Senior writer Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan Kristof Calvo. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.
Joël De Ceulaer – De Morgen
´Beste Kristof Calvo, alles wat u hebt geschreven, was kletskoek, prietpraat, larie´
Joël De Ceulaer
Het is gebeurd. Het is voorbij. Uw reputatie is om zeep. Circus Calvo is failliet.
Het verheugt mij zeer dat u straks niet meer verkiesbaar bent voor de Kamer omdat u zich volledig op Mechelen wil richten.
Mijn hart bloedt voor de maneblussers, maar het is goed dat u geen federaal volksvertegenwoordiger meer zult zijn, die kwelling verdienen wij niet.
U hebt altijd alleen maar uzelf vertegenwoordigd. En dinsdag viel u los door de mand.
Ik zat live te kijken toen het gebeurde.
De langverwachte, cruciale, historische stemming over de aanpassing van de asbestwet in de commissie Sociale Zaken.
Ter tafel: het voorstel van uw N-VA-collega Valerie Van Peel, dat de omgevingsslachtoffers van kankerproducent Eternit de mogelijkheid biedt om – óók als ze een vergoeding kregen uit het schadefonds – nog gerechtelijke stappen te ondernemen.
Als de commissieleden naar eer en geweten en in vrijheid hadden mogen stemmen, was de zitting een formaliteit geweest.
Het voorstel van Van Peel is de voorbije jaren grondig doordacht en doortimmerd.
U weet dat.
Daarom stemde u ook niet tegen.
Helaas had u niet de moed van uw overtuiging om vóór te stemmen.
Het schaamrood stond in uw blik toen uw rechterarm de hoogte in ging bij de vraag wie zich wilde onthouden.
U was de voorstander die zich onthield – omdat Open Vld gezwicht was voor de lobbyisten des doods en Groen/Ecolo had afgedreigd. U boog als een knipmes voor regering en partijtucht.
Ja, de liberalen creëren nu een opening om toch nog iets van het voorstel te redden, omdat ze zien hoe immens het protest is, maar voor u komt alle hulp te laat. Zelfs als er volgende week alsnog iets gestemd raakt, is uw kans verkeken.
Zelden stond het gedrag van een volksvertegenwoordiger zo haaks op zijn woorden. Alles wat u hebt geschreven en getoeterd over democratische vernieuwing was quatsch, onzin, kletskoek, prietpraat, larie, apekool alsmede zever in pakskes.
Door die ene onthouding is uw hele oeuvre weggezogen in het afvoerputje van de geschiedenis.
Ik neem uw laatste boek, Staat van vertrouwen, er even bij en citeer de centrale ideeën die u zo pompeus verspreidt.
- U wil meer strijd leveren voor ideeën, minder tussen partijen en mensen.
- U bent voor ideeën die verbinden.
- Onze democratie is in gevaar omdat de huidige spelregels en structuren concurrentiedenken en vijandschappen aanwakkeren.
- Deze tijd snakt naar projecten waar politici samenwerken.
- Ons politieke systeem is versleten.
Enfin, u kent die praatjes beter dan ik, u hebt ze zelf bij volle bewustzijn opgeschreven. Maar als u dan de kans krijgt om te bewijzen dat u écht iets wil veranderen, drukt u uw snor.
Moge de verontwaardiging van alle Mechelaars in oktober over u neerdalen!
U bent daar zelf zeer goed in, in verontwaardiging. Als het in uw winkeltje past.
Ik herinner mij nu toevallig de discussie over partijfinanciering. Een willekeurig bijeengeharkt clubje van zestig burgers had – op initiatief van David Van Reybrouck, Alicja Gescinska en andere leden van de intellectuele voorhoede, en gestuurd door trefzeker geselecteerde experts – voorstellen bedacht om de riante geldstromen naar politieke partijen te heroriënteren.
De democratische legitimiteit van dat burgerpanel: nul komma nul.
Toch gedroeg We Need To Talk, zoals het project heette, zich als een politieke partij, maar dan zonder kiezers. En u ging door het lint. U moest naar adem happen van ontzetting omdat de ideeën niet werden goedgekeurd.
Ik citeer:
“Ik ben bijzonder verontwaardigd. Ik vraag me meer en meer af op welke planeet sommige collega’s leven. We botsen op de veto’s van PS en MR. Ondanks de afspraken in het regeerakkoord, een uitgebreid expertenrapport en de aanbevelingen van We Need To Talk. Onbegrijpelijk is dat.”
Dit is ground control voor Kristof Calvo: op welke meteoor of asteroïde vertoeft ú eigenlijk?
U staat in ieder geval niet op de plek waar een volksvertegenwoordiger hoort te staan: met beide voeten op de grond, en dus, als ik mij de slogan mag permitteren: tussen de mensen.
U vertoeft liever in het exquise gezelschap van schrijvers, filosofen en andere belangrijke lui, met wie u dan hoogdravende gesprekken kunt voeren die totaal losgezongen zijn van de werkelijkheid – met het burgerpanel als alibi voor uw democratische bezorgdheid.
Die voorliefde voor beroemdheden heb ik ook in uw jongste boek gevonden.
U beschrijft er in geuren en kleuren uw passie voor wijlen Hans van Mierlo, de Nederlandse denker, dandy en politicus die met D66 destijds het bestel door elkaar wilde schudden. Als u het over hem hebt, toont u zich, als ik dat zo lelijk mag zeggen, een dweepzieke puber.
Ik citeer:
“Ik zou een maandloon geven om een wekelijks etentje met zijn Amsterdamse vrienden bij te wonen. Samen met Hans van Mierlo aan de dis met schrijvers als Cees Nooteboom, Gerrit Komrij en Harry Mulisch, voorzitter en oprichter van de Herenclub.”
Een volksvertegenwoordiger, mijnheer Calvo, hoort geen maandloon over te hebben voor een etentje met de jetset.
Een volksvertegenwoordiger krijgt een stevig maandloon om het volk te vertegenwoordigen.
U komt een paar jaar te laat, maar u had beter eens een etentje bijgewoond met buren van Eternit die weten dat hun dagen geteld zijn.
En stop nu met boeken schrijven.
Joël De Ceulaer, senior writer
Lees ook
Klik op de hyperlinks en lees meer berichten
Bron: De Morgen