Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.
Bart De Wevers wenkbrauwen deinden vervaarlijk. ‘Zeg dat nog eens?’ Zijn linkerwenkbrauw ketste af tegen het plafond, maar kwam vervolgens gelukkig nog wel net weer boven het daartoe voorbestemde ooglid terecht.
‘Wíé waren daar allemaal op dat feestje ter ere van die veroordeelde fraudeur, notoire vetzak en pur sang crimineel?’, vroeg De Wever.
Drie uitroeptekens, méér had de voorzitter van de N-VA er die ochtend niet van huis meegenomen.
Zuhal Demir, aan de andere kant van de tafel, wist het ook niet uit het blote hoofd maar las voor uit de krant die voor haar lag:
‘Matteo Simoni, Jonas Vermeulen, Charlotte Timmers, Barbara Sarafian. Matthias Schoenaerts, Marie Vinck.’
Demir had ‘een Zuhalleke’ gedaan. In de politiek moest er volgens haar elke week wel iets leutigs gebeuren. Maar deze keer had ze het toch wel heel bont gemaakt
‘Pff’.
De voorzitter was niet onder de indruk. ‘Subsidieslurpers’, oordeelde hij, ondertussen een denkbeeldig fruitvliegje van zijn mouw verjagend. ‘Wie nog?’
Zuhal positioneerde haar leesbril weer op haar bevallig neusje. ‘Radja Nainggolan!’
‘Die reservespeler van den Antwerp? Ach. Nog iemand?’
‘Kat Kerkhofs, Niels Albert.’
‘Nooit van gehoord’, zei De Wever eerlijk als hij altijd was. ‘Verder?’
‘Goedele Liekens.’
‘Die Open VLD’er met haar variabele lippenpartij die dénkt dat ze Brigitta Callens is?’, vroeg De Wever, die mogelijk op die manier méér kennis van zaken toegaf dan hij zelf wilde.
Demir knikte, zij het subtiel.
‘En Conner Rousseau’, voegde ze er – welhaast schroomvallig – aan toe.
De voorzitter van de N-VA, tevens burgemeester van Antwerpen, was geen voorstander van nodeloos fysiek contact, maar nu maakte hij een uitzondering op zijn eigen emotionele grenzen en kletste zichzelf van pure pret op de billen. Hij had er meteen spijt van.
‘Het mateke!?’
Demir kwam weer aan het woord. ‘Ja, hij vond dat hij er gewoon bij moest zijn. Nostalgie. De tijdgeest smaken.’
‘Serieus? Er gewoon bij willen zijn? Waar wilde hij nog bij zijn? De herdenking van de Bende Van Nijvel? De CCC? De maagverkleining van Margriet Hermans? De tijd dat jij nog in lingerie voor P-Magazine poseerde?’
Zuhal Demir zei even niets. Zo onverstandig was dat ook weer niet.
Bart De Wever daarentegen: ‘Rousseau was volgens mij nog niet eens gebóren toen de Zillion failliet ging. Toen Frank Verstraeten de bak in vloog op verdenking van moordpoging op een ex-medewerker, van miljoenenfraude en een homejacking die hij mogelijk in elkaar had gestoken om de verzekering op te lichten.’
Zuhal, die afgezien van de burgemeester van Antwerpen de enige aanwezige was bij bovenstaand gesprek, kon haar voorzitter onmiskenbaar horen knarsetanden.
Hij die bekend wilde staan als opperbevelhebber van de war on drugs in zijn stad, kon het maar matig appreciëren dat er in zijn gouw een massaal gemediatiseerde eremis werd georganiseerd voor drugsdealers en veroordeelde kinderverkrachters, om Frank Verstraeten en pornoboer Dennis Burkas maar even niet te vernoemen.
Alleen indien er in Antwerpen overal tegelijk tientallen granaten waren ontploft, had de voorzitter nog meer slechtgezind kunnen zijn. Plus: hij was niet eens uitgenodigd op het Zillionfeestje.
‘Maar nu iets volkomen anders’, sprak De Wever, die ternauwernood de beeltenis van Brigitta Callens uit zijn hersenpan kon verjagen. ‘Hoe zit dat met de KU Leuven?’
De KU Leuven! Dat was inderdaad nog iets anders. Demir had die week ‘een Zuhalleke’ gedaan.
In de politiek moest er volgens haar elke week wel iets leutigs gebeuren. Maar deze keer had ze het toch wel heel bont gemaakt: de rechtsgang gedwarsboomd, het Vlaams Parlement voor de gek gehouden, de KU Leuven wereldwijd de broek afgetrokken en ook nog eens haar collega-minister en partijgenoot Ben Weyts in de wind gezet.
‘Maar verder alles goed?’
‘Ik denk het wel’, zei Zuhal. ‘Niets speciaals.’
De voorzitter kneedde ruim een half minuutje zijn kin, maar dorst het daarna toch te vragen, alreeds wetende dat hij geen prettige antwoorden zou krijgen van zijn Limburgse stemmenkanon: ‘Euh … Plannen voor de nabije toekomst, Zuhal?’
‘Plannen?’ De Vlaamse minister van Toerisme, Energie en Justitie moest al bij al niet geweldig lang nadenken.
‘Ik zou de subsidies van de VRT weleens willen nakijken: gasten die een half miljoen euro betaald krijgen om op tv hun blote sjarel te tonen, zogezegd om prostaatkanker uit de wereld te helpen?
‘West-Vlaamse boeren en burgemeesters die geen hoogspanningslijn verdragen, maar die wel de wereld vol stikstof pompen?
‘Chemiebedrijf Ineos, het begin van een beter Antwerpen?
‘Kerncentrales sluiten als de Russen de gaskraan dichtdraaien?
Mag ik daar eens mijn gedacht over zeggen, voorzitter?’
‘Moet het?’
Bart De Wever tastte naar zijn prostaat. Maar Demir was nog niet klaar.
‘En dan die Matthias Diependaele die mensen uit hun sociale woning wil zetten omdat ze een kamer op overschot hebben? Hebt gij al gezien waar dat ventje zélf woont?’ De voorzitter moest toegeven dat hij daar geen flauw idee van had.
‘Iets anders, leider. Dat confederalisme: komt daar nog iets van?’, wilde Demir nog weten.
‘Ach, dat soort dingen,’ zuchtte De Wever, nogal duf.
Parbleu, daar zat dat denkbeeldig fruitvliegje alweer op zijn mouw!
Bron: De Standaard