Maud Vanhauwaert – De Morgen
Je hebt mensen die op barricades staan en door megafonen schreeuwen. En je hebt er die in stilte stenen verleggen in een rivier.
Zo iemand was Johanna Pas, boekhandelaar, queer-activist en bovenal dichter. Deze week overleed ze aan een slepende ziekte. Een paar maanden geleden voerde ik een paar lange gesprekken met haar, over haar laatste bundel Was, of hoe ik mijn huid verloor.
We maakten er een kleine podcast van, als een soort ‘Bijluister’ bij de bundel.
Toen ik haar vroeg hoe ze keek naar de dood, zei ze zacht:
“Misschien zijn wij allemaal een glas water. Als we eenmaal doodgaan, worden we weer uitgegoten in zee. Ons glas verdwijnt, maar het water blijft.”
De dag dat Johanna stierf kwam ook het nieuws dat de vijf opvarenden van de Titan waren overleden.
En in de hele mediastorm dacht ik aan het laatste vers uit Was, glashelder en tot aan de rand vol troost:
“de zee zal mij verwelkomen als water”.
Lees ook
Bron: De Morgen