Interviews met boeiende mensen
In deze reeks vertellen mensen waar zij troost en betekenis vinden in dit leven.
In alfabetische volgorde
Selecteer een naam voor het interview
- Alexia Leysen
‘Ik zou het mooi vinden mochten we elkaar meer aanraken’ - Astrid Haerens
‘Her zit geen hond op te wachten, dacht ik toen ik aan de bundel schreef’ - Charlotte Mutsaers
‘Als we niet uitkijken, wordt het hier zo’n vrouwengesprek’ - Connie Palmen
‘Ik ben buitengewoon dankbaar voor mijn bestaan’ - Donald Niedekker
‘Als je iets doet wat waardevol voor je is, doe het dan elke dag even’ - Edward Van De Vendel
‘Soms is stil blijven staan moediger’ - Eric de Kuyper
‘Ik kan me niet herinneren ooit troost te hebben gezocht’ - Erwin Mortier
‘Het getuigt van liefde om kwaad te zijn.’ - Ingrid Vander Veken
‘Ieder mensenleven is kostbaar’ - Ish Ait Hamou
‘Discotheek Carré bleef een onneembare vesting voor mijn vrienden en ik’ - Jan Postma
‘Dat mannen redelijke wezens zijn, is een grote leugen’ - Janne Desmet
‘Chance dat ik dat examen zelfliefde nog niet moet afleggen’ - Jenny Offill
‘Mensen zonder empathie, daar heb ik geen tijd meer voor’ - Jeroen Brouwers
‘Het nadert’ - Joke Van Leeuwen
‘Denk nooit: ik heb het allemaal gezien’ - Kreek Daey Ouwens
‘Ik vermoed dat men niet goed raad weet met mijn werk’ - Lieke Marsman
‘Ik heb meer levenslust dan ik dacht daat een mens kon hebben’ - Luuk Gruwez
‘Ik ben best een vrolijk depressief iemand.’ - Marion Bloem
‘Er is niemand meer die me ziet zoals ik ben’ - Marjoleine de Vos
‘Kijk je nog wel om je heen?’ - Mirjam Rotenstreich
‘Sinds onze zoon dood is, is hij er altijd’ - P.F. Thomése
‘Rouw is een vorm van hevige liefde’ - Philippe Claudel
‘Alle religies leiden tot onverdraagzaamheid en fanatisme’ - Suzanne Grotenhuis
‘Voor mezelf zorgen? Ik voelde me net godvergeten alleen’ - Tommy Wieringa
‘Nirwana als politiek programma? Ik doe mee’ - Walter van den Broeck
‘Vroeg of laat moet je alles weer afgeven. Ik ben volop bezig’ - Willy Linthout
‘Ik kan niemand helpen. Ik kan alleen rouwen op mijn manier’ - Yves Petry
‘Voor de meesten van ons is het leven al gezellig genoeg’
Marjoleine de Vos
“Kijk je nog wel om je heen?” De vraag ligt besloten in elk boek van Marjoleine de Vos. Miniaturen van denkend kijken, zijn het. En dan wordt ze ziek, wordt de schrijver even een en al lichaam.
“Je kunt je geest niet al denkend uit het moeras trekken, je moet jezelf – je lichaam – een beetje moe maken. Hardlopen, tuinieren. Ertegenin bewegen, niet ertegenin redeneren.”
P.F. Thomése
“De mogelijkheden van rampspoed zijn onbegrensd, de wrede verbeelding weet niet van ophouden”, schrijft P.F. Thomése in het verbluffende Black-out. Dat weet de schrijver beter dan hem lief is.
‘In rouw zit ook een grote vitaliteit.’
Astrid Haerens
Met haar bundel Oerhert wint Astrid Haerens de Poëziedebuutprijs 2023. Op haar 33ste verovert ze zo niet alleen terrein in de poëzie, maar komt ze ook stilaan thuis in haar leven.
‘Het is een delicate oefening.’
Erwin Mortier
Een kwarteeuw nadat Erwin Mortier met zijn debuut Marcel een tornado veroorzaakte in letterenland, staat hij vaster en vrolijker dan ooit op zijn benen. Bozer en baldadiger, ook dat.
