Officieel vielen er 32 dodelijke slachtoffers bij de aanslagen van 22 maart 2016 op Zaventem en in Brussel. Maar ook Shanti De Corte uit Kontich verloor er haar leven. De depressies en angstaanvallen werden haar te veel. Ze koos voor euthanasie.
Steven De Bock – De Standaard
Ik heb gelachen en gehuild,
tot op de laatste dag.
Ik heb liefgehad en mogen voelen,
wat oprechte liefde was.
De tranen van liefde stroomden,
zachtjes over mijn gezicht.
Ik ga nu heen in vrede,
weet dat ik jullie nu al mis.
Op 7 mei plaatste Shanti, een jonge vrouw van 23 jaar uit Kontich, dit bericht op Facebook. Het is de dag waarop ze koos voor euthanasie.
Al is ‘kiezen’ niet het juiste woord. Ze leed zo zwaar onder de gevolgen van de terreuraanslag op de luchthaven in Zaventem dat het leven lijden werd.
Alleen euthanasie kon haar verlossing brengen. Ze kreeg daarbij de steun van haar familie, die jarenlang getuige moest zijn van haar strijd.
Op 22 maart 2016 was Shanti een van de negentig uitgelaten leerlingen van het Sint-Ritacollege in Kontich die aan de incheckbalies op Zaventem stonden aan te schuiven. Ze zouden vertrekken op Romereis.
Toen gebeurde waarop niemand voorbereid was. Twee terroristen lieten elk een zware bom ontploffen in de vertrekhal. De eerste redelijk ver weg, de tweede op amper enkele meters van waar Shanti en de anderen stonden.
Later zou ze daarover schrijven op Facebook: ‘Een luide knal – stilte – een tweede knal. Een vuurflits en niet veel later een dak dat naar beneden komt. Lopen. Rennen. Jezelf voorbij lopen. Glazen wanden, militairen en “gelukkig” de nooddeuren die opengaan. Zwart. Allemaal kleine dingen uit één groot geheel: veilig ben ik niet en het gevoel van veiligheid zal ik nooit meer ervaren.’
Die laatste zin zegt alles.
Shanti was lichamelijk niet gewond, maar psychisch werd ze zwaar geraakt door de terreur. Ze leed aan posttraumatisch stresssyndroom en was zwaar depressief. Ze had verschrikkelijke angstaanvallen. In de weken na de aanslagen sliep ze amper en als ze sliep, kreeg ze angstdromen waarin ze alles opnieuw beleefde.
Openhartig over haar strijd
Shanti was niet alleen. Na de aanslagen waren veel slachtoffers psychologisch compleet van slag. Maar iedereen reageerde op zijn eigen manier. Sommigen probeerden alles alleen te verwerken, anderen zochten steun bij elkaar. Shanti zocht hulp, ook al besefte ze eerst niet hoe erg ze eraan toe was.
‘Ik durfde niet meer buiten te komen en isoleerde me volledig. Omdat de artsen me niet verder konden helpen, verwezen ze mij door naar een psychiater.’
In de jaren die volgden, werd ze verschillende keren opgenomen. Iets waar ze op Facebook bewust heel openhartig over was. Ze vond dat belangrijk, schreef ze. Omdat de drempel naar psychologische hulp nog altijd veel te hoog is. Het was ook de reden waarom ze lezingen ging geven over wat ze had meegemaakt.
Uit haar berichten bleek hoe zwaar ze het had. Maar er was ook dankbaarheid voor het team dat haar begeleidde, haar medepatiënten die haar overal doorheen hielpen, de dokter die haar brein niet lamlegde met pillen. Want met die pillen had ze het moeilijk.
‘Elf medicijnen als ontbijt, acht voor het slapengaan en dan nog een hoop doorheen de dag.’ ‘De medicatie heeft me meer kapot gemaakt dan geholpen’, schrijft ze. Ze was dan ook blij toen haar arts een andere weg insloeg.
Leven zonder angst
Wie haar woorden op Facebook leest, leest het verhaal van een jonge vrouw die heel graag wil. Die dankbaar is voor alle hulp die ze krijgt. Die opleeft als ze op kot kan, orthopedagogie kan gaan studeren en lid wordt van studentenclub Magistra, waar ze zich begrepen en gesteund voelt. Ze richt haar blik op de toekomst.
Maar tegelijk beschrijft ze hoe zwaar het heden is. Ze droomt, vertelt ze, van een leven zonder angsten. Een leven waarin ze niet door de hel gaat tijdens het vuurwerk op oudjaar, waarin ze de bus kan nemen zonder een paniekaanval te krijgen als er een ambulance passeert.
Ze wil een leven waarin ze zélf bepaalt wat ze doet, en niet de terroristen van Zaventem. Maar hoe hard ze ook wil, het lukt niet.
‘Veilig ben ik niet en het gevoel van veiligheid zal
ik nooit meer ervaren’Shanti De Corte op Facebook
Zes jaar lang hebben de paniekaanvallen, de donkere gedachten, de depressie en de slapeloosheid geduurd. Na elke up kwam een steeds diepere down.
Finaal raakte Shanti ervan overtuigd dat er maar één oplossing overbleef: euthanasie wegens ondraaglijk lijden. Een beslissing die, na onderzoek door een team van artsen, werd ingewilligd. Ook het Antwerpse parket, dat nadien een onderzoek voerde, kwam tot de conclusie dat de wettelijke regels waren gevolgd.
Het verhaal over de euthanasie van de jonge vrouw van 23 jaar, die het 33ste slachtoffer van de terreuraanslagen in Brussel werd, raakte nu pas bekend. Haar ouders kiezen ervoor om voorlopig niet te reageren.
Wie nood heeft aan een luisterend oor, kan bij Tele-Onthaal terecht op het telefoonnummer 106 of via chat op tele-onthaal.be. Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op www.zelfmoord1813.be. Kinderen en jongeren kunnen terecht bij Awel op het gratis telefoonnummer 102 of via chat op Awel.be.
Lees ook
Postuum – Shanti De Corte – Alles was voor Shanti onhaalbaar geworden
Wim Distelmans – We moeten ‘ondraaglijk lijden’ verfijnen, voor mij gaat het ook om waardigheid
Wim Distelmans – Alles wat ik over de dood weet, heb ik ook maar van horen zeggen
Bron: De Standaard