Nicholas Kristof is columnist voor The New York Times. Hij stelt dat we op een dag met afschuw zullen terugdenken aan zowel het bloedbad van Hamas in Israël als de gruwelen in Gaza.
Nicholas Kristof – De Morgen
Nu Israël op het punt staat om de oorlog te laten escaleren, zijn er twee punten om over na te denken
De belangrijkste beslissing die Israël de komende dagen moet nemen is hoe hard het Gaza blijft aanvallen.
- Moet het een maandenlange grondinvasie ondernemen?
- Doorgaan met grootschalige luchtbombardementen?
- Brandstof Gaza binnenlaten zodat ziekenhuizen kunnen draaien?
De afgelopen week heb ik verslag uitgebracht vanuit Israël en de Westelijke Jordaanoever en ik heb geprobeerd mijn oren open te houden en te leren van de mensen aldaar.
Mijn conclusie:
Dit moment zal de geschiedenis ingaan als een moreel en politiek dieptepunt.
Laat ik beginnen met de woorden van iemand die er een heel andere kijk op heeft.
Ehud Barak, een voormalige Israëlische generaal, minister van Defensie en premier, weet meer dan wie ook over de militaire uitdagingen waar Israël in Gaza voor staat.
Hij pleit voor een grondinvasie want dat is volgens hem de enige manier om Hamas te verpletteren.
“De enige manier is vele tienduizenden soldaten daarheen sturen.”
Hij erkent wel dat een invasie een langdurige en bloedige opgave wordt, maar acht het uiteindelijk wel mogelijk om Hamas grotendeels te vernietigen, een verboden zone langs de grens in te stellen en zichzelf te bevrijden.
Barak waarschuwt ook dat Israël na een aantal maanden, wanneer het klaar zou zijn om zich terug te trekken uit Gaza, het gebied niet zo makkelijk overgedragen krijgt.
Maar het is denkbaar, stelt hij, dat Israël een multilaterale Arabische macht vindt om Gaza over te nemen en dat deze macht later de controle over het gebied overdraagt aan de Palestijnse Autoriteit.
Zelf ben ik sceptisch, deels omdat ik al genoeg militaire operaties heb gezien die optimistisch begonnen en eindigden in uitzichtloze bloedbaden.
Maar Barak maakt nóg een belangrijk punt: Israël zal nu eindelijk een einde maken aan Netanyahu’s steun aan Hamas.
Wat? Israël steunde Hamas?
Ja, onder Benjamin Netanyahu keurde Israël de overdracht van meer dan 1 miljard dollar vanuit Qatar naar Gaza goed, bedoeld om uitgaven zoals salarissen en energiekosten te dekken, maar sommige middelen bereikten de militaire vleugel van Hamas, meldde de krant Haaretz.
Netanyahu’s doel, meent Barak, was om Hamas te steunen om zo de rivaliserende Palestijnse Autoriteit te verzwakken en een tweestatenoplossing onmogelijk te maken.
“Degenen die de vorming van een Palestijnse staat willen dwarsbomen, moeten de versterking van Hamas en de overdracht van geld aan Hamas steunen”, zou Netanyahu in 2019 hebben gezegd.
Die financiële levensader naar Hamas zal nu zeker worden doorgesneden en dat kan de organisatie evenveel pijn doen als bommen.
INCOMPETENTIE VAN HAMAS
Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen en militaire doelen in Gaza aan te vallen, en er moet sterke internationale druk op Hamas worden uitgeoefend om de gijzelaars vrij te laten.
Mijn jarenlange ervaring als verslaggever in Gaza zegt me dat de Gazanen zelf veel beter af zouden zijn als Hamas verdween.
Sommige Amerikaanse progressieven beseffen niet hoe repressief, misogyn, homofoob en incompetent Hamas is, om nog maar te zwijgen van zijn vele terreuraanslagen op Israël.
Dit alles verklaart waarom veel Gazanen genoeg hebben van Hamas.
“Hamas geeft geld uit aan tunnels, niet aan mensen”, vertelde een vrouw uit Gaza me.
Ze zat vast in Jeruzalem, waar haar jonge zoon een kankerbehandeling kreeg in een Palestijns ziekenhuis.
