Fijn, grof en onbesneden: Frederik De Backer blikt terug op de week.
Frederik De Backer – De Morgen
‘Wat is je deze week opgevallen, Backer, buiten dat alles weer een beetje triestiger is geworden?’
Toen ik nog gewoon de aan een doorzopen avondje smeerlapperij ontsproten lelijke liefdesbaby van Joël De Ceulaer, Marnix Peeters en Mark Coenen was, drager van het waterhoofd waarop alle drie een zoen plantten omdat pas binnen een jaar of vijftien duidelijk zou worden waar precies op die bol de bril zou worden gedragen – op het voorhoofd, op het achterhoofd of gewoon op de neus –, was het simpel: ik stond op de laatste bladzijde, waar ik hoogstens werd gelezen tijdens het patatten schillen of, zoals ik deze week zelf heb gedaan, bij het openen van een postpakket van een spelletjeswinkel in Oostende. Kortom, toen waren de verwachtingen nog gering.
Sinds dit nieuwe jaar word ik één keer per week uit dat krocht opgetakeld, het daglicht tegemoet, om er op pagina 2 van de prestigieuze weekendkrant te worden neergeploft, gedesoriënteerd, naakt, in al mijn blijkbaar relevant bevonden onbesnedenheid.
W-waar ben ik? Waarover moet ik schrijven? Joël had het, qua materie althans, gemakkelijk.
Zijn brief was in essentie een lul-van-de-weekverkiezing. Een halve krantenpagina ver en je hebt er tien het podium waardig.
Of iemand nu laveloos in het parlement heeft gezeten, 400.000 euro onderwijsbudget in een tv-programma gepompt of gedreigd mensen hun kinderbijslag te ontnemen omdat zijn beleid op geen kloten trekt: met drie zulke stumperds is zo’n brief een eitje.
Neen, van mij wordt een terugblik verwacht. Niet de lul maar het wateren van de week. Wat is je deze week opgevallen, Backer, buiten dat alles weer een beetje triestiger is geworden?
Buiten dat heelder privévliegtuigladingen plastrondragers in Zwitserland verzamelen hebben geblazen voor hun jaarlijkse potje lobbyen en lachen met de wereld, het ene nog openlijker dan het andere? En hadden we daar het Europees Parlement al niet voor?
Wat opviel in positieve zin, de regenboog in de zeikstraal zo u wil, was het ontslag van twee politici.
Maandag gaf de Duitse defensieminister Christine Lambrecht, de ‘Bergstraßer Ben Weyts’, zoals ze daar bekendstaat – scheer haar voor de helft kaal en hang haar onder een tapkraan: je ziet het verschil niet – er na een waar brokkenparcours eindelijk de brui aan.
In Nieuw-Zeeland deed premier Jacinda Ardern hetzelfde wegens niet genoeg meer in de tank.
Terwijl Lambrecht, indien ze niet was kaltgestellt door haar oversten, nog van arbeidsvreugd vervuld privétripjes met legerhelikopters had gemaakt, al was het maar omwille van de vele interessante en toffe mensen die ze zodoende zou ontmoeten, deed Ardern het écht uit eigen beweging. En dat siert haar.
Ardern was in het buitenland vooral bekend van haar reacties op de aanslag in Christchurch, de pandemie, het occasionele aardbevinkje tijdens een persmoment en omdat ze een politieke rivaal een arrogante lul had genoemd.
Laten we dat laatste echter blijven afkeuren, niet alleen omdat ik graag nog een job zou hebben, maar omdat politici aller landen de laatste jaren afdoende hebben getoond dat ze de taal van het volk spreken, vooral van het volk dat zich schreeuwend en schuimbekkend aan de randen van voetbalvelden ophoudt.
Ze kunnen nu misschien eens beginnen te oefenen op de taal van intelligent volk, al dan niet op straffe van ingehouden kindergeld, zoals men een ministerwedde stilaan met recht en reden kan noemen.
Ardern beseft de ernst van haar functie en erkent dat ze die niet langer naar best vermogen kan invullen.
Wat een verschil met pakweg Wouter Beke, wiens nagels nog steeds in zijn vroegere stoel zitten gewrikt.
Politici zouden sneller ontslag moeten nemen. Liefst zonder dat daar een schandaal of jarenlang geëtaleerde onkunde aan vooraf is moeten gaan. Maar zéker nadien.
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Frederik De Backer in en vind meer berichten.
Bron: De Morgen