75 jaar onderweg
Mijmering…
Het is een merkwaardig getal 75. Hoewel ik me niet anders voel dan toen ik 70 of 60 was, heb ik toch de indruk dat de tijd sneller en sneller gaat. Ook het besef dat ik al driekwart eeuw besta, stemt een beetje tot nadenken.
Ik heb het geluk om gezond te zijn. Rond mijn 60ste kreeg ik wel een tikje toen ik bij een periodiek onderzoek bij de cardiologe de boodschap kreeg: we gaan je hart toch wat verder moeten onderzoeken in het ziekenhuis.
Ik haalde mijn agenda boven en vroeg haar wanneer we dat onderzoek konden inplannen. Haar antwoord was simpel: NU. Ik kreeg de slappe lach bij haar antwoord, maar toen ze me zei dat ik niet meer met de auto naar huis mocht rijden, begreep ik dat het niet iets was om mee te lachen.
Sinds die dag ga ik door het leven met een stent en een pacemaker, in volle bewondering voor de mogelijkheden van technologie en wetenschap. Maar de sportieve Bob die naar Santiago de Compostella fietste en vanuit Edegem naar de Mont-Ventoux reed om ‘de kale berg’ te gaan beklimmen is toen wel op rust gegaan.
Nu gaat mijn aandacht hoe langer hoe meer naar kunst, cultuur en creativiteit. Ik ben trouwens heel mijn leven actief geweest in die domeinen, als acteur, regisseur in verschillende toneelgezelschappen.
Met fierheid denk ik terug aan de opvoeringen van De apologie van een acteur. Een 2 uur durende monoloog van Joris Thys over het leven van Vincent Van Gogh. Hoe ik dat ooit heb aangedurfd, begrijp ik hoe langer hoe minder, maar ik heb er ontzettend van genoten.
Ook de presentatie en organisatie van het wereldDANSfestivalEDEGEM hebben mij meer dan 30 jaar veel culturele rijkdom verschaft.
Tegenwoordig beleef ik veel plezier aan de creatie van mijn persoonlijke Website en Facebook pagina.
Wonderbaarlijk hoe, als je al wat ouder bent geworden, je op technologisch én maatschappelijk vlak veel hebt zien veranderen. Van een telefoon met draaischijf naar een smartphone, van een ronkende eerste computer met een harde schijf van 20MB naar een geruisloze iPad van 64GB, van ledenblaadjes met knip- en plakwerk op papier naar documenten vol hyperlinks.
Boeiend allemaal en het houdt me jong van geest.
Hoe langer hoe meer geniet ik van de eenvoudige dingen van het leven:
- De stilte van de morgen en het opkomen van de zon…
- De heerlijke gesprekken, wandelingen en reizen met An…
- De bezoekjes van onze dochters Inez, Eva, Linn…
- De gesprekken met mijn schoonzonen Erik, Jurgen, Tim…
- En boven alles de glimlach op het gelaat van onze negen kleinkinderen Elise, Charlotte, Laure, Simon, Joren, Eline, Luna, Milan, Noa…
En Sammie, het allerliefste hondje van de wereld, ziet dat het goed is.
75 Maal bedankt allemaal
Voor de vele verjaardagswensen
19 oktober 1947 – 19 oktober 2022
Al 75 jaar onderweg
For ever young
Bob
Bob's playlist
75 nummers die me blij maken
Ouder worden
Maud Vanhauwaert
Ik stond in een bomvolle tram met mijn kleuter aan de hand.
Een oude man veerde recht en bood ons zijn zitplaats aan. Ik bedankte hem en zei dat het niet nodig was. Een lichte teleurstelling was te lezen in zijn blik.
Het voelde plots heel onhoffelijk om zijn hoffelijkheid niet te beantwoorden. Om hem een plezier te doen besloot ik om dan toch maar op zijn aanbod in te gaan.
Echter, een jonge kerel, die blijkbaar niets van het voorgaande tafereel had opgemerkt, was ons voor en nam nu het vrije zitje in. Toen zag die kerel de oude man en bood hem op zijn beurt de zitplaats aan.
De oude man schudde beduusd het hoofd. Hij zag er plots zo teneergeslagen uit. Ach, hij wilde zo graag helpen en nu kreeg hij alsnog de rol van zwakkere toebedeeld.
Soms zijn er van die dagen dat iedereen het goede probeert te doen voor de ander en het toch allemaal nét de verkeerde richting op draait.
– Maud Vanhauwaert
Don't Let the Old Man In
Look out your window and smile
Gelukkig zijn:
Het gevoel dat je hebt als je bezig bent met dingen die de moeite waard zijn.
My song
I go to bed real early
Everybody thinks it’s strange
I get up early in the morning
No matter how disappointed I was with the day before
It feels new
I don’t leave the house much
I dont like being around people
Makes me nervous and weird
I don’t like going to shows either
It’s better for me to stay home
Some might think it means that I hate people
But that’s not quite right
I do some stupid things
But my heart’s in the right place
And this I know
I got a dog, I take him for a walk
And all the people like to say “hello”
I’m used to staring down at the sidewalk cracks
I’m learning how to say hello
Without too much trouble
I’m turning out just like my father
Though I swore I never would
Now, I can say that i have love for him
I never really understood
What it must have been like for him
Living inside his head
I feel like he’s here with me now
Even though he’s dead
It’s not all good and it’s not all bad
Don’t believe everything you read
I’m the only one who knows what it’s like
So I thought I’d better tell you
Before I leave
So, in the end, I’d like to say
That I’m a very thankful man
I tried to make the most of my situations
And enjoy what I had
I knew true love and I knew passion
And the difference between the two
And I have some regrets
But if I could do it all again
Well, it’s something I’d like to do