De wanhoop in Gaza, zei ze, is zo groot dat sommige jonge mannen er al jaren van dromen om ‘martelaar’ te worden.
“In Gaza is er geen hoop. Het enige wat mensen kunnen doen, is martelaar worden.”
De vrouw vertelde me dat ze tegen het doden van burgers aan beide kanten was en dat ze elke dag huilt als ze de bombardementen op Gaza volgt en zich afvraagt of haar man en andere kinderen daar zullen overleven.
Volgens haar zal de woede over de Israëlische aanvallen de steun voor Hamas in het gebied waarschijnlijk vergroten. Haar zieke zoon zat een paar meter van ons vandaan en keek video’s op de telefoon van zijn moeder.
Het waren tiktoks van de bombardementen op zijn buurt.
De video’s toonden hoe gebieden ter grootte van meerdere voetbalvelden in de buurt van zijn huis tot puin werden herleid, satellietbeelden lieten zien dat andere grote gebieden ook werden verpulverd.
Niemand weet hoeveel mensen er tussen het puin liggen, maar sommige Gazanen vertelden me dat ze geschreeuw hadden gehoord vanuit ingestorte gebouwen. Ze hebben geen goede apparatuur om mensen te redden, dus uiteindelijk houdt het geschreeuw op.
Een goed opgeleide jonge vrouw in Gaza, Amal, vertelde me via WhatsApp dat de slachtoffers die ze kende vooral burgers waren.
Ze klonk wanhopig.
“Door de constante bombardementen heb ik het gevoel dat ik geen mens meer ben, alsof onze zielen helemaal niets betekenen”, schreef ze.
“We worden afgeslacht.”
Een zestienjarig meisje in Gaza bracht deze boodschap over via Save the Children:
“We betalen een hoge prijs voor een zonde die we niet hebben begaan. We waren altijd voor vrede en zullen dat altijd blijven.”
IRAK-GEVOEL
Nu Israël op het punt staat om de oorlog te laten escaleren, zijn er twee punten om over na te denken.
- Het eerste is pragmatisch: kun je Hamas met een belegering en een grootschalige grondinvasie uitroeien?
Ik ben daar sceptisch over. Wanneer ik voorstanders van een invasie hoor spreken, krijg ik hetzelfde gevoel als toen de haviken in 2002 en 2003 opgewekt beloofden dat ze Irak zouden bevrijden. Het is niet omdat het goed zou zijn om een wreed regime uit te schakelen dat het makkelijk is. - Het tweede perspectief vanwaaruit we de Gaza-oorlog moeten bekijken, is het morele. Als we over tientallen jaren terugblikken op dit moment vermoed ik dat we ons morele falen het meest zullen betreuren.
Ik heb het over het onvermogen van sommigen ter linkerzijde om de barbaarse aanvallen van 7 oktober op Israëliërs te veroordelen en het feit dat zoveel Amerikanen en Israëliërs accepteren dat talloze burgers Netanyahu’s “krachtige wraak” met hun leven moeten bekopen.
Toen Israëlische Joden in een enquête werd gevraagd of er rekening moest worden gehouden met het lijden van Palestijnse burgers bij het plannen van de oorlog tegen Gaza antwoordde 83 procent “helemaal niet” of “niet veel”.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ook Joe Biden Israëlische levens belangrijker vindt dan Gazaanse.
Het is goed dat Biden snel twee vliegdekschepen naar de regio heeft gestuurd om Hezbollah en andere groepen ervan te weerhouden zich bij de oorlog aan te sluiten.
Het Witte Huis veroordeelde terecht de “groteske” en “antisemitische” boodschappen op sommige universiteitscampussen.
En Bidens medeleven met de slachtoffers van de Hamas-aanvallen was zo oprecht dat hij politiek kapitaal opbouwde in Israël. Maar hij heeft het tot nu toe niet gebruikt om Gaza te helpen.
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, heeft de “duidelijke schendingen van het internationale humanitair recht waarvan we getuige zijn in Gaza” veroordeeld.
