Muziek, Jiskefet, sliptong, ze smullen ervan. En van kunst natuurlijk. Ella Leyers, actrice en DIW-presentatrice, zag de expo van Dennis Tyfus en droomt nu van zijn tekeningen. “Kunnen we hier geen deal sluiten?”
Max De Moor en Jozefien Van Beek
“Als ik niet de beste kan zijn, begin ik er liever niet aan”
Ella Leyers
Storm Ella waait het terras van Thermae Palace op.
“Ik had een eyelinernoodgeval. Ik dacht: ik doe nog een klein schminkske, maar ik had wat klodders. Ik heb geen oorstokjes mee, dus ik was aan het sukkelen.”
“Ik heb me ook ietwat deftig aangekleed”, zegt Dennis Tyfus.
“En mijn handen goed gewassen want die zaten onder de verf.”
Het is een zeldzaam zonnige dag, en om daar optimaal gebruik van te maken zonder de wind op de dijk te moeten trotseren, verbouwt Ella Leyers (35) de tafelopstelling.
Ze is een natuurkracht, gewend de wereld naar haar hand te zetten. Meestal is Tyfus (45) een tafelspringer, maar in aanwezigheid van Leyers, zo zal hij na het interview toegeven, werd ook hij een beetje stil.
Leyers: “Ik heb je expo bij Tim Van Laere gezien. Prachtig. Is die zwarte droom al verkocht, met die figuur die aan het slapen is? En dat vliegtuig dat jouw gezicht heeft? Die vond ik heel chic.”
Tyfus: “Dat kunnen we zeker eens bekijken.”
Leyers: “Ik probeer hier een goeie deal te sluiten, natuurlijk. Maar zo ver zijn we nog niet. Zeg, jij hebt toch ook Ultra Eczema, wat is dat eigenlijk?”
Tyfus: “Dat is een platenlabel, of een uitgeverij – noem het hoe je wilt – waar ik als tiener mee begon. Alles wat ik doe, valt onder die vlag, ook de concertavonden die ik organiseer in De Nor (een paviljoen in het Middelheimpark, red.).”
Wilde je ooit muzikant worden?
Tyfus: “Zeker niet. Solo optreden als muzikant voelt toch elke keer alsof ze je onderbroek aftrekken terwijl het koud is en je nog maar zó’n piemeltje hebt. Gelukkig is dat gevoel na twee seconden weg.”
“Twee weken geleden mocht ik met Jeugdbrand (met Jeroen Stevens, red.) openen voor Kim Gordon. Zelfs als de hele zaal je haat omdat ze Kim Gordon willen zien terwijl je daar met een cimbaal de paljas uithangt, is er niets dat me zo blij maakt. Op dat moment denk ik nergens anders aan.”
Leyers: “Welk instrument bespeel je?”
Tyfus: “Ik kan alle instrumenten bespelen.”
Leyers: “Op welk nivéau?”
Hier is het misschien goed om op te merken dat Ella Leyers en Dennis Tyfus mensen zijn voor wie humor een hoofdbestanddeel is van hun werk en leven. Weinig tentoonstellingen die je met zo’n brede grijns bezoekt als die van Tyfus.
En Leyers kennen we als presentatrice van het satirische actuaprogramma De ideale wereld en als actrice, onder meer in Tegen de sterren op en Storm Lara.
De hele avond doen ze de tafel schudden van het lachen met welgemikte anekdotes of akelig precieze imitaties.
We schrijven er niet altijd (lacht) bij telkens wanneer er gegniffeld en gegiecheld werd, maar denk het er gerust ongeveer overal bij.
Tyfus: “Ooit ging ik Richard Youngs (Schotse muzikant, red.) afhalen aan het station omdat hij zou optreden in een zaal die wij openhielden.
“Hij had niets bij zich behalve een plastic zakje, dus ik vroeg welk instrument hij zou bespelen. Waarop hij: ik weet het niet, wat heb je?
“Dat vond ik zo geniaal dat ik het sindsdien ook toepas als ik ergens moet spelen.
“En jij, Ella, maak jij muziek? Kun jij zingen?”
Leyers: “Mijn zus Billie is de muzikante van de familie. Nu, als het moet voor een sketch, dan doe ik het wel. En ik heb weleens in een musical meegespeeld – ik kan toon houden – maar dan ben ik niet de sopraan met de zotte partij, maar de leuke bijrol die het obligate liedje zingt. Daar heb ik dan veel stress voor.”
