In zaal De Roma werd twintig jaar Antwerps stadsdichterschap gevierd. Ondanks de breuk met het huidige stadsbestuur werd het een avond waarin vooral de poëzie centraal stond.
Sam De Wilde – De Standaard
“Dit stadsbestuur is zijn stadsdichters niet waard.”
Met die woorden trapte Tom Lanoye de feestelijkheden naar aanleiding van twintig jaar Antwerps stadsdichterschap in gang, al voegde de man die in 2004 de eerste stadsdichter werd, er meteen aan toe dat zijn collega’s en hij niet te veel woorden aan dat stadsbestuur zouden vuilmaken.
Het was overigens ook goeddeels afwezig.
Er was een feest beloofd, en een feest is precies wat een uitverkochte Roma kreeg. Er was taart, er was muziek en er waren dankzij Maud Vanhauwaert ook vlaggen en (een soort van) ballonnen.
En ja, Seckou Ouologuem riep “Free Palestine”, maar er was niemand die vond dat het feest daardoor ‘verpest’ werd.
In de zaal heerste vooral opluchting over het feit dat zoiets, juist dankzij de breuk met het stadsbestuur, weer gewoon mocht. Dat kunstenaars hun podium opnieuw konden gebruiken om het ongecensureerd te hebben over wat hen na aan het hart ligt.
Julie Van Espen herdacht
Bovenal was er poëzie.
In het publiek zei iemand dat ze “wel creatief zijn, die stadsdichters”, en als de avond iets bewees, dan was het dat twintig jaar stadsdichterschap al een schat aan bijzondere verzen heeft opgeleverd.
Ramsey Nasr eerde zijn helden, Maarten Inghels sprak zijn angsten uit en Joke van Leeuwen nam iedereen mee op een dichterlijke wandeling door de Voetgangerstunnel.
Tom Lanoye kreeg gelijk.
Over het stadsbestuur werd uiteindelijk niet te veel gezaagd, maar kritiekloos waren de stadsdichters hoegenaamd niet.
Stijn Vranken verbond een lofzang aan lichtvervuiling en Lies Van Gasse vond onrecht én poëzie in wachtlijsten.
Wie erbij was, geloofde wellicht heel even dat de dichtkunst nog iets vermag in deze tijden. Dat idee werd misschien wel het fraaist verbeeld door Lotte Dodion.
Terwijl ze het kenmerkende paarse hesje van de stadswachten aantrok, legde ze uit hoe poëzie en het stadsdichterschap voor haar een vorm van gemeenschapsdienst zijn. Een gevoel dat duidelijk door veel van haar collega’s gedeeld wordt.
Ten slotte was er tussen al dat door het publiek juichend ontvangen taalgeweld en engagement ook ruimte voor verstilling.
Met pakkende gedichten van Maud Vanhauwaert en Bart Moeyaert werden Julie Van Espen, Luna Drowart en Oulematou Niangadou herdacht.
Want ook zo’n feest was het. Eentje waarin gedacht werd aan de stadsbewoners die er niet meer zijn.
En dus werden er ook herinneringen opgehaald aan de in 2021 overleden Bernard Dewulf, de enige stadsdichter die op het podium ontbrak.
In een videofragment verwonderde hij zich over het feit dat mensen het zo belangrijk leken te vinden dat er een stadsdichter was.
Hoe belangrijk dat stadsdichterschap voor een gemeenschap kan zijn, bleek vooral ook uit de tot op de tweede verdieping gevulde zaal.
Voor zo’n opkomst bestaat een door politici vaak gebruikt woord: draagvlak.
Als er wat meer van die politici in de zaal hadden gezeten, dan hadden ze kunnen zien dat het voor poëzie best groot is.
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind andere berichten van
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Cultuurprotest of Stadsdichters in en vind meer berichten.
Bron: De Standaard