Een probleem? Hoe groot of klein het ook is, de Helpdesk zoekt naar oplossingen. Deze week kregen we een wanhopige beller uit Antwerpen aan de lijn.
Met Agnes van de Helpdesk.
Ja, hallo, euh, ik ben op zoek naar, hum, relatie-advies.
Wij zijn gespecialiseerd in technische storingen en computerproblemen. Maar ik wil wel proberen.
(mompelt) Het is ook een soort technische storing. Bij haar in ieder geval.
Excuseer, kan u dat nog eens herhalen? De verbinding viel even weg.
(herpakt zich) Dat gebeurt wel vaker op de eenzame hoogtes waar ik me bevind. Het is al bijna dertig jaar dat ik in het vak zit.
- Ik ben heerser op ‘t Schoon Verdiep
- Ik ken mijn klassiekers
- Ik ben de langstzittende partijleider sinds het einde van de meeste communistische regimes
- Ik ben het vaakst afwezig in het Vlaams Parlement
- Ik ben vermagerd
- Heb marathons gelopen
- Rode lopers uitgerold voor projectontwikkelaars
- Oosterweel uit de begroting gehouden
- Korneel mee bedacht
- Een Mediaplein aangelegd
- Mijn eigen docuserie geregisseerd
- PFOS onder de mat geveegd
- Een plastiekfabriek door de mensen hun strot geramd
- Culturele minkukels in de hoek geduwd
- Verkleed op een koekendoos geposeerd
- Een bearcat besteld
- Mijn eigen kleine oorlog gevoerd …
En uw vraag is?
Ik heb toejuichingen gekregen, bloemekes, ik heb zalen doen vollopen, ik ben met een vrachtwagen vol vals geld tot over de taalgrens gereden. Weet ge hoe gevaarlijk dat is?
We hebben het hier over een andere cultuur, een andere democratie. Ik deins daar niet voor terug. Alles voor mijn zaak, de goede zaak. Denkt ge dat dat indruk maakt? Denkt ge dat zij me ziet staan?
Wie?
De geschiedenis, Agnes. De geschiedenis.
Jaar na jaar probeer ik een afspraak met haar te versieren. Altijd weer geeft ze van die dubbelzinnige signalen. Volgende verkiezingen, zegt ze. De kranten staan er vol van.
“Hij heeft een afspraak met de geschiedenis.” Eindelijk, denk ik, mijn moment is daar, ons moment, en dan, hopla, stuurt ze haar kat. Ik snap dat ge hard to get speelt. Ik doe dat ook, altijd en overal. Maar weet ge hoe ik me voel?
Onbegrepen? Afgewezen? Genegeerd?
Onbegrepen, afgewezen, genegeerd, geschoffeerd, onbemind, een slachtoffer van mijn eigen lot. Altijd maar proberen en niets, niets terugkrijgen. Stank voor dank, ja.
En zij ondertussen lonken naar wie anders is en eruit springt.
Maar ik?
– Een hardwerkende Vlaming met een missie?
– Een witte man van middelbare leeftijd?
Ik kan me niet hard genoeg bewijzen. Dat ik misschien de onderdrukte bevolkingsgroep ben, laat haar koud. Soms denk ik: was ik maar een lesbische vrouw van allochtone afkomst.
Met buitenlandse roots, bedoelt u.
Nog zoiets. Dat, wat u net deed, dat doet ze tegenwoordig de hele tijd. Bepalen wat ge wel en niet moogt zeggen. Het is alsof ik haar niet meer herken, alsof ze in de ban is van woke. Ik waarschuw mensen daarvoor.
De geschiedenis die ik ken, zeg ik dan, is er een van ferme venten. Van veroveraars. Van onverschrokken helden.
Nu is het genoeg om jezelf ‘hen’ te noemen, je aan een schilderij vast te kleven omdat je – ocharme – denkt dat de wereld vergaat, een slecht stadsgedicht te schrijven of daar komt mevrouwtje geschiedenis aangehuppeld om je dood te knuffelen.
Ik mag nog duizend keer confederalisme roepen, het boeit haar niet.
