Walter Zinzen, oud-journalist bij de VRT, waarschuwt voor de opkomst van extreemrechtse partijen. Hij put hoop uit de grote demonstraties tegen AfD in Duitsland, maar ‘bij ons zijn er in geen velden of wegen massabetogingen tegen extreemrechts te bespeuren’.
Walter Zinzen - De Morgen
Van het naoorlogse Duitsland heb ik altijd een hoge pet op gehad. Na de verschrikkingen van het naziregime heeft de democratie er zich stevig genesteld.
Grote staatslieden maakten er een succes van:
- Konrad Adenauer
- Ludwig Erhard
- Willy Brandt
- Helmut Schmidt
- Helmut Kohl
- Angela Merkel
- Walter Scheel
- Hans-Dietrich Genscher
En nog zovele anderen: ze hebben van Duitsland een pacifistisch en multicultureel land gemaakt.
Het naziverleden werd niet verzwegen maar bestudeerd en aangeklaagd. Zo was het toch tot in 1989. Toen viel de Berlijnse Muur en werd de westerse Bondsrepubliek herenigd met de ex-communistische DDR.
Het tijdperk van de twee Duitslanden was voorbij. Dat was niet naar de zin van iedereen.
In volle Koude Oorlog had de beroemde Franse schrijver François Mauriac uitgeroepen:
“J’aime tellement l’Allemagne que je suis ravi qu’il y en ait deux.” (Ik hou zoveel van Duitsland dat ik blij ben dat er twee zijn).
Een opinie die gedeeld werd door zowel Charles De Gaulle als president Mitterand.
Ik begin me af te vragen of ze geen gelijk hadden. Feit is dat extreemrechts herrezen is in het voormalige Oost-Duitsland.
Eerst waren er de NPD en de Duitse Volksunie, die in de jaren 90 successen boekten bij Landdagverkiezingen in het Oosten.
Nu zijn ze overvleugeld door de Alternative für Deutschland (AfD), ook ontstaan in de voormalige DDR.
Eerst als burgerlijke protestpartij, nu geëvolueerd tot een extreemrechtse partij, die niet vies is van denkbeelden over het deporteren van lieden die haar niet bevallen.
Bovendien blijkt nu uit een undercover onderzoek van RTL dat de jongerenafdeling van de AfD op haar beurt het deporteren van Joden en immigranten heeft besproken.
Vrouwen en kinderen, die niet aan de deportatie willen meewerken, moeten worden neergeschoten. Dat begint wel heel erg naar de jaren dertig te ruiken.
CORDON SANITAIRE
Maar kijk, mijn bewondering voor Duitsland hoeft niet, of toch niet helemaal, bij het grof vuil te worden gezet.
De miljoenen Duitsers die op straat komen om te protesteren tegen de AfD geven de burger weer moed.
Wat daarover in de berichtgeving bij ons naar mijn smaak te weinig belicht wordt is de slogan ‘Nie wieder!’
Foto’s van Hitler illustreren wat ‘nooit meer’ mag terugkomen.
De niet-aflatende lessen over het nazisme en de talloze Mahn- und Gedenkmäler (verwittigings- en herdenkingsmonumenten) om de slachtoffers van de naziterreur te herdenken hebben hun doel niet gemist.
Ook jongeren lopen massaal mee in de manifestaties.
Geen van hen zegt : ‘Dat is van voor mijn tijd’. Ze weten pertinent goed wat nie wieder betekent.
Wat ze, naar ik hoop, ook heel goed weten is dat Hitler niet op democratische wijze, door het winnen van verkiezingen, aan de macht is gekomen, zoals vaak wordt beweerd.
Integendeel, toen Hitler op 30 januari 1933 tot rijkskanselier werd benoemd, hadden de nazi’s bij de verkiezingen in november van het jaar voordien twee miljoen stemmen verloren.
De conservatieve politicus Von Papen en zijn medestanders hebben Hitler de macht aangeboden, in de hoop hem op die manier klein te krijgen. We weten hoe dat is afgelopen.
De Duitse demonstranten willen verhinderen dat iets dergelijks opnieuw gebeurt met de AfD. Nie wieder!
Bij ons zijn er in geen velden of wegen massabetogingen tegen extreemrechts te bespeuren. Wel integendeel.
Het cordon sanitaire staat onder druk. Velen willen Vlaams Belang mee in het bad nemen. Op die manier hopen ze het Belang ‘klein te krijgen’.
Exact dezelfde redenering als die van Von Papen.
Systematisch wordt in Vlaanderen het gevaar van extreemrechts onderschat, niet alleen door politici maar ook door journalisten.
Blijkbaar beseffen die laatsten niet dat voor extreemrechts journalisten de natuurlijke vijanden zijn. Dat zeg ik niet, maar wel de Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer, die in Italië woont.
In een indrukwekkend essay in deze krant somt hij de wandaden op van de regering-Meloni.
Ze heeft exact hetzelfde gedaan als Orbán in Hongarije en PiS in Polen: alle kritische journalisten en programmakers bij de publieke omroep RAI ontslagen.
Nu wordt gewerkt aan een wet om de schrijvende pers aan banden te leggen.
LEUGENPERS
We kennen Italië ook als het land waar alleen de namen van biologische ouders op de geboorteakte mogen staan. Dat betekent dat alle kinderen met twee papa’s of twee mama’s een ouder verliezen.
Het is een regelrechte aanslag op de pas verworven rechten van mensen die niet passen in het heteroseksuele patroon.
Denkt nu echt iemand dat Vlaams Belang minder gevaarlijk is dan zijn elders regerende geestesgenoten?
- Zijn we vergeten dat Belang-voorzitter Van Grieken op een AfD-bijeenkomst is gaan vertellen dat de Duitsers zich niet hoeven te schamen voor hun verleden maar er integendeel trots op moeten zijn?
- Zijn we vergeten dat Belangers het voortdurend over de leugenpers hebben?
- Zijn we de schandelijke reactie vergeten van het Belang op de benoeming van Petra De Sutter tot minister?
Laten we ons vangen aan het loze gezeur over ‘genderideologie’, een even schimmig begrip als ‘omvolking’?
Nie wieder!
Beeld RV
Essay – Ilja Leonard Pfeijffer – Deze aantastingen van de persvrijheid dienen niet verkeerd te worden begrepen – Almacht is de inzet
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind meer berichten van
Bron: De Morgen
