Hoe diep het snijdt om op jonge leeftijd een ouder te verliezen, vertellen Nona Van Braeckel en haar gasten in de podcast Na de rouwstoet. Authentiek, ontroerend maar ook inzichtelijk.
Lieve Van de Velde – De Standaard
Altijd fascinerend om op straat of op de trein naar de gezichten van podcastluisteraars te kijken en te raden wat er zich afspeelt tussen de oren van de mens in kwestie.
Een traan die opwelt, een neus die opgetrokken wordt of een zakdoek die richting de ogen gaat?
Dan is de kans groot dat er op dat moment naar Na de rouwstoet geluisterd wordt, een van de meest ontroerende podcasts die onze oren de laatste tijd te verwerken kregen.
De 23-jarige Studio Brussel-medewerkster Nona Van Braeckel maakte de podcast op basis van haar eigen levenservaring en die van lotgenoten.
In januari 2017 kreeg ze te horen dat haar vader kanker had. Twee maanden later overleed hij.
De overweldigende tristesse en verwarring van die periode deelde ze toen op haar Youtubekanaal in hartverscheurende video’s.
Nu, zes jaar later, blikt ze terug op wat er toen gebeurde en door haar heen ging, en hoe ze intussen geëvolueerd is.
Nona deelt ervaringen met lotgenoten, allemaal jongeren die op jonge leeftijd (een van) hun ouders verloren.
Over afscheid nemen, bijvoorbeeld. Hoe doe je dat? Wat zeg je? En moet het zo expliciet?
‘Het laatste beeld dat mijn papa van mij had, was dat ik huilend naar huis ging en zei dat ik morgen wel zou terugkomen. Ik heb hem nooit kunnen zeggen hoeveel ik echt van hem hield. Hoewel mijn mama zegt dat hij dat wel zal weten, blijf ik daar toch heel hard mee worstelen.’
Ook hoe het voelt om een dode ouder aan te raken of te knuffelen, komt open op tafel: ‘Ik aaide hem. Ik voelde hem, maar hij voelde mij niet meer.’
Herkenbare verbazing ook over de snelheid waarmee alles geregeld moet worden. ‘Een uur na zijn dood stond de begrafenisondernemer er al.’
En hoe op die momenten domme dingen plots belangrijk lijken: ‘Ik wou per se hakken gaan kopen omdat ik vond dat ik geen sneakers kon dragen op het afscheid. Maar wat boeit dat eigenlijk?’
Bord te veel uit de kast
Het mooie van de podcast is dat ze niet zwelgen in hun verdriet, maar proberen inzicht te krijgen in dat hele rouwproces.
Hoe je bij het afscheid je vader of moeder nog niet echt mist, maar hoe dat grote verdriet pas later komt, en hoe je op een bepaald moment niet meer automatisch een bord te veel uit de kast neemt bij het tafel dekken.
Als ervaringsdeskundigen geven Nona en haar gasten ook tips voor de omgeving: ga het onderwerp niet uit de weg, zeg vooral niet ‘amai, ik zou het in jouw plaats niet gekund hebben’.
Want dat laatste is een domme uitspraak die nergens op slaat, zo leren we: ‘Het is geen kwestie van niet kunnen, neen, je moet gewoon, je moet erdoor.’
Er zit veel wijsheid en zelfredzaamheid in deze podcast, al blijven er ook veel open vragen waarop weinig mensen het antwoord hebben: vragen over de menselijke existentie, over leven en de eindigheid ervan, en over de vaak knullige manier waarop onze maatschappij omgaat met rouw en dood.
Een authentieke podcast over een belangrijk thema, dat kan niemand slecht vinden.
Nona Van Braeckel zit zaterdag op het DS Podcastfestival in Oostende, onder het thema persoonlijke podcasts, om 17 uur.
Lees ook
De carrièreswitch van Eva Germeys
Van consulent naar copywriter naar ceremoniespreker op huwelijken naar troostcompagnon.
Eva maakte een aantal carrièreswitches, maar komt hoe langer hoe dichter bij zichzelf.
Vorig jaar stopte ze als ceremoniespreker op huwelijken om resoluut voor het thema “afscheid” te kiezen. De reden?
Ze voelt dat ze echt een verschil kan maken voor mensen die afscheid moeten nemen.
Dat haar talenten om te luisteren daar het meest tot z’n recht komen.
Dat er nog een groot taboe op het onderwerp ligt, dat ook. En dat is jammer, want we komen allemaal vroeg of laat in aanraking met de dood.
Nu helpt ze mensen afscheid nemen of gaat een stukje met hen op pad wanneer ze vastzitten in hun rouwproces. We praten over de carrièreswitch van Eva.
Maar vooral ook over dat taboe dat op “afscheid” en “rouwen” ligt.
En over hoe je troost kan vinden of geven.
Bron: De Standaard