Tussen haar veertigste en vijftigste beleefde Eva Germeys intense jaren. Ze werd zelfstandig troostcompagnon en kreeg ook zelf klappen toen haar zoon ziek werd.
‘Dat moment waarop de neuroloog het scherm met de hersenscan naar ons toedraaide en we die grote tumor zagen, zakte de wereld in elkaar.’
Joke Van Caesbroeck - De Standaard
‘Ik wou geen groot feest. Wel een jaar met vijftig memorabele ervaringen’
Eva Germeys
‘Vijftigers, dat waren in mijn jonge ogen oude mensen. Maar ik werd zelf een paar weken geleden vijftig en ik voel me meer bevrijd dan ooit. Rustiger ook.
´Met veertig worden had ik het een pak lastiger. Alsof mijn jeugd voorbij was. Bovendien waren mijn drie kinderen toen vier, zes en acht jaar oud en ging mijn man in die periode volledig voor zijn loopbaan.
´Ik ervaarde een onevenwicht in mijn leven.’
‘Nu zijn de kinderen veertien, zestien en achttien. Ze zijn zelfstandig, zonder dat we al met een leeg nest zitten. Het zijn pubers, maar ze zitten goed in hun vel en dat maakt deze periode voor mij ook heel fijn.
´Ongetwijfeld heeft de rust die ik vond ook te maken met de intensiteit van de voorbije tien jaar. En het besef dat het ook helemaal anders had kunnen lopen.’
Troostcompagnon
‘In 2016 gaf ik, na een burn-out, mijn job in de socioculturele sector op en werd ik zelfstandig. Eigenlijk ben ik daarin gesprongen zonder plan. Ik zat thuis met ziekteverlof, ik wist wat ik niét meer wilde doen, maar niet goed wat wél .
´Toen ik op een bepaald moment de kans kreeg om trainingen te geven, ben ik zelfstandige in hoofdberoep geworden. Maar ik vond niet echt mijn draai. Het bleef zoeken tot ik de job van ceremoniespreker bij huwelijken ontdekte. Dat was me op het lijf geschreven.’
‘Ik besefte dat ik dat graag deed, maar dat ik dat nog liever zou doen bij afscheidsvieringen.
´Op momenten van verlies wilde ik van betekenis zijn. Dan is het belangrijk dat er warmte is, en schoonheid, en tijd. We zitten als maatschappij toch in een keurslijf als het gaat over afscheidnemen. Terwijl er zoveel kan. ’
‘Binnen mijn project, dat ik “Adieu Chaleureux, huis voor warm afscheid” doopte, zie ik mezelf als troostcompagnon. Ik vertel verhalen bij afscheid. Maar ik ga ook op pad met mensen die een verlies hebben geleden.
´Soms letterlijk: dan ga ik met hen wandelen of vergezel ik hen naar het kerkhof. Maar het kan evengoed gewoon een babbel zijn.
´Zopas werkte ik ook een inspiratietraject uit waarbij ik via video’s mensen inspireer over rouwen en troosten. ’
‘Onlangs nog werkte ik een herdenkingsdienst uit voor een papa van twee jonge kinderen. Hij overleed zes jaar geleden en zijn kinderen zijn nu acht en tien jaar oud – ze hebben dus heel weinig herinneringen aan hun vader.
´De mama wilde graag een moment organiseren om er toch te creëren. Dat hebben we gedaan aan de hand van teksten, liedjes en verhalen over die man. Zodat ze weten wie hun vader was en ook de openheid voelen om over hem te babbelen. Dat vond ik heel bijzonder.’
‘Waar mijn aantrekking tot het afscheid vandaan komt, kan ik niet goed verklaren. Ik heb behalve mijn grootouders zelf nog niemand nabij verloren. Al ben ik er wel al dichtbij geweest.
´Ik heb acht jaar voor Bednet (online afstandsonderwijs voor langdurig en chronisch zieke kinderen, red.) gewerkt, waar ik families en kinderen begeleidde van wie ze soms afscheid moesten nemen. En enkele jaren geleden werd ook mijn eigen zoon erg ziek.’
Veertien vreselijke uren
‘Joren, de middelste van de drie, was twaalf en zat in het zesde leerjaar. Hij had geregeld stevige hoofdpijnaanvallen. Die kwamen en gingen het hele schooljaar lang.
´Van de huisarts werden we naar de osteopaat gestuurd, waar de pijn na een behandeling weer even verdween. Maar toen hij op een bepaald moment zijn arm niet meer kon bewegen, panikeerden we.’
‘We kregen een spoedafspraak bij de neuroloog. Die nam een scan van Jorens hersenen. Ik herinner me nog het moment waarop de dokter het scherm naar ons toe draaide.
´In de linkerhersenhelft zat een grote tumor.
´Op dat moment zakt je wereld in elkaar. Uiteraard denk je aan het allerergste.’
