Mark Coenen - De Morgen
O nee! Het is niet op vele handen te tellen hoe vaak mijn kleindochter op de haar stilaan kenmerkende dramatische wijze die woorden uitspreekt.
Als een potlood op de grond valt: o nee!
Als ze haar jas niet aankrijgt: o nee!
Als haar schoentjes vol modder hangen na haar tocht langs alle paardenstallen, waarbij ze elk paard aandachtig aanschouwt: o nee!
Alles is een drama voor een hummel van twee, die daarmee veel gemeen heeft met sommige pretpolitici die in het zicht van de eindmeet op 9 juni ook vijf versnellingen hoger schakelen qua catastrofaal denken.
Elk probleem van het land is per definitie groot en onoplosbaar en dat is altijd de schuld van iemand die Frans spreekt, of een dialect dat daarop gelijkt.
De kranten staan er vol van en die kommer en kwel gaat nog exact 41 dagen duren, met een steeds hoger debiet, waarna wij ons doodmoe en terneergeslagen naar de stembus slepen om op de verkeerden te stemmen, want dat zal je altijd zien op zo’n moment.
Als men in die hokjes trouwens tegelijk ook euthanasiepapieren ter beschikking zou stellen: de problemen in de financiering van de gezondheidszorg zouden meteen opgelost zijn, want we trekken het collectief niet meer en zijn beter af met een spuitje dan met een nieuwe regering want dat zijn allemaal zakkenvullers, zeker als er Waalse socialisten bij zijn, want die hebben dat gewoon uitgevonden naar het schijnt.
We zijn moegetergd en overwerkt en staan niet ver van de bedelstaf, terwijl − ik gooi het maar even in de groep − uit recente berekeningen bleek dat wij allen op een pot geld van 3.000 miljard euro zitten en dat is dan nog een conservatieve schatting.
Je vraagt je af hoe we dat allemaal opgebouwd hebben als we elke zuurverdiende cent die we verdiend hebben in twee moeten bijten en de helft ervan in de bodemloze put van de staatsschuld moeten storten, waarbij Diependaele en Van Peteghem grijnslachend een dansje staan te doen, waarna wij in onze derdehandse Lada’s weer naar huis tuffen, waar onze vrouwen zichzelf en hun lichamen aanbieden aan voorbijgangers om ervoor te zorgen dat de kinderen toch één keer per maand naar McDonald’s kunnen.
Het blijkt dat velen van die hardwerkende Vlamingen, die vorig jaar 11 procent indexaanpassing gekregen hebben op hun karige loon, waarmee wij van alle Europese landen onze koopkracht het meest konden doen stijgen, met een royale korting voor een nieuwe elektrische auto daarbovenop, ook geweldig hard kunnen zagen.
Een mens zou er depressief van worden.
Nee, o nee, maar niet met mij.
Lees andere berichten in deze categorie
Bron: De Morgen
