Hoofdcommentator Bart Eeckhout vraagt zich af of wij wel genoeg doen om Israël tot een duurzaam staakt-het-vuren te brengen.
Bart Eeckhout - De Morgen
‘Als de gebaande wegen geen resultaat brengen, is het tijd om nieuwe wegen te verkennen.’
Bart Eeckhout
De komende dagen zal België zich aansluiten bij een coalitie van landen die boven Gaza vanuit de lucht pakketten hulpgoederen zullen droppen. Een eerste vliegtuig is al onderweg naar Jordanië, vanwaar de operatie gecoördineerd wordt.
Dat ons land meedoet, is een behartigenswaardige zaak, maar de nasmaak is wrang, bijzonder wrang.
De zogenaamde ‘airdrops’ kunnen slechts een zeer klein deeltje van de zeer reële nood lenigen, de operatie kan zelfs gevaarlijk zijn, omdat pakketten op de verkeerde plekken kunnen belanden of chaos onder de uitgehongerde bevolking kunnen veroorzaken.
Maar wat vooral wrang smaakt, is de machteloosheid die deze actie uitstraalt.
In Gaza staat een hele burgerbevolking op of zelfs al over de rand van de hongersnood. Honderdduizenden mensen zijn ontheemd en op de vlucht, en hebben geen idee hoe ze de volgende dag gaan overleven.
Naar schatting 25.000 Gazaanse burgers zijn ook echt al om het leven gekomen onder het Israëlische vergeldingsgeweld.
En al wat westerse landen vermogen, is het droppen van wat voedselpakketten.
Zelfs de VS doen mee.
Dit valt niet meer te aanvaarden.
Natuurlijk mag je nooit uit het oog verliezen dat de oorlog van Israël in Gaza begon met de bloedige, terroristische raid van Hamas en andere groeperingen.
Natuurlijk zal de vrijlating van alle gekidnapte Israëlische burgers een onderdeel moeten zijn van elk plan van wapenstilstand.
Maar de vergeldingsactie vanwege Israël heeft al lang alle grenzen van proportionaliteit en legitimiteit overschreden.
Dat straalt ook af op westerse landen. Zij bijten de tanden stuk op de stugge houding van de regering in Israël.
Maar doen die landen wel genoeg om Israël tot een duurzaam staakt-het-vuren te brengen? Doen ‘wij’ wel genoeg?
Als de gebaande wegen geen resultaat brengen, is het tijd om nieuwe wegen te verkennen.
Daarbij moet het woord boycot vallen.
Het debat spitst zich nu vooral toe op twee sterk geprofileerde domeinen: het Eurovisiesongfestival en Europees voetbal.
Voorlopig is een boycot nog niet aan de orde. Dat is bizar. Ik ben zelf een liefhebber van het songfestival én van voetbal.
Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat straks een zaal uit de bol gaat voor een liedjeswedstrijd waarbij een van de deelnemers een land vertegenwoordigt dat miljoenen mensen uithongert als oorlogsdaad.
Ik kan me niet voorstellen dat je voor tv zit te supporteren voor de Rode Duivels die het in de Nations League opnemen tegen datzelfde land. Dan nog liever een forfait.
De boycot zou natuurlijk ook verder en consequenter toegepast kunnen worden.
Dan nog klinkt zo’n culturele boycot hoogst symbolisch en futiel bij het zeer concrete leed in Gaza. Maar zo’n symbooldaad heeft het voordeel van het schokeffect.
Het toont Israël dat het niet zomaar zijn zin kan doen met burgerslachtoffers.
Het toont Israël dat het altijd op onze solidariteit mag rekenen in de wereldwijde strijd tegen antisemitisme en Jodenhaat.
Maar ook dat het helemaal alleen staat in het vermoorden van tienduizenden burgers en het opjagen, verdrijven en uithongeren van een hele bevolkingsgroep.
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind alle berichten over
Bron: De Morgen
