Van Paolo Giordano’s De eenzaamheid van de priemgetallen leerde Lidewij Nuitten dat ook wiskunde mooie metaforen kan opleveren en dat eenzaamheid niets te maken heeft met alleen zijn.
‘Giordano’s priemgetallen: dat zijn mijn ouders’
Lidewij Nuitten
‘Bij eenzaamheid denken we aan mensen die niemand rond zich hebben, mensen die lockdowns moeten doorbrengen zonder sociaal contact, maar echte eenzaamheid betekent ook het omgekeerde. Het is omgeven zijn door mensen, misschien zelfs je eigen gezin, en toch geen verbinding kunnen maken. Eenzamer wordt het niet, en dat is precies wat de hoofdpersonages uit Giordano’s boek hebben. Ze kunnen geen verbinding maken met de mensen die het dichtst bij hen staan. Paradoxaal genoeg brengt die eenzaamheid, die ze in elkaar herkennen, hen net dichter bijeen. Dat is de essentie van het boek.’
‘Ik heb De eenzaamheid van de priemgetallen ontdekt via mijn ouders. Het was destijds echt een bestseller en zij hadden het meteen gekocht en gelezen. Ze waren allebei erg onder de indruk van het boek, waarschijnlijk omdat ze zichzelf erin herkenden.
'Voor mij zijn mijn ouders die hoofdpersonages. Tweelingpriemgetallen. Dat zijn priemgetallen die heel dicht bij elkaar in de buurt komen, maar elkaar net niet raken omdat er nog een getal tussen hen in staat.
'Mijn ouders zijn zielsverwanten, ze zijn nog steeds samen, maar toch kunnen ze elkaar ook niet helemaal gelukkig maken.’
‘Misschien is het wat atypisch om gewoon de boeken van je ouders te lezen, maar ik denk dat ik zelden boeken voor mezelf heb gekocht. De eerste echte roman die ik me kan herinneren, was er ook een die mijn mama voor zichzelf had gekocht en die ik dan gelezen heb.
'Dat was Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini. Een ander boek dat me erg na aan het hart ligt, Norwegian Wood van Haruki Murakami, is ook op die manier bij me terechtgekomen. Ik zal niet snel iets lezen dat me niet door iemand anders werd aangeraden. Eerst moet iemand me zeggen dat het echt iets voor mij is.
'Toch heb ik De eenzaamheid van de priemgetallen zelf nooit doorgegeven. Ik heb het zelfs een keer “verraden”. Niet zolang nadat ik het had gelezen, zat ik in de trein en dan luister ik graag gesprekken van mensen af. Ik hoorde een man tegen een medereiziger vertellen dat hij een ongelofelijk debiel boek had gelezen, en om de een of andere reden wist ik dat hij het over De eenzaamheid van de priemgetallen ging hebben. Toen hij dat ook daadwerkelijk deed, reageerde een andere passagier vanuit het hart. Ze zei dat ze het echt een heel goed boek vond. Ik kende geen van beide mensen, wilde heel hard “ik ook” roepen, maar heb het niet gedaan en daar heb ik nog altijd spijt van.’
‘Een paar jaar na de verschijning is er een film van gemaakt. Dertig seconden van de trailer waren onlangs nog genoeg om me meteen keihard aan het huilen te brengen’
Lidewij Nuitten
‘De boeken die je goed vindt, vertellen wellicht meer over jezelf dan de inrichting van je huis. Ik heb De eenzaamheid van de priemgetallen rond mijn zestiende gelezen en de boeken die in die leeftijdsfase je hart weten te raken, neem je voor de rest van je leven mee. Misschien omdat je dan nog in ontwikkeling bent, of omdat je kanalen nog meer openstaan? Het was in ieder geval een erg herkenbaar boek.
'Het emotioneerde, en wanneer je huilt om iets dat je heel hard raakt, dan huil je altijd ook deels omdat je er iets van jezelf in herkent. Ik werd toen veel geconfronteerd met autisme in mijn familie en Giordano’s roman is een van de weinige boeken over dat onderwerp die ik echt kon waarderen.
'Autisme is natuurlijk een spectrumstoornis, dus alles wat je leest, belicht hoe dan ook slechts een stukje van dat spectrum, maar dit was tenminste niet het zoveelste irritante Rain Man-verhaal over iemand die keihard uitblinkt in rekenen. Wellicht heeft het me ook daarom zo geraakt.’
‘Het is ook zo’n prachtige metafoor, die twee priemgetallen die elkaar net niet raken. Zonder die metafoor en die titel was het boek me wellicht niet bijgebleven. De poëzie van die titel!
'Ik begrijp niets van wiskunde maar ik weet exact over welke soort relaties dat gaat. Relaties met veel schoonheid én pijn. Het lijkt me niet eenvoudig om dat niet eenzijdig te vertellen en Giordano is daarin geslaagd. Het is al dertien à veertien jaar geleden dat ik de roman gelezen heb, maar ik ben er vrij zeker van dat ik het niet plots slecht zou vinden als ik het nu zou herlezen.
'Een paar jaar na de verschijning is er ook een film van gemaakt en, zoals te verwachten viel, voldeed die helemaal niet aan de verwachtingen. Toch waren dertig seconden van de trailer nog genoeg om me meteen keihard aan het huilen te brengen.
'Dat was niet voor de film, dat kwam niet door de fantastische vertolkingen of weet ik veel wat, dat kwam door de essentie van dat boek die door die trailer weer naar boven kwam.’
Lidewij Nuitten (29), reporter
In ‘het boek van’ vertelt een lezer elke week over dat ene boek dat het leven deed kantelen.
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Het boek van in en vind meer berichten in deze categorie.
Bron: De Standaard