‘De volgende dag al werd hij geopereerd. Het waren veertien vreselijk lange uren. Er waren veel risico’s, we waren doodsbang.
´De chirurg is onze held: hij is erin geslaagd om die kwaadaardige tumor volledig weg te halen. Erna kreeg Joren nog twee maanden bestraling. Elke dag van die zomervakantie zaten we in het ziekenhuis.’
‘Joren is er heel goed doorheen gekomen. Het was alsof we na die operatie een ander kind hadden. Zo vrolijk, zo goed gezind. We vermoeden dat hij lange tijd een enorme druk moet hebben gevoeld in zijn hoofd, en dat de opluchting achteraf heel groot moet zijn geweest.’
‘Meteen na de zomervakantie startte hij in het eerste middelbaar. Wij vonden dat ongelooflijk: een operatie en twee maanden lang bestraling, en hij ging gewoon naar school. Maar na een tijdje, een typische verlate reactie na bestraling, was hij toch te moe en ging hij halftijds naar de lessen.’
‘De impact op een gezin is heel groot wanneer zoiets gebeurt. Ook voor de broer en zus. Maar de scholen ondersteunden goed.
´Bij zijn zus Eline werd in de klas een hoekje gemaakt met een foto en kaarsje.
´Bij Simon, die toen veertien was en midden in de examenperiode zat, ving de leerlingen begeleider hem op toen Simon hem vertelde hoe bang hij was dat zijn broer zou doodgaan. Dat hakte er wel even in. Niet alleen wij waren ongerust, ook bij zijn broer en zus speelden angsten.’
‘We zijn daar als koppel en als gezin wel goed doorgekomen, in het volle besef dat het ook helemaal anders had kunnen lopen.
´Die periode heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Je zoekt veel steun bij elkaar en dan merk je hoe goed de fundamenten zitten.
Eva Germeys
´Die zomervakantie, die we dus vooral in het ziekenhuis doorbrachten, was intens. We waren toen écht samen, dat had ook iets heel moois.’
Een jaar genieten
‘In het begin moesten we maandelijks op controle, intussen is dat halfjaarlijks. Het ziet er dus goed uit, maar bij elke controle is er toch weer die angst. Als je kind zoiets overkomt, verlies je automatisch een stuk naïviteit. Het gevoel van “ons overkomt het niet” is weg. Maar in voortdurende angst leven, daar is niemand mee gebaat.’
‘Ook Joren zelf gaat er mentaal heel gezond mee om. Hij start deze zomer als monitor bij Kazou. Toen ze op een kennismaking drie weetjes over zichzelf moesten vertellen, zei hij dat hij kanker had gehad. Doodeerlijk, zonder angst, zonder het te willen verstoppen. Dat vind ik heel mooi.’
‘We waren eigenlijk nog maar net een beetje bekomen van alles toen corona toesloeg. Plots zaten we allemaal thuis. Dat was een tweede klap, want ook mijn werk als ceremoniespreker bij huwelijken viel volledig stil.
´Het gaf me wel tijd om nog meer in te zetten op afscheidsvieringen, die toen wel toegestaan waren in hele kleine groepjes. Dat was vaak schrijnend. Ik wilde daar toch iets zo mooi en verbindend mogelijk van maken.’
‘Om maar te zeggen: de tien jaren tussen mijn veertigste en vijftigste zijn heftig geweest. Dat stemde me tot nadenken. Ik wilde geen groot feest geven voor mijn vijftigste verjaardag. Wel besliste ik om in dat volgende levensjaar vijftig memorabele ervaringen op te doen.’
‘Jurgen, mijn man, werd eind vorig jaar vijftig. We hebben toen met het hele gezin een krant voor hem gemaakt, met teksten, van vrienden en familie, foto’s en QR-codes naar video’s.
´Toen ik zelf vijftig werd, heeft Jurgen een oldtimer Fiat 500 gehuurd met een open dak en we hebben de hele dag rondgereden, in de prachtige landschappen van de Vlaamse Ardennen, met onderweg een picknick. Het was fantastisch.
´Ik besefte toen: dit is waar het voor mij over gaat. Dit is geluk, dingen beleven met mensen van wie ik hou.’
Eva Germeys
‘Die vijftig belevingen hoeven helemaal niet uitzonderlijk of over the top te zijn. Ik wil gewoon een jaar genieten en dingen doen die vaak wat verloren gaan in de drukte van het leven.
´Zo volgde ik een workshop stembevrijding, wat geweldig was. Maar ik heb het ook over een weekendje naar Utrecht met een vriendin. En ik wil graag eens suppen, met zo’n surfplank rechtopstaand peddelen op het water.
´Gewoon, omdat ik dat nog nooit gedaan heb (lacht).’
Tweewekelijks vertelt iemand van telkens weer een andere leeftijd hoe die in het leven staat. Wilt u dat ook doen? Mail naar joke@jokevancaesbroeck.be
Bron: De Standaard