“Het getuigt van liefde om kwaad te zijn.”
Kreek Daey Ouwens
Omdat het nooit te laat is. Godzijdank ontving de 81-jarige Kreek Daey Ouwens vorig jaar de Prijs van de KANTL voor poëzie voor haar bundel Guillaume. Zo ontdekten we haar stille, fascinerende oeuvre.
‘Mijn man zei altijd dat ik vier ben gebleven, maar daarmee deed hij me tekort.
Acht lijkt me juister.’
Suzanne Grotenhuis
Toen actrice Suzanne Grotenhuis even het noorden kwijt was, liep ze van de ene ‘laat-het-los-specialist’ naar de andere. Een eenzame ervaring, die nu uitmondt in een pleidooi voor minder zelfzorg. ‘Ik wilde godverdomme dat anderen voor me zorgden.’
‘Voor mezelf zorgen? Ik voelde me net godvergeten alleen’
Lieke Marsman
‘We dachten dat liefde het belangrijkste in het leven was, blijkt dat in leven blijven het belangrijkste in het leven is’, schrijft Lieke Marsman in haar gedicht ‘Verlate kamervragen’. Zij kan het weten. ‘Ik vind het leven het allermooiste en grootste wat er is.’
‘Ik heb meer levenslust dan ik dacht dat een mens kon hebben’
Ish Ait Hamou
Met De theorie van de 1 of 2 schreef auteur Ish Ait Hamou zijn persoonlijkste boek ooit. Geen roman, wel een essay over de impact van verdoken racisme tegen Vlamingen met Marokkaanse roots. ‘De tekst op papier zetten was emotioneel. Erover praten is dat ook.’
‘Discotheek Carré bleef een onneembare vesting voor mijn vrienden en ik’
Janne Desmet
Het probleem met zo’n interview, vindt Janne Desmet, is dat hier voor eeuwig gedrukt staat wat ze de voorbije dinsdagochtend zei.
‘Als jij morgen zou terugkomen, zou ik vast iets anders zeggen.’
Walter van den Broeck
Zondag (28 maart 2021) werd hij tachtig. Hij heeft verse waar in de rekken, Crossroads, en is nu alweer de volgende roman aan het schrijven. Walter van den Broeck heeft zo zijn trucken om de dood een stap voor te blijven.
‘Vroeg of laat moet je alles weer afgeven. Ik ben volop bezig’
Luuk Gruwez
In zijn poëzie doet Luuk Gruwez alles waar hij in het leven zelf niet in slaagt: spelen, dansen, lusten botvieren, de dood bezweren. Zo kun je dus ook gelukkig proberen te zijn.
‘Ik ben best een vrolijk depressief iemand.’
Tommy Wieringa
Tommy Wieringa laat in zijn nieuwe roman vele vuren hoog oplaaien. Langs alle kanten worden we verteerd en verzengd. Gelukkig is hij zo aardig er ook de oplossing bij te serveren: het doven van het vuur. Nirwana – meteen ook de titel van het boek.
‘Nirwana als politiek programma? Ik doe mee’
Mirjam Rotenstreich
Dertien jaar na de dood van haar enige kind Tonio, verschijnt Mirjam Rotenstreichs
Jij ontbreekt aan mij.
Een roerende inkijk in het moederschap dat onverminderd voortgaat, en het verdriet dat ongenadig aanzwelt. ‘Na de dood van je kind kun je je leven hoogstens leefbaar houden.’
‘Sinds onze zoon dood is, is hij er altijd’
Jan Postma
Hij wil iemand zijn die winnen niet belangrijk vindt, maar verdomd, wat wilde Jan Postma graag de Jan Hanlo Essayprijs winnen. Dat gebeurde. ‘Het heeft iets verslavends, ergens grip op krijgen doordat je er diep en lang over nadenkt.’
‘Dat mannen redelijke wezens zijn, is een grote leugen’
Philippe Claudel
Negen jaar heeft Philippe Claudel aan Schemering gewerkt. En als hij eerlijk is, is de roman het resultaat van het hele leven tot dusver. Claudel neemt ons mee door Dombasle-sur-Meurthe, voor een tocht door een indrukwekkend oeuvre.
