Katlijn Malfliet schreef onlangs in deze krant dat we het plan moeten laten varen om Oekraïne in de westerse invloedssfeer te brengen. Hendrik Vos legt uit waarom dat een dwaalpad is.
Hendrik Vos – De Standaard
Marcel De Graaff is Nederlands Europarlementslid en wilde weten waarom Vladimir Poetin Oekraïne had aangevallen.
Vorige maand berichtte hij in de plenaire vergadering over zijn bevindingen:
Oekraïne is de grootste leverancier ter wereld van kinderen voor pedonetwerken en orgaanhandel. Draagmoeders bezorgen er kinderen aan kennels. Door de inval kon Rusland er velen bevrijden. Nu krijgen ze tenminste een ordentelijke opvoeding.
Tien jaar geleden werd De Graaff in het Europees Parlement verkozen op de PVV-lijst van Geert Wilders. Intussen stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet, even extreemrechts, maar nog iets gestoorder.
Momenteel wordt nagegaan of De Graaff te veel aan de paddenstoelen zit, dan wel betaald wordt door Rusland om prietpraat te verspreiden.
Mogelijk zijn beide factoren in het spel.
Recent startte justitie een onderzoek naar bewuste desinformatie en vorige week hadden ook de Europese staats- en regeringsleiders het erover.
Of het vanuit Russisch perspectief slim is om met mafketels als De Graaff in zee te gaan, is nog de vraag.
Vast staat wel dat Moskou er veel voor over heeft om de Europese verkiezingen te manipuleren: krachten die goedgunstig staan tegenover Poetin en tegelijk de Europese Unie onderuit willen halen, worden ondersteund.
Waterdragers zijn vooral te vinden bij extreemrechts, dat in de peilingen de wind mee heeft en waar toch al de gewoonte bestaat om aandacht te geven aan elk negatief gerucht over de Unie.
Het is niet verrassend dat de Russen een probleem hebben met de Unie.
Chinese aanwezigheid in voormalige Sovjetrepublieken kan hun weinig schelen, maar Europa is een bedreiging. Het model van besturen en samenleven staat immers haaks op dat van Poetin.
Dissidenten krijgen in onze contreien geen radioactief polonium in hun thee, ze verongelukken niet in strafkampen en journalisten vallen minder snel uit het venster dan in Moskou.
Antiwokeactivisten, met hun geklaag dat ze niets meer mogen zeggen, zijn niet uit de media te slaan. Een paradijs is het hier niet, maar in vergelijking met Rusland is er aanzienlijk meer openheid en welvaart.
Hoe succesvoller het er in Europa aan toegaat, hoe groter het risico dat Russen op een dag massaal de machtsstructuren in eigen land in vraag stellen. Dat is Poetin een strijd waard. Het brandpunt ervan ligt in Oekraïne.
De Leuvense professor emeritus Katlijn Malfliet schreef in deze krant dat we het plan moeten verlaten om Oekraïne in de westerse invloedssfeer te brengen.
We zouden meer begrip moeten hebben voor de gevoelens van mijnheer Poetin, die de Russische beschaving ziet afbrokkelen en ’s avonds in zijn paleis verdrietig terugdenkt aan de dagen van weleer, met op de achtergrond een weemoedig kozakkenkoor.
We treiteren hem nodeloos, suggereert Malfliet. Oekraïne moet een eeuwig neutrale staat worden, en dan zal Poetin niet meer bang zijn van ons zogezegd expansionisme.
Een merkwaardige redenering.
Ten eerste, het enthousiasme om Oekraïne in de Europese Unie te trekken, is altijd beperkt geweest. Pas nà de Russische inval kwamen er engagementen en het valt nog af te wachten of die ooit worden waargemaakt.
Het is Oekraïne zelf dat aansluiting zoekt bij de westerse wereld, niet omgekeerd.
Wederom niet onbegrijpelijk: economisch gaat het hier beter en er is eindeloos meer vrijheid.
Malfliet wil rekening houden met de gevoelens van de treurende Poetin, maar die van de Oekraïeners doen weinig ter zake. Hebben ze zin in het Europese samenlevingsmodel?
Spijtig, ze hadden maar een paar duizend kilometer westwaarts moeten geboren worden. De geografie veroordeelt hen tot het einde der tijden tot de rol van bufferstaat.
Het doet toch allemaal wat denken aan mannen met een sigaar en een glas cognac die na een oorlog wat lijnen op de kaart trekken, zonder zich iets aan te trekken van wat mensen ter plekke ervan zouden denken.
Traditioneel gingen West-Vlaamse studenten, doorgaans van katholieken huize, in Leuven studeren.
Als ik door de Gentse studentenbuurt wandel, hoor ik dat ze intussen in groten getale in Gent zijn beland. Mo how zeg.
Het is niet dat ze agressief geronseld worden. Het is omdat ze het praktisch vinden, omdat ze houden van de Overpoortstraat, wie weet zelfs omdat Gentse opleidingen zo degelijk zijn. Het is alleszins een keuze die ze zelf maken.
Als een Leuvense Poetin zou treuren om het verlies van die West-Vlamingen, zou Malfliet dan vinden dat we hem moeten paaien door die West-Vlamingen de toegang tot Gent te ontzeggen?
Als Poetin er een probleem mee heeft dat Oekraïne westwaarts kijkt, zou hij zijn Russische beschaving ook aantrekkelijker kunnen invullen.
Een minimaal respect voor mensenrechten zou al een mooi begin zijn.
Vooralsnog kiest hij voor bommen, tanks, polonium en samenwerking met halvegaren.
Hendrik Vos doceert Europese studies aan de UGent. Zijn column verschijnt tweewekelijks op dinsdag.
Lees ook
Opinie – Het Westen moet stoppen met Oekraïne binnen te halen
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind meer columns van
Bron: De Standaard