Luc Sels is rector van de KU Leuven. Het is vijf jaar geleden dat student Sanda Dia stierf tijdens een ontgroening. Sels grijpt de kans om terug te blikken op de tragische gebeurtenis en toch hoopvol naar de toekomst te kijken.
Luc Sels – De Morgen
‘Eén naam blijft mijn gedachten kruisen, op de onverwachtste momenten’
Luc Sels
Rector KU Leuven
Elk jaar, rond Allerheiligen, herdenkt de universiteit de tijdens de voorgaande jaren overleden studenten en medewerkers. Telkens weer is de Herdenkingsviering een verbindend ritueel van respect dat ruimte wil geven aan verdriet. Ongetwijfeld biedt ze vele aanwezigen een bijzondere vorm van troost. Ik reken mezelf daarbij.
De mensen die we op die dag herdenken, jong en wat ouder, zijn deel van onze gemeenschap. Mensen die bepaalde basiswaarden deelden, elk hun idealen en ambities hadden, een zelfde vertrouwen in de wetenschap uitspraken. Mensen die voor ons de wereld betekenden, wier omloopbanen de onze kruisten en die in ons leven een universum van herinneringen nalieten.
Tijdens de viering worden de namen voorgelezen. Traag, sereen, beklijvend. De ene was een bekende, de andere een vriend. Sommige namen komen met snijdende herinnering aan slechtnieuwsgesprekken met ouders en studiegenoten, andere met warme gevoelens van dankbaarheid voor de stenen die ze verlegd hebben. Krop in de keel. Rijen rouwende mensen die onderling verbonden zijn.
Veel namen hebben persoonlijke betekenis. Maar zoals dat gaat met rouw krijgt hun verlies mettertijd een plaats. Eén naam blijft echter mijn gedachten kruisen, op de onverwachtste momenten. Telkens wanneer ik de Aula Pieter De Somer passeer en hem recht in de ogen kijk. Als ik de krant opensla of de radio aanzet. Vaak ook op moeilijke momenten met heel andere aanleidingen.
Hij laat me niet los. Dat zal zo blijven. Vijf jaar worstel ik met wat gebeurd is. Ik vecht met vragen die soms wel een antwoord krijgen, maar nooit echt beslecht worden. De emoties laten spreken, mag ik dat wel? Wetend dat het eigen verdriet in het niets verdwijnt in vergelijking met het diepe leed, de boosheid, die zo begrijpelijke opstandigheid van zijn vader, zijn familie, zijn vrienden.
- Hebben we fouten gemaakt?
- Hadden we meer en beter kunnen doen, in die eerste dagen en weken?
- Hebben we juist gehandeld in die lastige afweging tussen de snelheid van tuchtrecht en de traagheid van strafrecht?
Wat ik wel weet: Sanda heeft de beweging naar een aangehouden aandacht voor inclusie, respect en sociale veiligheid enorm versneld.
Hij ligt aan de basis van KU Leuven Engage, met intussen elk jaar enkele duizenden studenten die zich in meer dan veertig trajecten inzetten voor en met kwetsbare personen en groepen.
KU Leuven is een universiteit waar een heel kleine minderheid zich nog laat dopen, waar almaar meer kringen afstand nemen van die traditie, waar dankzij inclusieve Startersdagen warm verwelkomd wordt.
Een doop is niet nodig om erbij te horen.
Je hoort er automatisch bij, bij onze gemeenschap.
Die stappen voorwaarts zijn zo voelbaar.
Het sterkt de hoop dat ‘nooit meer’ niet gewoon een wens is maar wel de realiteit van morgen.
Het neemt die andere ‘nooit meer’ helaas niet weg: dat verpletterende gewicht van verlies dat de familie van Sanda vandaag al vijf jaar draagt.
Ik hoop dat de dag komt dat we ook hen kunnen betrekken bij wat hun zoon, broer, vriend in beweging heeft gezet.
Zoek in het archief
of vul hieronder een specifieke zoekopdracht in
Voorbeeld: Reuzegom, Sanda, Vrienden van Sanda, Reconstructie …
Bron: De Morgen