Was je graag muzikant geweest?
Leyers: “Het klinkt misschien arrogant, maar als ik weet dat de kans bestaat dat ik niet de beste zal zijn, wil ik er liever niet aan beginnen.”
Tyfus: “Ik had natuurlijk ook moeten zeggen dat het arrogant klinkt voordat ik mezelf multi-instrumentalist noemde.”
Intussen arriveert de aperol spritz waar reikhalzend naar werd uitgekeken en cirkelt het gesprek terug naar de tentoonstelling van Tyfus bij Tim Van Laere Gallery.
Leyers: “Ik vond jouw expo heel cool, maar …”
Tyfus: “Er komt een maar?”
Leyers: “Ik heb bijna geen lege muren meer om iets aan te hangen.”
Tyfus: “Jij bent een verzamelaar?”
Leyers: “Dát klinkt pas arrogant. Maar oké, ja, ik ben dat. (met gespeeld pedant stemmetje)
“Ella, kunstverzamelaar, bijna geen lege muren meer, aangenaam.”
Tyfus: “Van wie heb je werk? Of is dat privé?”
Leyers: “Dat vertel ik inderdaad liever niet.”
Hoe ben je aan die verzameling begonnen?
Leyers: “Dat is nooit een bewuste keuze geweest.
“Adriaan Raemdonck van galerie De Zwarte Panter zei eens tegen me: pas op, want het is een ziekte, als je ermee begint, kun je niet meer stoppen. Dat wordt ook gezegd van tattoos. Je krijgt er een rush van en dan wil je meer. Ik heb dat met kunst kopen.
“Ik hoef er nooit lang over na te denken, soms vijf minuten, soms een kwartier. Er is geen juiste of foute beslissing, alleen: vind je het mooi, doet het je iets? Het is een beetje zoals verliefd worden. Coup de foudre.”
Je hebt ooit overwogen om naar de kunsthumaniora te gaan.
Leyers: “Ja, ik wilde audiovisuele doen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er in mij een beeldend kunstenaar zat, maar ik was jaloers op die mensen op de tram met hun grote groen-zwart gespikkelde kaften.”
Tyfus: “Ik wou ook zo’n map als tiener!”
Leyers: “Als puber dweepte ik daar een beetje mee. Ik deed Latijn-Griekse en mijn ouders wilden dat ik eerst over Medea en mythologie zou leren. Dus dat heb ik gedaan. Daar ben ik nu wel blij om.”
Heb jij in het middelbaar kunstonderwijs gevolgd, Dennis?
Tyfus: “Ja, er was geen andere optie. Ik ben door die schooljaren gesparteld.
“Het was al snel duidelijk dat ik me nergens op kon concentreren. Maar tekenen, dat kon ik. Nu teken ik nog hele dagen.
“Een solitair bestaan. Hier aan zee op een terras zitten, dat is echt vakantie voor mij, want de rest van het jaar breng ik in mijn atelier door.
“Al heb ik ook sociaal contact nodig.
“Deze zomer organiseer ik weer concerten in De Nor. Vorig jaar heb ik een seizoen overgeslagen, dan mis ik het toch. Mensen samenbrengen blijf ik belangrijk vinden.”
Nichedingen
Leyers heeft haar tweede seizoen als presentatrice van De ideale wereld achter de rug. Na een stevig tempo van vier afleveringen per week, heeft ze nu vakantie.
Leyers: “Ik heb nog tot juni doorgewerkt. Zo heb ik een stemmetje ingesproken voor de nieuwe tekenfilm van Pixar, Inside out 2– die is ongelooflijk goed, ook voor volwassenen.
“In juli neem ik echt vakantie. Maar ik ga ook iets doen tijdens de Olympische Spelen. Ze zochten iemand om in het Belgian House – blijkbaar is dat een soort fandorp – Franstalige atleten te interviewen.
“Ik dacht: ik ben misschien niet zo opgevoed, maar ben ik eigenlijk niet een beetje bilingue? Ik weet niet wat boogschieten is in het Frans – Archerie? Tire à l’arc? I don’t know, man – maar ik zal op voorhand wel mijn huiswerk maken.
