Het strafproces tegen de achttien leden van studentenclub Reuzegom is afgerond. Voor de stiefmoeder van Sanda Dia is dat geen dag te vroeg. ‘Nu wil ik Sanda loskoppelen van Reuzegom’, zei ze.
Heleen Debeuckelaere – De Standaard
Als steun en eerbetoon aan Sanda Dia, zijn vader Papis Dia en gans de familie hebben we de zaak Sanda Dia gevolgd vanaf 7 december 2018 tot vandaag. Je kan een overzicht vinden van vele krantenartikels, boeken en podcasts in het In memoriam Sanda Dia Lees alle berichten over: Sanda Dia Rust zacht Sanda ❤ #JusticeForSanda |
‘Daarmee is de zitting geschorst. Uitspraak op 26 mei.’
Na 6 procesdagen, 29 pleidooien door advocaten en 28 getuigen die werden gehoord, zit het proces over de dood van de 20-jarige Sanda Dia voor het hof van beroep in Antwerpen erop. En toch.
Anders dan de voorbije dagen leek niemand gehaast om de zittingszaal te verlaten. Advocaten bleven dralen, napraten met hun cliënten, keuvelen met hun confraters.
Journalisten die anders naar hun redacties zouden terugkeren om hun artikel te schrijven, keken verdwaasd voor zich uit.
De burgerlijke partijen vielen elkaar in de armen.
En de beklaagden bleven als laatsten zitten, op hun stoeltjes in het midden van de rechtszaal, de hoofden gebogen.
Het typeert een proces waarover bijna alles gezegd engeschreven is. Een dossier van 15 ‘kaften’, conclusies die meer dan 1.000 pagina’s bevatten en talloze artikels, blogposts, podcasts en tv-reportages. Maar waarbij ieder gevoel van oplossing of einde ontbreekt.
Een proces waar niemand een strenge gevangenisstraf wil voor de beklaagden, maar op zoek is naar een of ander ongrijpbaar schuldinzicht of verantwoordelijkheidsgevoel.
‘Ik laat het aan hun geweten’, zei de vader van het slachtoffer, Ousmane Dia.
Stukgeslagen dromen
De vader nam maandag als eerste het woord op het proces.
‘Ik heb vertrouwen in justitie, in dit hof van beroep. Mensen uit de hele wereld wagen hun leven voor deze justitie’, zei hij.
Maar hij is nog altijd kwaad, en dat zal zo blijven.
‘Ik ben heel boos. Ik ben boos op de KU Leuven. Ik ben boos op die jonge heren hier. En ik ben boos op hun ouders.
‘Op 5 december, toen ik de hand van mijn zoon vasthield in een poging om hem niet te laten sterven, namen die ouders contact op met hun advocaat, met die grote toppleiters hier. Ik ben boos, en terecht.’
Hij heeft de antwoorden die hij hoopte te krijgen in Antwerpen niet gekregen. Nog altijd is geen van de Reuzegommers naar voren getreden om te zeggen wie de arts had afgewimpeld op de parking voor de doop in Vorselaar, of wie Sanda de visolie toediende.
Is het omdat ze het niet weten, zoals A.G. of ‘Janker’ op het einde van het proces in tranen probeerde over te brengen aan de familie?
Of is het omdat de Reuzegommers zich tot vandaag uit de wind proberen te zetten? In die vaagheid is weinig soelaas te vinden.
Ousmane Dia trekt zijn conclusies: ‘Reuzegom is ontbonden, maar de club is niet dood. Sanda is dat wel.
Door de hele strafzaak is er maar weinig ruimte geweest om te denken aan Sanda Dia zelf. Het zondagskind dat van gamen en voetbal hield.
‘Wanneer ging het over Sanda, over mijn broer?’, vroeg Seydou De Vel.
‘Ik heb gehoord dat het over de KU Leuven gaat, over trial by media … Het is zelfs over Sandra gegaan. Waar is het respect voor mijn broer?’
Makemu Meunier, de stiefmoeder van Sanda, zag haar oplossing:
‘Nu wil ik Sanda kunnen loskoppelen van Reuzegom. Ik wil hem herdenken om wie hij was. Ik wil weg uit die onleefbare situatie van het proces. Ik wil dat het stopt.
‘We moeten een nieuw leven opbouwen, we moeten herbeginnen. Daar wil ik nu energie in steken.’
Seydou De Vel sleept vier jaar na de dood van zijn broer dezelfde loden last als zijn stiefvader mee. Hij kan daardoor de excuses en spijtbetuigingen van de beklaagden niet aanvaarden:
‘Niet dat ik twijfel aan jullie oprechtheid. Ik apprecieer jullie verontschuldigingen, maar ik weet niet of ik ze kan accepteren. Ik vraag me af of jullie voldoende zelfreflectie hebben om de verontschuldigingen te uiten die ik wil horen.’
Gerechtigheid en justitie
Voor het hof van beroep in Antwerpen werd de dubbele rol van de justitie duidelijk.
Discussies over procedures, de strafmaat, opschorting, ontvankelijkheid: dat alles verbleekt bij het onnoemelijke verdriet dat zich in de rechtszaal tentoonspreidde. Maar soms namen die discussies de bovenhand.
‘Menselijkheid is geen argument om de zaak in Antwerpen te behandelen’, zei John Maes tijdens zijn pleidooi voor een van de beklaagden.
Hij verwees daarmee naar het feit dat het hof van beroep nog altijd moet beslissen of de zaak wel of niet terugkeert naar Hasselt, en of het hof wel of niet over de hele zaak kan oordelen.
Terugkeren naar Hasselt lijkt onmogelijk en onmenselijk, maar als het juridisch niet anders kan, is dat wat er zal gebeuren.
Lees ook
Lees alle berichten over Sanda Dia
Bron: De Standaard