Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.
Jo Van Damme – De Standaard
Over de Egyptische badplaats Sharm-el-Sheikh vallen wondermooie dingen te vertellen. Gelegen tussen de Sinaïberg en de Rode Zee, met haar betoverende stranden, een fascinerende onderwaterwereld en een gezellig centrum biedt ze alles wat het hartje van de toerist begeert.
Zonder dat die er zich al te zeer zorgen over moet maken dat zijn luxehotel in een land ligt waar de bevolking kreunt onder de armoede, waar mensenrechten aan de lopende band worden geschonden en de gevangenissen uitpuilen met duizenden activisten en tegenstanders van het regime, die al dan niet op geregelde tijdstippen een beetje worden gefolterd.
Overigens niet sinds vorige week, laten we daar nu niet plotsklaps over gaan lievemoederen omdat er toevallig een conferentie van de Verenigde Naties over de klimaatverandering en een roedel wereldleiders neerstrijken.
Lekker weer ook, tevens prima van eten en al, ginds in Sharm-el-Sheikh.
Ook een Belgische delegatie trekt naar de klimaattop, premier Alexander De Croo (Open VLD) voorop. In zijn spoor talloze ministers van allerlei strekkingen en gezindheden, kabinetsmedewerkers, ambtenaren, burgemeesters, parlementsleden, vertegenwoordigers van de vakbonden, de werkgevers, ngo’s en drukkingsgroepen.
Met minstens zo’n slordige 150 vliegen ze straks naar ginder, sommigen met een regeringsvlucht, sommigen met een gratis ticket dat ze op een andere manier hebben bemachtigd. Maar allemaal met de onstuitbare drang om de planeet te redden.
Maar laten we daar niet alleen het schoonste van zien. Wie straks in Sharm-el-Sheikh niet ’s morgens heel vroeg zijn handdoek over een ligstoel heeft gedrapeerd, zal, na alweer een dag van verwoed vergaderen, kunnen fluiten naar een plaatsje aan de rand van het zwembad.
Onmenselijk vroeg op deze klamme novemberochtend kon je Zuhal aantreffen in de Brusselse Wetstraat ter hoogte van wat nog even het hoofdkwartier van CD&V was
Jo Van Damme
Niet dat België daar op de klimaattop veel in de pap te brokken zal hebben bij de (eventuele) besluitvorming, dat doet de EU wel in onze plaats. Mais nous sommes quand même tous des Européens, en de afwezigen hebben altijd ongelijk. Tenzij ze daar een goede reden voor hebben, natuurlijk.
Greta Thunberg, het Zweedse lachebekje, gaat bijvoorbeeld niet. Zij noemt de top bij voorbaat een forum voor ‘greenwashing, leugens en bedrog’, en wijst erop dat gastland Egypte de mensenrechten al langer dan vorige week schendt. Ook uit betrouwbare bron vernomen.
Als Greta dat vindt, dan Anuna De Wever vanzelfsprekend ook. Toen Anuna, die pas vliegt als er geen intercontinentale zeilboten te harer beschikking staan, bovendien constateerde dat de treinverbinding tussen Antwerpen-Centraal en de middenstatie van Sharm-el-Sheikh weinig betrouwbaar was, haakte ze ook af.
Wie te elfder ure ook aankondigde niet naar Egypte te zullen afzakken, was Vlaams klimaatminister Zuhal Demir (N-VA). Naar eigen zeggen paste ze omdat de Egyptische gevangenissen vol zitten met vreedzame milieuactivisten (géén boeren!) en er in het land nog altijd vrouwenbesnijdenissen gebeuren.
Wat haar evenmin aansprak: het vooruitzicht om na de gedane klimaatarbeid in de hotelbar van Sharm-el-Sheikh het aperitief te moeten gebruiken met Tinne Van der Straeten (Groen) en federaal klimaatminister Zakia Khattabi (Ecolo).
‘Bovendien ligt er in Vlaanderen nog genoeg werk op de plank.’
Dat was niet gelogen. Demir had als milieuminister inderdaad de handen vol. Boze Vlaamse landbouwers vonden het ongehoord dat ze straks de Vlaamse bodem en waterwegen niet langer met mest zouden mogen volpompen, het stikstofdossier speelde op, heel West-Vlaanderen leek ervan overtuigd dat stroom uit windenergie pijn aan de ogen doet en daarom alleen ondergronds kan worden getransporteerd.
Bovendien werd de N-VA-minister voortdurend stokken in de wielen gestoken door haar coalitiepartners, die haar zelfs de doodgraver van de Vlaamse patat durfden te noemen. Logisch toch dat Demir weinig zin had om ook nog eens naar Sharm-el-Sheikh te reizen om daar ook nog eens aangewreven te worden dat Vlaanderen alwéér de eigen klimaatdoelstellingen niet haalde? Alsof iederéén haar tegenwerkte.
Parbleu, Zuhal was niet weinig pissig. Wat niet betekende dat ze bij de pakken bleef zitten. Onmenselijk vroeg op deze klamme novemberochtend kon je haar aantreffen in de Brusselse Wetstraat ter hoogte van wat nog even het hoofdkwartier van CD&V was.
‘Pattex?’, gebood ze.
‘Check!’ antwoordde kabinetsmedewerker Steven, die was opgetrommeld om zijn bazin in deze delicate operatie bij te staan.
‘Camera?’
‘Check!’
Enkele ogenblikken later zat de minister met twee handen vastgelijmd aan de glazen raampartij van het CD&V-kantoor.
‘Foto gelukt?
‘Zeker, chef!’
‘En gooi nu die tomatensoep in mijn nek!’, beval Demir.
‘Volgaarne, mevrouw!’
Nauwelijks een uurtje later stonden Zuhal en haar halve gast Steven in Leuven de gevel van het hoofdkantoor van de Boerenbond in te smeren met puree. ‘Hier hebben ze hun Vlaamse patatjes’, grimaste ze.
‘En nu naar Aarschot!’
Kort daarna werd Gwendolyn Rutten (Open VLD) wakker geschud door een holle lach aan haar voordeur.
Bron: De Standaard