“Uiteindelijk moet ik toch alleen weten hoe je in het Frans zegt: ‘En, wat had je er zelf van verwacht?’”
Heb je lang moeten nadenken of je nog een derde seizoen DIW wilde presenteren?
Leyers: “Ik vind het leuk en er is zeker nog ruimte voor verbetering. Zolang dat het geval is, wil ik het graag blijven doen. Het moeilijkst is goede gasten blijven verzinnen.”
Wat zou je beter willen doen?
Leyers: “Ik ga niet pretenderen dat ik de beste interviewer ben. Hoe meer je op je gemak bent en hoe meer je jezelf permitteert, hoe beter.
“Terwijl ik me soms afvraag of ik een bepaald mopje wel moet maken omdat ik weet dat mensen geschoffeerd zullen zijn. Al heb ik het gevoel dat mensen intussen wel weten dat ze mij niet te serieus moeten nemen.
“Als je naar een stand-upcomedian op een podium gaat kijken, weet je ook dat hij niet altijd zijn eigen mening verkondigt.”
Tyfus: “Heb jij ooit overwogen om op een podium te gaan staan met een microfoon en de lolbroek uit te hangen?”
Leyers: “Ja. Een onewomanshow. Alleen al mijn liefdesleven zou genoeg materiaal opleveren, hilarisch, dramatisch én akelig. Maar voorlopig hou ik het bij DIW. Ik ben een zondagskind: ik doe wat ik graag doe.”
Gasten vinden is moeilijk, zei je?
Leyers: “We hebben er tachtig per jaar nodig. En ik kom blijkbaar altijd met blanke vijftigjarige mannen aandraven, kunstenaars bijvoorbeeld. Dan valt de vraag of ze wel bekend genoeg zijn, want het is al een nicheding.”
Tyfus: “Kunst is een nicheding dat te weinig aandacht krijgt.”
Leyers: “Nee, DIW is niche. Dus ik krijg de opmerking dat we meer Niels Destadsbaders nodig hebben, eerder dan een onbekende kunstenaar.
“Maar: Adriaan Raemdonck is geweest, en dat was een keileuke aflevering. Kijkcijfergewijs was het een dieptepunt, maar ik heb nog nooit van zo veel mensen achteraf sms’en gekregen om te zeggen dat ze het een supershow vonden.
“De jonge garde kleurt vaak binnen de lijntjes, terwijl die vijftigjarige mannen zich niets aantrekken van de mening van kijkers. Zero fucks given.”
Tyfus: “Komt daar veel stennis van?”
Leyers: “Is al wel gebeurd. Maar dat was veeleer: jullie hebben een sketch gemaakt die niet door de beugel kan en jullie moeten nu samen een namiddag naar de Dossinkazerne om te leren dat je écht niet mag lachen met de Holocaust.”
Je hebt het over de sketch die is ingetrokken?
Leyers: “Ja, maar dat was een paar jaar geleden. DIW is een satirisch programma. We zoeken de grenzen op, het is geen wonder dat er af en toe een grens overschreden wordt. Sinds ik aan boord ben, is zoiets nog niet gebeurd.”
Sinds jij presenteert, is er geen strafexpeditie meer geweest?
Leyers: “Nee, dus ik wil heel graag eens naar de Dossinkazerne.” (lacht)
Tyfus: “Een Dossintje meepikken. Of een Buchenwaldje. Maar serieus: je leest wel vaker over hoe moeilijk het is om bij DIW te werken. Het lijkt alsof er heftige dingen zijn gebeurd.”
Leyers: “Toen Otto-Jan Ham begon met DIW was alles nieuw en had je veel meer dat knotsgekke wat-gaan-wij-doen-scoutssfeertje. Dat gaf stress. Intussen heeft iedereen meer zijn draai gevonden.”
Soms nodigen jullie ook politici uit.
Leyers: “Het afgelopen seizoen niet, maar het jaar daarvoor wel.
“Héél rechts bewegen we ons niet op het spectrum. Hoewel ik denk dat we hen misschien net wél moeten uitnodigen.
“Ik blijf het moeilijk vinden: Petra De Sutter zat al naast me, Conner Rousseau, Sammy Mahdi, Zuhal Demir, Bart De Wever.