Tja, computerproblemen zijn mijn specialiteit en daarbij geldt: het is 1 of 0. Of u hebt niet hard genoeg geprobeerd. Of jullie zijn niet voor elkaar gemaakt. Als u alles geprobeerd heeft, zoals u beweert, dan vrees ik voor het tweede en is mijn raad: vergeet haar, ze verdient uw liefde niet.
Agnes, ge begrijpt het niet. Ik ben als historisch figuur geboren. Dit is mijn lot. Ik ben leider, ideoloog, strateeg, opperhoofd.
Ik ben Augustus. Ik ben Churchill. Ik ben de ongekroonde koning van het Vlaamse land. Te veel om op te noemen, en toch volstaat het niet. Ze ziet me gewoon niet.
U was de populairste politicus. Die lijstjes onthoudt de geschiedenis toch ook?
Was, ja, ik WAS de populairste. Nu moet ik die gabber van een Conner laten voorgaan, met zijn basketsloefkes aan. Zo lukt het blijkbaar ook, om te flirten met de geschiedenis.
Als allesbehalve sociale mens voorzitter worden van een socialistische partij!
Misschien moet ik me kandidaat stellen bij PVDA. Of bij Groen. De afspraak met de geschiedenis zou zo gemaakt zijn. Maar dat is mijn probleem, hé, Agnes.
Ik ben geen windhaan. Ik ben onbuigzaam en dan word je opgevreten door de tand des tijds. Opgevreten, vermalen en uitgespuwd.
Dat is wel mooi gezegd.
De gave van het woord is mij gegeven, ja. Ook dat heb ik geprobeerd. Boeken schrijven. Zelfs samen met een imam. Alles om haar aandacht te trekken. Werkt niet.
Het is niet gemakkelijk.
Nee, het is niet gemakkelijk. In 2024 is onze volgende afspraak. Misschien mijn laatste kans. Hoe zorg ik ervoor dat ze me eindelijk, eindelijk opmerkt? Weet je wat ik vrees?
Dat ze je weer passeert?
Nog erger. Dat ze ook met die Conner een afspraak heeft. Maar ik broed op een plan. Een dat me weinig vreugde, maar veel weerklank en bekijks zal opleveren.
Een dat me incontournable zal maken.
U wil de klimaat- en biodiversiteitscrisis aanpakken, armoede uitbannen, bedrijven rechtvaardig belasten?
Haha, Agnes, een beetje serieus blijven, hé. Nee, ik heb het over de nucleaire opties.
Nieuwe kerncentrales?
Metaforisch gesproken, Agnes.
Ah.
Ik zie twee mogelijkheden. Of ik neem deel aan de Masked Singer. Ik dacht als breakdancende bever. Of als punkrockende panda.
En de andere optie?
Een trio.
Een trio?
Als de geschiedenis me in mijn eentje niet wil, dan misschien wel met bruin Tommeke aan mijn zijde. De geschiedenis weet dat ik het altijd heb vermeden omdat ik niet wilde dat ze zich zou herhalen. Maar zij heeft me duizend keer bedrogen. Het zal haar schuld zijn dat het Vlaams-nationalisme weer aan de foute kant van het bed belandt.
Al jaren leur ik met dat confederalisme. Het laat haar en iedereen koud. Ambiorix gaf zijn volk schoenen. Woeste liet zijn volk onrecht slikken. Conscience leerde zijn volk schrijven. Allemaal hebben ze een standbeeld.
De Wever bekeerde zijn volk tot het confederalisme. Dat is hoogstens een voetnoot waard.
Maar even de neus dichtknijpen, wat principes aan de kant schuiven, samen met die extreemrechtse rakkers de onafhankelijkheid uitroepen en je zal de geschiedenis horen kreunen. Misschien niet van genot, maar gewoon negeren zal niet meer mogelijk zijn.
Mag ik een raad geven?
Daarvoor bel ik, ja.
Nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen. Maar als ik van u was, zou ik voor de Masked Singer gaan. Als swingende slang. Volgens mij houdt de geschiedenis daar wel van.
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Apache in en vind meer berichten.
Bijhorende Website
Onderweg 2.0
Bron: Apache