De regering-Biden, die het wanneer het over Oekraïne gaat voortdurend heeft over internationaal recht, heeft haar veto uitgesproken over een resolutie van de Veiligheidsraad waarin werd opgeroepen tot humanitaire pauzes voor hulpverlening.
Elk verslag dat ik de afgelopen week uit Gaza heb gehoord, ook van mensen die Hamas verachten, suggereert dat de burgertol verschrikkelijk is.
Het is veelzeggend dat er al minstens 53 medewerkers van de Verenigde Naties zijn gedood, onder wie leraren, een ingenieur, een psycholoog en een gynaecoloog.
Er zijn ook meer dan twintig journalisten gedood en een correspondent van Al Jazeera verloor zijn vrouw, zoon, dochter en kleinzoon door een luchtaanval.
En het lijden in Gaza zal nog veel erger worden. Deels omdat de ziekenhuizen zonder diesel komen te zitten en Israël geen brandstof toelaat in het gebied.
Ik begrijp waarom: Hamas zou diesel kunnen gebruiken voor zijn aanvallen op Israëliërs en een Israëlische militaire woordvoerder vertelde me ook dat VN-alarmisten het tekort misschien uitvergroten.
Maar als ziekenhuizen geen brandstof hebben en geen generatoren kunnen gebruiken, kunnen baby’s in couveuses sterven, samen met mensen die dialyse of operaties nodig hebben.
Ongeveer 50.000 zwangere vrouwen in Gaza lopen grotere risico’s als ziekenhuizen hen niet kunnen opnemen.
“We staan aan de rand van de afgrond”, zegt Philippe Lazzarini, die de leiding heeft over het agentschap van de Verenigde Naties voor Palestijnse vluchtelingen, de grootste hulporganisatie in Gaza.
Hussam Abu Safiya, hoofdarts in Gaza voor de hulpgroep MedGlobal, verwoordt het zo:
“Als de brandstof morgen op is, zal dit ziekenhuis snel een massagraf worden.”
Door de belegering heeft Gaza ook een tekort aan insuline en verdovingsmiddelen, stelt Tedros Adhanom Ghebreyesus, directeur-generaal van de Wereldgezondheids organisatie.
PIJNLIJKE UITDAGING
Israël staat voor een pijnlijke uitdaging.
Een aangrenzend gebied wordt geregeerd door goed bewapende terroristen die onvoorstelbare wreedheden hebben begaan, van plan zijn er nog meer te begaan en zich nu schuilhouden in tunnels onder een bevolking van meer dan twee miljoen mensen.
Het is een nachtmerrie. Maar men moet zich de volgende vraag stellen: hoe beperk je de risico’s en respecteer je tegelijkertijd de intrinsieke waarde van zowel Palestijnse als Israëlische levens?
Verschillende mensen beantwoorden die vraag allicht op verschillende manieren en ik beweer niet dat ik het enige juiste antwoord heb.
Maar ik denk dat we op een dag met afschuw zullen terugdenken aan zowel het bloedbad van Hamas in Israël als de gruwelen in Gaza waaraan we medeplichtig zijn.
© The New York Times
Lees ook
- Mustafa Barghouti
Het echte doel van deze oorlog is een etnische zuivering van Gaza - Yuval Noah Harari
Links is in het Westen ‘onverschillig’ tegenover gruweldaden van Hamas - Johan Depoortere
De hypocrisie van het Westen is adembenemend - David Grossman
Israël presenteert zich als democratie, maar is het niet - Bart Eeckhout
Valt er een morele hiërarchie aan te brengen in het kwaad dat Hamas en Israël aanrichten - Maarten Boudry
Als Israël dat wilde, had het de hele Gazastrook al ontelbare keren van de kaart kunnen vegen - David Grossman
Ik wil niet langer vertoeven in een wereld die zulke monsters toelaat om te bestaan - Arnon Grunberg
Hamas heeft deze oorlog al gewonnen - Ramsey Nasr
Palestijnse slachtoffers hebben geen namen, het zijn nummers - Yuval Noah Harari
Alleen internationale inmenging kan ons nog redden
Vul hieronder de zoekopdracht Hamas in en vind meer berichten.
Bron: De Morgen