“Misschien moet iederéén eens aan bod komen? Alhoewel, het moet ook plezant blijven. Mag ik jou eens uitnodigen, Dennis?”
Tyfus: “Dat mag. Al heb ik door mijn grote bek al behoorlijk wat gezeik gehad met extreemrechts, dus ik probeer wat voorzichtiger te zijn.
“Een aantal jaar geleden heb ik zelfportretten gemaakt waarop ik NSV- en KVHV-studenten aan een paal nagel of in een kookpot stop, dat soort dingen. Heel grappig, vond ik zelf.
“Op de laatste dag van mijn recente tentoonstelling brachten twee KVHV-studenten een zelfgemaakt schilderij mee waarop ik onthoofd ben. Mijn hoofd ligt in een plas bloed op een lange tafel, waaraan petjes dragende studenten zitten.
“Ze lieten het doek in de galerie achter, maakten er een foto van en zetten die online als een soort aanklacht tegen mij.”
Een tijd geleden hebben ze ook echt een klacht ingediend.
Tyfus: “In één en dezelfde week hielden ze een betoging voor de vrijheid van meningsuiting én probeerden ze een rechtszaak aan te spannen om die van mij te beknotten.”
Heb je dat als bedreigend ervaren?
Tyfus: “Ik ben niet bang van hen. Ik vind het veeleer hilarisch, maar ik besef wel dat ik me als witte cisman in een bevoorrechte situatie bevind. Voor Jihad Van Puymbroeck, die op regelmatige basis door extreemrechts crapuul werd gepest, is het veel erger.”
Vind je het je verantwoordelijkheid om je politiek uit te spreken?
Tyfus: “Dat idee vind ik heel betuttelend. Maar toen ik jong was, had ik al interesse in politiek.
“Ik kan ervan genieten om dingen in vraag te stellen en om op onrecht te reageren in de vorm van een beeldend werk, een radioprogramma, een affiche of een sticker.”
Op sociale media heb je opgeroepen om links te stemmen.
Tyfus: “Omdat ik oprecht bezorgd was.
“Ik had het gevoel dat Vlaams Belang de grootste partij zou worden en dat was heel angstaanjagend – die dreiging van vrijheidsbeperking, het terugdraaien van de abortuswet, het stigmatiseren van de lgbti-gemeenschap en van vreemdelingen …
“Al vind ik het ook griezelig dat ik bijna opgelucht was dat N-VA de winnaar was.”
Vind jij dat je je bekendheid moet gebruiken voor dat soort engagement, Ella?
Leyers: “Nee. Ik gedij goed in de rol van moderator. Nu, ik denk dat het de mensen waarschijnlijk niet zal verbazen dat ik geen Vlaams Belanger ben.
“Toch wil ik niet per se politiek kleur bekennen. Ik ben daar voorzichtiger in omdat er veel verschillende mensen op die stoel naast mij komen zitten.”
Dennis, jij bracht onlangs een korte documentaire over het kunstenaarscollectief Ercola onder de aandacht op sociale media.
Tyfus: “Ercola is al meer dan vijftig jaar een vrijhaven waar kunstenaars betaalbaar kunnen wonen en werken in een gebouw dat volledig verkrot was en helemaal werd opgeknapt door diezelfde kunstenaars.
“Een plek die al meer dan vijftig jaar van generatie op generatie wordt doorgegeven.
“Toen ik er een atelier mocht overnemen, was ik apetrots. En ik heb twee jaar geleden mijn sleutel doorgegeven aan Gerard Herman, in de hoop dat hij er nog jaren plezier van zou hebben en op zijn beurt ooit de sleutel weer aan een jongere generatie kon doorgeven.
“Maar AG Vespa, de stadsdienst die eigenaar is van het pand, denkt alleen aan winst. Deze maand moeten alle kunstenaars eruit, ook de twee kunstenaars van in de tachtig die er van bij het begin bij waren. Zij hebben niks anders gekend en worden nu uit hun biotoop gerukt.
“Ik zie hen nergens anders gedijen. Heel triest. Zij hebben dat gebouw 52 jaar met veel zorg behandeld en hebben er een gemeenschap gecreëerd. Dat is toch ook iets waard? Is dat dan geen Vlaamse canon?”
Op de aftiteling van de docu staat dat Ercola ook veel heeft betekend voor Jan Decleir en Wannes Van de Velde.
