Het hek is van de dam.
In de Antwerpse Arenbergschouwburg brak een schilderijenstorm uit die een adembenemende inkijk geeft in de obsessies van een deel van het stadsbestuur.
Omdat vier afbeeldingen van prestigieuze heren uit vorige eeuwen even uit de traphal waren verwijderd, greep het stadsbestuur autoritair in.
‘Aan deze cancelculture doe ik niet mee’, zei schepen van Cultuur Nabilla Ait Daoud, (N-VA). Daarmee is de eerste uitslaande brand rond woke een feit.
Gelukkig is de naam van de pyromaan bekend. Op onnavolgbare wijze blijft N-VA-voorzitter Bart De Wever, de zelfverklaarde promotor van meer Vlaamse gemeenschap, conflicten en tegenstellingen oppoken. Altijd wordt wel iemand tegen de muur gekwakt.
Met zijn warrige pamflet Over woke is het opnieuw raak. De grote polarisator van de Belgische politiek slaat daarin alarm over … de groeiende polarisatie.
Allemaal het gevolg van een culturele elite, die ‘een identitair vacuüm creëerde door alle grondvesten van onze beschaving vakkundig onderuit te halen’.
‘Ze dreigt de samenleving aan de rand van de burgeroorlog te brengen’, zei hij in deze krant.
De Wever draait zijn hand niet om voor dat soort grove uitspraken. Politiek, zo luidt zijn credo, kan niet zonder vijanden en bij ontstentenis ervan schep je ze zelf.
Een kwestie van temperament? Veeleer is het zijn overtuiging dat zonder vijandbeeld geen politiek mogelijk is.
De zeer omstreden Carl Schmitt, een van de doodgravers van de Weimarrepubliek die het tot ‘kroonjurist’ van het Derde Rijk schopte, dacht er ook zo over.
Een politieke gemeenschap, zo luidde zijn dogma, kan niet zonder gemeenschappelijke vijand.
Al toen hij zijn eerste stappen in de politiek zette, zocht De Wever steevast de doorgedreven confrontatie op.
Aan de universiteit hanteerde hij de voorhamer tegen links en bij zijn eerste stappen in de Wetstraat joeg hij – subtiliteit is niet aan hem besteed – de Walen met een colonne bestelwagens vol nepgeld de gordijnen in.
Het was de prelude van een twintigjarige oorlog tegen de PS.
Sindsdien heeft De Wever zich voortdurend in de kweek van vijandschappen bekwaamd.
Tijdens de vluchtelingencrisis van 2015 kregen de Europese Commissie en de rechters in Straatsburg de volle lading.
Zo ook Angela Merkel en uiteraard de migranten, ‘gelukzoekers die het vooral op onze sociale zekerheid gemunt hebben’.
Vanaf 2018 werd de kritische intelligentsia systematisch onder vuur genomen.
‘Sinds Mei ‘68’, zo klonk het op een partijcongres, ‘wordt iedere identitaire, maatschappelijke lijm als een giftig product weggehoond.’
Met zijn wokepamflet trekt hij nu ten oorlog tegen academici, kunstenaars en kwaliteitskranten die opinies verdedigen waarmee de nationalist De Wever het niet eens is.
Hoe akelig en bedreigend die demarche voor de artistieke vrijheid is, toont het incident in de Arenberg aan.
Op een moment dat grote delen van de bevolking onder de levensduurte kreunen, wordt de intensiteit van de cultuuroorlog opgedreven.
In zijn pamflet geen woord over koopkracht, overwinsten of lege brooddozen, wel klaagzangen over de verdwenen trots over de westerse geschiedenis en jeremiades over de ‘genadeloze afslachting van het nationalisme’.
Met die nostalgische soufflé worden de krachtlijnen van het samenlevingsproject van De Wever en co. wel duidelijk zichtbaar.
De sociale werkelijkheid en de breuklijn tussen rijk en arm zijn niet eens een voetnoot waard, want toegedekt onder het wollige deken van een natie zonder klassen en standen en met een verleden waarin geen plaats is voor schaamte.
Zelfs de doodslag op Sanda Dia door verwende studenten was voor de grootinquisiteur van de Vlaamse intelligentsia geen bedenking waard. Gecanceld.
Naarmate De Wever in de politiek vergrijst, manifesteert hij zich steeds nadrukkelijker als de alwetende poortwachter van de natie.
Met zijn essay uit 2019, Over identiteit, profileerde hij zich zelfs als Europees poortwachter én behoeder van de verlichting.
Voor een conservatieve politicus, zeker van nationalistisch signatuur, is dat even ongerijmd als grotesk. Zijn ideologische bloedgroep, zo blijkt uit meer dan twee eeuwen geschiedenis, lustte de verlichting rauw.
Het conservatisme is volgens de erudiete filosoof van het behoud Herman De Dijn geen oorspronkelijke positie, wel een reactie op de verlichting.
Dat was het zeker voor de Duitse pastor Johan Gottfried Herder, uitvinder van de ‘Volksgeist’ en inspirator van het Duitse nationalisme. Tot zijn laatste snik bestreed hij het universalisme van de verlichting.
Niet woke, wel Herder is de vader van het door De Wever verketterde cultuurrelativisme.
Ook Edmund Burke, de aartsvader van het conservatisme, behoorde tot de ultra’s van de antiverlichting.
Voor hem was het een ‘barbaarse filosofie’, die een einde maakte aan de ‘eerbiedige loyauteit aan rang en geslacht, trotse onderwerping, waardige gehoorzaamheid en nederigheid’.
Een duidelijkere negatie van gelijkheid, een van de kernwaarden van de verlichting, bestaat niet.
Toch blijft De Wever erbij dat de ideeën van Burke nog steeds de ‘sokkel van zijn politiek denken en doen’ schragen.
Wie tegelijkertijd Burke, de verlichting en gelijkheid omarmt, belazert de kluit.
Zo gebeurde het ook in 1776, toen 56 witte heren de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring op papier zetten, met daarin de leugen ‘all men are created equal’.
In de VS en ver daarbuiten werd gelijkheid een wit privilege. Die leugen vernielde miljoenen levens en veroorzaakte een vertrouwensbreuk zonder voorgaande in de woorden en de integriteit van het Westen.
Lees ook
De eerste woke-lezing van Bart De Wever (N-VA) in Leuven – Hoe woke onze cultuur vernietigt
Woke – Bart Eeckhout fileert het nieuwe boek van Bart De Wever over woke
Vul hieronder de zoekopdracht Paul Goossens in en vind meer berichten in deze categorie.
Bron: De Standaard