Oproep van klimaatzaak
Beste mede-eisers en medestanders,
Na bijna tien jaar procederen, waarbij wij élke stap in de procedure wonnen, volharden onze overheden in de boosheid.
Je zou denken dat het, na de niet mis te verstane veroordeling, alle hens aan dek zou zijn om ambitieus klimaatbeleid te ontwikkelen.
Maar in plaats daarvan tekent de Vlaamse overheid cassatieberoep aan tegen ons arrest én roept ze de federale op hetzelfde te doen.
Nòg een rondje juridisch gekonkel, dus.
Het is intriest dat de Vlaamse overheid deze etappe nog wil toevoegen aan de reeds gelopen rechtbankmarathon.
Met politieke energie die zoveel nuttiger besteed zou zijn aan een rechtvaardige klimaattransitie.
Een van onze mede-eisers kroop in de pen om de federale overheid op te roepen geen cassatieberoep aan te tekenen tegen ons arrest.
Je leest haar tekst hieronder.
Steun deze oproep aub
Lees de oproep aub en stuur hem daarna door naar
Eerste-Minister Alexander De Croo
en Minister van Klimaat Zakia Khattabi
Knip, plak en stuur de oproep naar onze federale ministers!
En blijf Klimaatzaak steunen, zodat we ook deze etappe van de rechtbankmarathon tot een goed einde kunnen brengen.
Oproep
Eerste-Minister Alexander De Croo,
Minister van Klimaat Zakia Khattabi,
‘Wegkijken van de klimaatcrisis kan niet langer. België schrijft zich volledig in in de klimaatambities van Parijs en in de Europese Green Deal.
‘Het is de ambitie om tegen 2030 de broeikasgasuitstoot met 55% te verminderen en tegen 2050 ons land klimaatneutraal te maken.’
Ik weet niet of jullie zich deze zinnen herinneren, maar ik schreef ze zonet letterlijk over uit het regeerakkoord dat jullie in 2020 onderhandelden, afsloten en met de glimlach ondertekenden.
Was het een grap?
Of meenden jullie het echt?
Ondertussen moet ik vernemen dat jullie net als de Vlaamse regering een cassatieprocedure overwegen tegen het vonnis in de Klimaatzaak dat op 30 oktober 2023 werd uitgesproken en dat precies dat oplegt aan de verschillende overheden, wat jullie in september 2020 plechtig beloofden.
Begrijp ik het goed dat jullie van plan zijn een verbrekingsprocedure aan te spannen tegen wat jullie zelf afspraken? Of moet ik hier vooral uit afleiden dat een regeerakkoord evenveel waard is als het waterdichte contract waarmee iedere oplichter zwaait?
Want ja, ik voel me bekocht. En dan druk ik het nog vriendelijk uit. Want zo zijn we. Altijd vriendelijk en beleefd.
Met bijna 71.000 zijn we, de mede-eisers in de Klimaatzaak. Tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Ik was niet van plan de regeringen van dit land voor de rechter te dagen. Ik was ervan overtuigd dat de dreiging van een rechtszaak voldoende zou zijn om beleidsmakers eindelijk wakker te schudden.
In welke wereld ben je anders beland dat je als burger naar de rechtbank moet stappen om je basisrecht op een gezond leven af te dwingen?
Op wie moet je dan nog vertrouwen als een overheid het gevestigd belang van fossiele bedrijven steeds weer laat primeren op het belang van haar burgers?
Maar na meer dan vijftig jaar waarin de kennis over de klimaatverandering steeds nauwkeuriger werd en meer dan dertig jaar waarin overheden beloofden die kennis ernstig te nemen en toe te passen om deze levensbedreigende crisis af te wenden en aan te pakken, moesten we vaststellen dat politici nog steeds menen dat ze de aanpak van deze levensbedreigende crisis voor zich uit kunnen schuiven. Tegen alle beschikbare kennis in.
En dus werd de rechtszaak een feit.
Omdat het niet anders kon.
Ondertussen hebben we twee rechtszaken en evenveel veroordelingen achter de rug. Iedere keer waren de rechters haarscherp in hun analyses. Het huidige klimaatbeleid van de verschillende overheden is onvoldoende om de risico’s te dekken. Meer is nodig en wel zo snel mogelijk.
Ook de laatste uitspraak in beroep is pijnlijk duidelijk. Een reductie van de uitstoot van broeikasgassen van 55 procent tegen 2030 is de ondergrens om de gevolgen van de klimaatcrisis tot een minimum te beperken.
Maar vergis u niet, dat minimum is al een andere wereld. De laatste jaren kreeg ik wel vaker te horen dat mensen – en politici – pas wakker zouden schieten als de eerste rampen zich zouden voltrekken. Ik weigerde dat de geloven. Ik hoopte dat de mens slimmer was, dat hij aangekondigd onheil zou voorkomen in plaats van laten gebeuren.
Ondertussen zijn de rampen er.
Niet alleen in het verre Zuiden waar ze al even bezig zijn, maar hier onder onze voeten en voor onze deur.
Tijdens de zomer van 2021 verdronken mensen door de overstromingen in de Vesdervallei.
De hittegolf van 2022 kostte minstens 1500 mensen het leven. De klimaatcrisis is dodelijk, voor de mens en de rest van het leven op deze planeet.
Toch vinden jullie het misschien wel een goed idee om naar cassatie te trekken om tijd te rekken. Dat is natuurlijk een democratisch recht, maar weet dat de tijd die u rekt tijd is die er voor mensen in kwetsbare situaties al even niet meer is.
Wat zijn we toch brave, beschaafde mensen, denk ik soms. We schrijven brieven, we formuleren netjes onze bezorgdheden en onze grieven, we komen geordend op straat voor het klimaat, hoogstens proberen we eens een vliegveld voor privéjets te bezeten.
We stappen naar de rechtbank, niet voor onszelf, maar om het recht op leven voor onze medeburgers te garanderen. Dat is de kern van deze rechtszaak en deze uitspraak. Voer ze uit en iedereen wint erbij. Niet in het minst uw eigen politieke geloofwaardigheid.
Maar dan moet het wel nu gebeuren. Zonder uitstel. Zonder verdoken klimaatnegatie. Zonder politiek theater en valse beloften.
Want inderdaad, wegkijken van de klimaatcrisis kan niet langer. Zo lang dat gebeurt, blijven wij doorgaan. Soms met de moed der wanhoop. Maar alleszins met moed. Iemand moet het hebben.
Eén van de 70.839 medestanders van Klimaatzaak.
Knip en plak bovenstaande oproep in de link hieronder en stuur hem door naar
Eerste-Minister Alexander De Croo
en
Minister van Klimaat Zakia Khattabi
Stuur deze oproep naar onze federale ministers