Tyfus: “Veel mensen zijn daar gepasseerd, ook de decorbouwers voor het Echt Antwaarps Teater, Samson en Gert, Familie, De kotmadam.
“Nicole Van Goethem heeft er gewerkt, de enige Belgische Oscarwinnares. Die winnende tekenfilm heeft ze in Ercola gemaakt. Al is ze intussen half in de vergetelheid beland.”
Zij heeft op Nieuw Zuid een straat gekregen.
Tyfus: “Het Nicole Van Goethempad, dat kruist met het Ann Salenspad. Zij kwamen elkaar vroeger vaak tegen op café, nu kruisen hun paden letterlijk. Mooi.
“Het Zillionpad komt trouwens ook uit op het Nicole Van Goethempad.”
Leyers: “Het Zillionpad, is dat een grap?”
Tyfus: “Nee, dat bestaat echt. Ben jij ooit in de Zillion geweest?”
Leyers: “Ik ben daar nooit gaan clubben, nee.”
Maar je hebt wel telefoon gekregen van Dennis Black Magic, zo vingen wij op.
Leyers: “Ik had een paar gemiste oproepen van een privénummer, en een voicemail. (perfecte imitatie)
“‘Hallo, Ella, ’t is Dennis Black Magic hier.’
“Hij belde me vanuit de gevangenis en wilde dat ik Jessica zou spelen in de verfilming van zijn leven. Hij stuurde een grote bruine enveloppe naar mijn manager vol gekopieerde P-magazine-artikels en foto’s van die griet.
“Als retouradres stond er: Dennis Black Magic, Bak Beveren. Maar intussen heeft Robin Pront Zillion gemaakt.”
Tyfus: “Speel jij daarin mee?”
Leyers: “Ik speel Nadine, een van de pornoactrices, maar ik lig vooral op de montagevloer. De scènes met mijn borsten hebben ze er wel in gelaten. Nu ja, ze zien er mooi uit.”
Acteer je nog veel?
Leyers: “Het moet uitkomen met de opnames van DIW. Ik heb net nog een castingtape gestuurd naar Amsterdam.
“Het is misschien voorbarig om te vertellen, maar ik speel mee in een Nederlands-Belgische reeks. Er zijn tien draaidagen die overlappen met DIW, maar we gaan dat doen werken. Ze draaien niet zo ver van onze studio, want het is een coproductie. Het zal best pittig worden. Ah, komt goed. We zien wel.”
Welke rol speel je?
Leyers: “Zoals altijd is het een vrouw met haar op haar tanden. Ruwe bolster. Zij kan haar mannetje staan.”
Heb je het gevoel dat je wordt getypecast?
Leyers: “Ja. Een paar jaar geleden had ik de hoofdrol in een reeks. Alles leek in orde, de regisseur zag het helemaal zitten. Maar de zender heeft het tegengehouden: zij vonden het ongeloofwaardig dat ik iemand zou spelen die bedrogen wordt door haar man. Alsof ik alleen maar sterke vrouwen kan spelen.”
In welke rol zou je graag gecast worden?
Leyers: “Als superheld in zo’n Marvelfilm – nu doe ik zelf aan typecasting. (lacht)
“Dat lijkt mij heel leuk, die speciale effecten. Op de set heb je geen idee hoe het er zal uitzien. Het lijkt me het ultieme we-zijn-weer-kindjes-gevoel.”
Wanneer wist je dat je wilde acteren?
Leyers: “Ik denk dat ik het altijd heb geweten. In een van onze duizenden homevideo’s zit ik als vierjarige kleuter op mijn stoel en mijn moeder vraagt: ‘Wat zei de juf?’
“Dan zie je hoe ik mijn haar anders leg en de juf imiteer, met een andere stem en houding, alles erop en eraan. Het zit er blijkbaar al heel lang in.”
Over homevideo’s gesproken: ook in het gezin Tyfus werd onlangs een tape teruggevonden.
Tyfus: “Ik heb een non-culturele, non-muzikale, non-artistieke opvoeding gekregen, redelijk strak, streng, katholiek. Al schiet ik wel op met mijn ouders.
“Al jaren verwijt ik hen als running joke dat ze ons nooit hebben meegenomen naar een museum.
