Op Facebook vieren zelfverklaard saaie mannen – al kunnen het evengoed vrouwen zijn – de doodgewone dingen. Maar is het saai om gelukkig te worden van een stille Uber-chauffeur of van aardappelen schillen?
“Je laten raken door de kleinste dingen, maakt het leven poëtisch.”
Kubra Mayda – De Standaard
“Mijn vrouw en ik hebben langer dan nodig was geprobeerd om het uur op onze magnetron en ons koffiezetapparaat perfect gelijk te zetten. Ze verschillen nu milliseconden, maar het zit me nog steeds dwars.
“Hoe synchroniseer ik mijn klokken? Ik ben bijna onnozel genoeg om het te filmen en je te laten zien hoe dichtbij we kwamen”, schrijft Bill Moore (43) in zijn bericht in de Facebookgroep The Dull Mens Club (De Saaiemannenclub).
“Ik hou van synchroniteit”, zet Moore er nog bij.
Met meer dan een miljoen leden, niet alleen mannen zoals de naam van de club zou doen vermoeden, wil de Facebookgroep “het gewone in het leven vieren”.
Bedenker Grover Click vindt dat we niet hoeven mee te doen met de nieuwste rages.
“We vermijden glitter en glamour”, zegt hij op zijn dull website, waarop ook een saaiste man van het jaar verkozen wordt.
“We vermijden de drukker-dan-ooit-manier van leven. Voor ons gaat het om jomo (joy of missing out), niet om fomo (fear of missing out).”
In de groep passeren de meest alledaagse berichten. Een foto van een regenboog, een bericht over iemands lievelingspen.
“Ik nam onlangs een Uber”, schrijft Andy Kreighon (40).
“De chauffeur zei geen woord. De radio stond niet aan. Hij hoestte een keer. Ik heb er erg van genoten. Ik hou niet van kletsen.”
Een van de Belgen in de groep is Koen Van Gysegem (38) uit Wachtebeke. Hij wilde met De Standaard praten, op voorwaarde dat het gesprek “niet te spannend werd”.
Van Gysegem ontdekte de Facebookgroep een jaar geleden.
“Iedereen wil opvallen op de sociale media. Er is veel drukte en haast. Deze groep doet het omgekeerde. Daar word ik gelukkig van.”
Hij twijfelt of hij zichzelf saai zou noemen.
“Ik heb een zoontje, ik werk. Daarnaast verzamel ik stripboeken. Dat kan onder de categorie saai vallen.”
Veilige opwinding
Welzijnspsycholoog Hein Zegers (KU Leuven) zou de pagina en de berichten daarop allesbehalve saai noemen.
Volgens hem bestaat saai niet. Wanneer we hem bellen, wacht hij geduldig op een kopje koffie.
“Ik kan niet wachten om het warme kopje straks vast te houden in mijn handen en om de bittere geur te ervaren.”
Zegers deed onderzoek naar de levens van 500 mensen die bewust hun drukke leven inwisselden voor een ‘saai leven’.
Als één anekdote hem bijgebleven is, is het die van een vrouw die vertelde dat ze gelukkig werd van het gevoel van een houten lepel.
“De dingen die ons een gevoel van tevredenheid geven, een echt gevoel van geluk, zijn meestal zaken waarvan je geen foto op Instagram kunt zetten. Als mensen dat saai willen noemen, is dat hun probleem.”
Op de website van The Dull Mens Club heeft Glick het over safe excitement, veilige opwinding.
“Kijken hoe verf droogt, is daar een klassiek voorbeeld van”, schrijft hij.
“Maar ook gras zien groeien, ijs zien smelten, maïs horen groeien en veel meer.”
Niet gras zien groeien, wel jonge grassprietjes uit de aarde trekken vindt Joris Stoefs (70) een vorm van safe excitement.
“Ik ga op het veld zitten, met de kippen die staren naar hoe ik jonge grassprietjes een voor een uit de aarde trek.
“Die moeten zich afvragen waar ik mee bezig ben. Urenlang kan ik me daarmee bezig houden.”
Het interesseert Stoefs niet om meer excitement op te zoeken.
Na een drukke carrière als verkoopsleider geeft hij nu voorrang aan de rust.
“Ik heb genoeg ratten achterna gezeten in de mallemolen. Toen ik met pensioen ging, is er iets geklikt. De behoefte om even snel te gaan als vroeger, is er niet meer.
“Ik ben net terug van een reis naar Sri Lanka. Acht dagen lang heb ik op het strand gelegen en gelezen. Ik heb niet nagedacht over welke culturele dingen ik allemaal zou moeten bezoeken. Dan moet je vroeg opstaan, je haasten. Daar doe ik niet aan mee.”
Stoefs haalt voldoening uit ‘saaie dingen’ doen, zoals de afwas.
“Die doe ik doodgraag. Het liefst zo traag mogelijk. Langzaam wrijven op vuiligheid en die dan doen verdwijnen. Leuk. Mijn vrouw noemt mij een seut.”
En hoewel hij snel kan lezen, weigert hij dat te doen.
“Ik lees twee pagina’s per dag. Momenteel lees ik Alkibiades van Ilja Leonard Pfeijffer. Dat zijn 943 pagina’s. Ik vermoed dat ik het in dit tempo tegen kerst zal uit hebben.”
Geen tv, geen evenementen
Zijn we de verwondering die gewone dingen ons brengen kwijtgeraakt?
Socioloog Walter Weyns (UAntwerpen) vindt van wel.
De saaiste dingen zijn de belangrijkste in het leven, zegt Weyns.
“Het gras dat groeit, de blaadjes die bewegen in de wind. Je zintuigen daarvoor openzetten, houdt je bij de kern.
“Ik weet niet hoe ik dit op een niet-melige manier kan zeggen, maar het is zo.
“Die kleine, saaie dingen, brengen ons het dichtst bij het onbegrijpelijke feit dat wij bestaan.
“Je laten raken door de lichtinval op dansende stofdeeltjes, gewoon daardoor getroffen worden, maakt het leven poëtisch.
“Dat bereik je niet door ingewikkeld te doen. Dat bereik je door het kind in je weer tot leven te brengen.”
Net dat ingewikkelde in het leven vindt Leo De Clercq (70) uit Deurne juist het saaiste wat er is. Hij heeft geen tv, geen sociale media en gaat niet naar evenementen.
“Misschien ben ik een beetje saai voor sommige mensen, maar ik haal voldoening uit mijn eigen stilte. En uit mijn houten, antieke meubels. Daar word ik gelukkig van.”
Alles kan ons gelukkig maken, zegt Zegers.
“Van bungeejumpen tot luisteren naar fluitende merels. Maar dat is niet hetzelfde soort geluk.
“Bungeejumpen wakkert gevoelens op die je niet kunt krijgen van luisteren naar merels.
“En na het bungeejumpen, bij gevoelens van intense hoogtes, volgt een dip.
“Die heb je niet als je luistert naar merels. Die laten ons tevreden achter.”
© Fred Debrock
Bron: De Standaard