Er moet mij iets van het hart over de steeds terugkerende argumentatie dat het signaal van de kiezer niet wordt gevolgd bij de regeringsvorming.
En over de roep dat een Belgische regering die niet steunt op een meerderheid van Vlaamse verkozenen, onverantwoord is.
Al maandenlang herhaalt men dat Vlaanderen nog nooit zo Vlaams-nationaal en zo rechts heeft gestemd.
Dit “signaal” van de kiezer zou vereisen dat NVA in de Belgische regering zit.
Wat is daar van aan?
Het doet de waarheid weinig recht dat deze seingevers en signaallezers meestal zedig zwijgen over het feit dat NVA bij de verkiezingen 8 zetels kwijtspeelde in het Vlaams parlement en 8 in de Belgische Kamer.
NVA verloor die verkiezingen, net als Open VLD en CD&V, die samen met NVA een rechtse politiek hadden gevoerd in België en in Vlaanderen.
Men zegt er ook meestal niet bij dat Groen en het linkse PVDA toen samen 8 zetels vooruit gegaan zijn in het Vlaams Parlement en (inclusief ecolo) 19 zetels in de Kamer.
Vlaams Belang groeide met maar liefst 15 zetels in de Kamer, en 17 in het Vlaams Parlement.
Los van strategische retoriek, moet je dus zeggen dat bij de laatste verkiezingen traditionele Vlaams-nationale en rechtse partijen zoals NVA of CD&V door de kiezer zijn afgestraft. Terwijl extreem-rechts die verkiezingen in Vlaanderen heeft gewonnen. Samen met twee progressieve partijen.
Het signaal, indien je in dat soort termen wil spreken, was dus niet Vlaams-nationaal en rechts. Maar extreem-rechts en progressief.
De verkiezingen betekenden, naast een verlies in zetels, daarenboven ook een morele nederlaag voor NVA, dat er lang prat op ging onze garantie te zijn voor het afblokken van extreem-rechts in Vlaanderen.
Dat is mislukt.
Toch tracht men een dubbele nederlaag, numeriek en moreel, te verkopen als een overwinning. En hamert men er al maanden op dat het “signaal van de kiezer” genegeerd wordt indien NVA niet aan zet komt.
De vlotte, naadloze recuperatie van de extreem-rechtse zege door NVA roept ook vragen op. Omdat het ook NVA was dat de grote sprong voorwaarts van extreem rechts mee faciliteerde.
De toonaangevende NVA-politici hebben immers zeer actief bijgedragen aan de grote winst van Vlaams Belang, door jarenlang alle extreem-rechtse thema’s hoog op de agenda te houden en er (met Theo Francken als roerganger) zelfs de Belgische regering over te laten vallen.
De extreem-rechtse soep die heel wat kiezers bleken te lusten (anti-moslim, anti-migratie, anti-europa, anti-socialisme…) werd jarenlang door NVA opgewarmd.
Vlaamse-nationale bekommernissen speelden daarbij een ondergeschikte rol in hoofde van de kiezers.
Dat de Vlamingen het gematigd rechts Vlaams nationalisme hebben afgestraft, en zowel exteem-rechtse als progressieve partijen beloond, vertaalt zich niet in de Vlaamse regering, waar de verliezers van de verkiezingen gewoon doordeden.
Daar was het “signaal van de kiezer” niet zo imperatief.
En dan is er nog de Vlaamse meerderheid die absoluut zou nodig zijn voor een Belgische regering. Deze mantra werd eergisteren nog eens herhaald door de Vlaams-nationalistische academicus Maddens.
Eigenlijk berust de eis op een veronderstelling dat België niet meer is, en niet meer kan zijn, dan de som van haar delen.
Een veronderstelling binnen een bepaald soort Vlaams-nationale (of algemeen regionalistische) logica. Maar die veel minder tot geen relevantie heeft indien je het Belgische niveau ziet als iets met een eigen interne dynamiek en bestaansrecht.
Natuurlijk is het meegenomen en elegant mocht er steeds zowel een Vlaamse en een Waalse meerderheid zijn in het parlement voor de partijen die de Belgische regering vormen. Maar dat was in het verleden meestal niet het geval, en die regeringen werkten.
Bovendien wat met de Duitstalige gemeenschap, wat met Brussel?
De obsessie over die drie zetels die nu tekort zouden zijn, waardoor er allerhande onheil over Vlaanderen zal komen, verbergt m.i. andere agenda’s.
En bovenal is het lekker krachtvoer voor het calimerocomplex dat blijft woekeren in bepaalde vormen van Vlaams nationalisme.
Over dat complex wil ik een andere keer graag iets schrijven.
Lees ook
Jonas Van der Slycken – Genoeg voor iedereen
Bron: Wim de Temmerman