“Toen ik vorig jaar met Kerstmis thuiskwam, stond mijn vader met een grijns in de living. Hij duwde een videoband in de speler en ik zag mezelf als snotaap door het KMSKA lopen.
“Ik kan mij daar niks van herinneren, maar in die tentoonstelling zat werk van mensen die ik nu allemaal heel goed vind: Luc Tuymans, René Daniëls.”
Leyers: “Schilder jij zelf ook?”
Tyfus: “De kunstenaars die ik het meest bewonder, zijn bijna allemaal schilders. Vaak kan ik de slaap niet vatten omdat ik aan meesterwerken denk.
“Aangezien ik nu een heel jaar heb om aan mijn nieuwe tentoonstelling bij Tim Van Laere Gallery in Rome te werken, heb ik tijd om te experimenteren met olieverf op doek. Daar beleef ik enorm veel plezier aan.”
“Met Vaast Colson, met wie ik vroeger veel heb samengewerkt, heb ik een reeks olieverf schilderijen gemaakt, maar dat was eerder conceptueel: we hadden een grabbelton waarmee we bepaalden wie wat schilderde.
“Elk schilderij was door ons allebei ondertekend zodat niemand wist wie wat had gemaakt. En ook de prijs kwam uit een grabbelton. Dat ging van 100 tot 20.000 euro. Je kon pech hebben, of geluk.”
Voor het geld doe je het niet. Is het een kwestie van rebels zijn en blijven?
Tyfus: “Geld is in dit geval ook gewoon materiaal, zoals klei, een potlood of verf dat is. Maar zelf zeggen dat je rebels bent, is afschuwelijk.
“Vaast en ik huurden ruimtes waarin we dingen organiseerden. Om uit de kosten te komen vroegen we entreegeld. We zaten achter een tafeltje en zeiden tegen iedereen: ‘’t Is 5 euro.’
“Op een keer zijn we geld gaan afhalen, en telkens als we ‘’t is 5 euro’ zeiden, gaven we een briefje van 5 aan de mensen in plaats van het te innen.
“Dat gaat niet over rebellie, dat gaat over plezier maken.
“Oprekken wat beeldende kunst kan zijn, en daar dan zo veel mogelijk pret aan beleven. Dat is nog altijd de bedoeling. Al wil ik er ook deftig voor betaald worden, natuurlijk.
“Ik merk dat veel mensen daar een contradictie in zien die hen de muren doet op lopen.”
Jullie koesteren het kind in jezelf. Is het moeilijk ouder worden zo?
Leyers: “Die biologische klok, natuurlijk is dat aan de orde bij een vrouw. Bij een man speelt dat minder. Al denk ik dat niemand er bewust voor kiest om pas op zijn veertigste of vijftigste een ouder te worden.”
Tyfus: “Mensen schatten mij altijd ouder in dan ik ben. Vroeger zei ik nog: ‘Raad eens.’
“Dat heb ik afgeleerd sinds ik in één week zowel 58 als 62 jaar werd geschat. En dan wéét je dat ze mild zijn en er vijf jaar afdoen.”
Leyers: “Ze denken dat je 70 bent!”
Ella, jij had het onlangs in DS Magazine over je kinderwens.
Leyers: “Voor de rubriek De zin, ja. Ik dacht mezelf ook eens ‘kwetsbaar’ te tonen – je weet wel, het woord van het decennium.
“En ik vond het belangrijk om het thema van het patriarchaat één keer aan te snijden.
“Maar ik heb totaal geen zin om de patroonheilige te worden van de kinderloze dertigers.
“Ja, ik heb een kinderwens, maar als ik er geen krijg, is het ook oké.”
Wat heeft je kinderwens met het patriarchaat te maken?
Leyers: “Ik dacht: ik zeg ook eens iets over het patriarchaat.
“Nee serieus, van een vrouw wordt altijd verwacht dat ze aantrekkelijk is. Praten over je biologische klok wordt gezien als extreem onaantrekkelijk, terwijl er toch veel mensen in mijn schuitje zitten.
“Hetzelfde met make-up. Als vrouw wordt je onzekerheid aangepraat die je dan moet oplossen met cosmetica.
“Maar wie verdient er geld aan je twaalf-stappen-skincare-routine? Juist ja!”
Gebruik jij dagcrèmes, Dennis?
