trots schiet tegenwoordig
bitter weinig over.
Op dit moment voel ik namelijk enkel nog schaamte, verdriet en kwaadheid.
De redenen zijn intussen bekend,
dus daarover hoef ik niet uit te weiden.
Maar gisteren is er echt iets geknakt in mij.
Voor het eerst in al die jaren ben ik als een baby beginnen te huilen voor het bedrijf waarvan ik mezelf nochtans had wijsgemaakt dat ik er al lang emotioneel afstand van had genomen.
Wat is er gebeurd?
Nadat ik vrijdag de open brief ter ondersteuning van Lotte Vermeir had ondertekend, sms’te een journalist van De Standaard me met de vraag of hij me mocht bellen.
Maar niet veel later las ik in de mail van onze directie dat Lotte blijkbaar ook slachtoffers onder mijn collega’s had gemaakt.
Slachtoffers die soms al jarenlang gebukt gingen onder haar toxisch leiderschap en die zich door onze brief nu extra gekwetst voelden.
Plots ging ik twijfelen aan Lotte en Lin.
Waren zij dan wel zo zuiver als ik dacht?
Ik zou toch geen daders gaan verdedigen in de krant?
Nu schaam ik mij diep.
Niet alleen omdat deze gedachte werkelijk door mijn hoofd spookte en de misleidende mail zijn doel dus had bereikt – want voor alle duidelijkheid: de vage (!) insinuaties kloppen niet, weet ik intussen uit goede bron.
Maar vooral om wat er daarna gebeurde.
Vastberaden om onrecht tegen te gaan, besliste ik om effectief met die journalist te gaan praten.
Gedaan met angst voor represailles.
Dat ze mijn naam maar in de krant zetten, ongeacht de consequenties.
Dit was te belangrijk.
En dan… kreeg ik telefoon.
Niet van de journalist, maar van een collega.
Iemand die Frederik Delaplace kent.
‘Doe het niet’, zei hij me uit bezorgdheid.
‘Je weet niet half waar je aan begint’.
Ik bleef volhouden dat we niet mogen toegeven.
Dat als iedereen zwijgt uit angst,
ze krijgen wat ze willen.
‘Maar Frederik heeft zo’n lak aan kritiek in de pers,’ ging hij verder, ‘dat je gegarandeerd ontslagen wordt.’
En hoewel ik altijd pretendeerde dat me dat niet kan schelen, besefte ik plots – nu het er echt op aankwam – dat het mij heel veel kan schelen.
Al negen jaar lang ben ik namelijk voor VRT een coming-of-age documentaire aan het draaien over onze complexe samenleving.
Binnen twee jaar zitten de opnames erop.
Het is mijn levenswerk.
Dat ene verhaal dat ik absoluut nog wil brengen.
Waarom vertel ik dit?
Omdat als ik openlijk een lans breek voor mijn dierbare collega’s, ik goed moet beseffen dat ik mijn eigen levenswerk daarmee verniel.
Als ze mij ontslaan, is het gedaan met de docu.
Negen jaar voor niets gefilmd.
Naar een andere zender stappen is zelfs onmogelijk:
al het beeldmateriaal is eigendom van VRT.
Dus wat deed ik?
Ik zweeg.
Uit puur eigenbelang.
Uit – jawel – angst.
Al maanden lees ik niets anders dan boeken en artikels over het verzet in WOII en over het belang van ‘niet wegkijken’ en ‘durven opstaan’ bij het zien van onrecht.
En al maanden denk ik:
‘De dag dat ik mijn stem moet gebruiken, wil ik niet laf zijn.’
Wel, die dag was zondag.
En ik was laf.
En daarmee kom ik tot de conclusie van mijn relaas: is dit normaal?
Moet een documentairemaker die verondersteld wordt kritische reportages te maken, zo’n angst hebben om kritisch te zijn voor zijn eigen baas?
Onder geen enkele CEO in de geschiedenis van VRT waren dit soort dictatoriale praktijken zelfs maar denkbaar.
En nu is het dagdagelijkse realiteit.
Angstcultuur ten top.
Bij de openbare omroep dan nog wel
of all places.
In heel medialand zou er geen veiligere haven mogen bestaan en nu voelt het de onveiligste plek van de hele sector.
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat Frederik Delaplace na al zijn wanpraktijken nog steeds op die stoel zit?
Nu zelfs duidelijk is dat hij alle toegang tot het bewuste welzijnsrapport weigerde, vraag ik mij echt af:
hoe lang nog?
Al zoveel bevriende en vooral bekwame collega’s zijn de laatste jaren vrijwillig vertrokken.
Bij iedereen heerste hetzelfde gevoel: dit is niet meer de VRT van normen en waarden.
En ook ik herken nog nauwelijks het bedrijf waar ik elf jaar geleden aan de slag ging.
Vroeger ging het nog over mensen.
Nu alleen maar over cijfers en macht.
De schandalen stapelen zich op.
Doelbewuste lastercampagnes tegen Lotte komen daar nu nog bij.
Vandaar nogmaals de vraag:
hoe lang nog?
Lidewij
Beeld VRT
Lees ook
Bron: De Morgen