Joël De Ceulaer – Er is een grens aan de hoeveelheid baby’s die men onder het puin kan zien liggen

Joël De Ceulaer is senior writer bij De Morgen.

Joël De Ceulaer – De Morgen

Als de wereld een versnellingsbak was, dan stond hij nu in achteruit.

Terreur, oorlog en leed zijn er altijd geweest – maar wie wat moeite deed, kon ervan wegkijken.

Dat is sinds de Russische invasie in Oekraïne lastiger.

Oorlog aan de Europese grens: wie een utopisch mensbeeld koestert, hield het niet meer voor mogelijk. Wat wél nog kon, was geloven dat westerse grootmachten een soort moreel kompas hebben.

Die illusie wordt dezer dagen tot schroot gebombardeerd in Gaza.
En de hele wereld kijkt mee.

Wat Hamas heeft aangericht op zaterdag 7 oktober was rauwe gruwel. Het antwoord van de Israëlische regering, met de steun van de Verenigde Staten, is dat helaas ook.

Er is een grens aan de hoeveelheid doodbloedende of dode baby’s die men half onder het puin kan zien liggen.

Er is een grens aan de hoeveelheid witte lijkzakken die men netjes naast elkaar gerangschikt elke dag opnieuw kan zien passeren in Nieuwsen en Journaals.

De krater die door Israëlische bommen geslagen werd in het Palestijnse vluchtelingenkamp Jabalia kan symbool staan voor de disproportionaliteit van deze oorlog: hoeveel onschuldige mensen mogen sneuvelen als collateral damage bij het uitschakelen van een Hamas-terrorist?

Ook een oorlog heeft regels.

Die worden hier niet gevolgd, daarover lijken internationale mensenrechtenorganisaties het eens. Er moet een staakt-het-vuren komen, een pauze die Israël en westerse democratieën kunnen gebruiken om als het ware moreel even op adem te komen.

Om de eerste versnelling vóóruit opnieuw te vinden.

Want deze oorlog lijkt een wraakoefening te zijn. En wraak werkt contraproductief.

Wie de menselijke aard kent, en de tragiek daarvan aanvaardt, weet dat wraakgevoelens erg krachtig zijn.

Als de eigen groep wordt bedreigd of aangevallen, kan een sterke leider scoren met de belofte dat hij de vijand zal vernietigen tot er niets meer van overblijft.

Dat deed George W. Bush na de aanslagen van 11 september 2001. Bommen op Afghanistan. Bommen op Irak. En zie: in Afghanistan zwaaien de taliban opnieuw de plak.

Wat de invasie van Irak betreft: die was niet alleen gebaseerd op een leugen – in een ideale wereld zouden Bush en zijn Britse kompaan Tony Blair voor een oorlogstribunaal zijn verschenen.

De puinhoop die Bush van Irak maakte, lag ook mee aan de basis van Islamitische Staat.

De vrees voor een nieuwe terreurgolf in het Westen is gerechtvaardigd. Wraakgevoelens zijn wederzijds.

Joodse mensen in ons land moeten nu te allen prijze worden beschermd. Het is de Israëlische staat, meer bepaald de Israëlische regering, die ter verantwoording moet worden geroepen.

En die moet weten dat je een terreurorganisatie niet kúnt uitroeien door gewone burgers mee te laten boeten, maar dat je ze daardoor juist sterker maakt.

Westerse democratieën moeten dan weer beseffen dat steun aan schendingen van het oorlogsrecht, of een gebrek aan het veroordelen daarvan, hun burgers in gevaar brengt.

Wie gelooft dat dit alles zich ver van ons bed afspeelt, dwaalt.

Dit gaat over ons allemaal en onze kinderen.

Lees ook