Tyfus: “Hoe denk je dat ik dit gezicht al 62 jaar onderhoud?”
Leyers: “Heb jij kinderen?”
Tyfus: “Nee, dat gaat ook niet gebeuren. Mijn vriendin Charline Tyberghein, ook kunstenaar, wil evenmin kinderen.
“Het klinkt misschien pedant, maar ik zie het niet passen in ons ritme. En ik heb totaal geen zin om dat ooit te veranderen.
“Er zijn uiteraard massa’s kunstenaars die kinderen hebben bij wie het allemaal goed gaat. Ik zeg dus niet dat het niet mogelijk is, het is alleen niet voor mij.
“Ik vind mijn leven fantastisch en ik wil er niks aan veranderen.”
Met die woorden gaan we de nacht in. Tijd voor rust.
Ja, wij gaan trouwen
Waar we gisterenavond niet op ingingen wegens grote vermoeidheid: de liefde. Het is een gevoelig onderwerp. In de populaire pers doet het liefdesleven van de zussen Leyers geregeld inkt vloeien. Ook Tyfus staat niet te springen om het over zijn romantische kant te hebben.
Hoe gaat het met de liefde?
Leyers: “Ik zit op een goei wei. Vooralsnog ben ik niet zwanger. Soms denk ik wel: ben ik misschien zwanger?
“Ik heb echt eens een zwangerschapstest gedaan omdat ik dacht: ik kan toch niet … dik zijn?”
Dennis, jij hebt trouwplannen?
Tyfus: “Een paar jaar geleden trouwde een vriendin van Charline.
“Charline had iets wits aan, en voor de lol poseerden we al kussend voor het stadhuis met het bruidsboeket. Die foto heb ik op Instagram gezet met de tekst ‘just married’. Veel mensen waren boos dat ze niet waren uitgenodigd.”
Leyers: “Maar je bent er niet vies van, van het instituut huwelijk?”
Tyfus: “Voor mij lopen kunst en leven volledig door elkaar. Ik heb mijn begrafenis al geregeld, als deel van een tentoonstelling.”
Leyers: “Ik heb mijn begrafenis ook al georganiseerd: toen ik dertig werd, heb ik samen met vrienden en familie mijn jeugd begraven. Ik had doodsprentjes voorzien en koffietafelvibes.”
Tyfus: “Als ik morgen sterf, zal er een bierfiets rondrijden met mijn as, terwijl ‘De vogeltjesdans’ in loop door de stad schalt. Zo staat het in mijn testament.”
Leyers: “Weet je, ik snap die aversie voor het huwelijk niet zo goed.”
Tyfus: “Iets vieren is sowieso een goed idee. Er is al genoeg om over te zeuren en te zeiken. Ik organiseer voortdurend van alles, concerten in De Nor, tentoonstellingen, maar de liefde die ik voel voor iemand die ik doodgraag zie, zou ik dan niet vieren? Ja, wij gaan trouwen!”
Leyers: “Het is misschien traditioneel, maar dat doe je gewoon. Zo maak je familie van iemand die het eigenlijk niet is. Dat is toch mooi?”
Speelt het mee dat jij bij je ouders een goed voorbeeld hebt gezien?
Leyers: “Ik denk van wel. Onlangs vroeg ik aan mijn ouders wat hun geheim is. En mijn vader zei: ‘Niet scheiden.’
“Natuurlijk komen er moeilijke momenten, en dan kun je scheiden, maar zij hebben dat nooit gedaan. Dus nu zijn ze 41 jaar getrouwd. Al klinkt dat misschien minder romantisch dan het is.”
Tot slot: Ella, nog nagedacht over een Dennis Tyfus voor je collectie?
Leyers: “De droomwereld uit die donkere tekening spreekt mij wel aan … Ik kan moeilijk uitleggen waarom, maar ik vind het heel sterk.
“Misschien ben ik bij publicatie van dit interview wel de trotse eigenaar van een Tyfus.”
Een zomer lang komen twee mensen bij valavond samen aan de branding in Oostende. In het decor van het Thermae Palace Hotel wordt van ’s avonds tot ’s ochtends ontmoet en gepraat. Met de blik op de horizon gaan we van vloed naar eb, en helemaal terug.
Lees ook
Lees hier de andere gesprekken
Bron: De Standaard