‘Alle religies leiden tot onverdraagzaamheid en fanatisme’
Ingrid Vander Veken
Ingrid Vander Veken, schatmeester van wie en wat verloren dreigt te gaan, heeft in Verloren een mensenleven bewaard met woorden. De in Vlissingen geboren Liesje Andriesse was 36 toen ze met haar zoontje de dood vond in Auschwitz.
‘Ieder mensenleven is kostbaar’
Joke Van Leeuwen
Voor mensen als Joke van Leeuwen heeft men ooit ‘de enige echte’ uitgevonden. Een uniek kunstenaar, met volstrekt uniek werk voor drie- tot honderdjarigen. Maar kent ze ook de kunst van het leven?
‘Ik denk: wat kan ik doen om me hieruit te redden?’
Marion Bloem
De jubilea van haar schrijverschap en haar romandebuut, de Constantijn Huygensprijs voor haar oeuvre, een nieuw boek in een feestelijke editie: Marion Bloem beleeft het allemaal vanachter een rouwsluier.
‘Ik stel me niet de vraag of ik het ga overleven, maar of ik Ivan achternaga.’
Connie Palmen
Connie Palmen kwam en overwon. Dertig jaar na haar hemelbestormend debuut De wetten is er heel veel ‘verschrikkelijk moois’ om op terug te blikken.
Donald Niedekker
Je moet het maar doen: een historische roman schrijven die toch scherp op de tijd zit, en tegelijk tegen de tijd in gaat. Donald Niedekker verbaasde met zijn Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost. Nu is er Ochtenden, een nieuwe oefening in aandacht.
Jenny Offill
Jenny Offill denkt dezer dagen veel na over afscheid. Ze werkt aan een roman over het lege nest.
‘Ik denk dat de volgende fase van mijn leven meer zal draaien om wat ik kan doen voor de wereld, nu mijn gezin me niet meer zo nodig heeft.’
Willy Linthout
Uit het verdriet voor zijn verloren zoon putte Willy Linthout in 2009 een graphic novel die, in een nieuwe editie, indruk blijft maken. Jaren van de olifant drong zich aan hem op, zegt hij.
‘De benadering was anders, de snelheid, ik zat zelfs anders aan mijn bureau. Meer rechtop.’
Charlotte Mutsaers
In december kreeg Charlotte Mutsaers de Luc Bucquoye-prijs uitgereikt in Bozar. Daar keek de schrijfster naar uit, ‘ook al wordt het de eerste uitreiking zonder Jan’. Zelf is ze net tachtig, maar hond Lola is pas drie, en dat is wat telt.
‘Ik moet voor haar minstens negentig zien te worden.’
Alexia Leysen
In de rubriek ‘De zin’ in De Standaard Magazine toont Alexia Leysen ons week na week het leven. Gebarsten leven en hoe het te lijmen. Zelf vindt ze almaar meer harmonie, ‘de sleutel tot geluk’.
Eric de Kuyper
De ‘talentenpuinhoop’ Eric de Kuyper is tachtig. Van zijn vele gedaantes blijft vooral de schrijver bezig, er komt zelfs een nieuw boek aan. Maar dat zal het dan ook zijn. Het is mooi geweest.
‘En dat het straks ophoudt, maakt het nog veel mooier.’
Jeroen Brouwers
Bij het laatste interview met Jeroen Brouwers in onze krant stond de directeur van het taalcarnaval naar eigen zeggen met zijn grote teen al in het graf. Tot het zover was, ging het feest door.
Yves Petry
Yves Petry heeft een boek uit en dus moet hij van zich laten horen. Liever zou hij buiten alle gehoor- en gezichtsbereik blijven om daar de juiste woorden te zoeken.
‘Ik ben nooit bang geweest om onherkenbaar te zijn.’
Edward van de Vendel
Van Edward van de Vendel verscheen onlangs de honderdste titel. Gelukkig en blij is een feestelijke en weelderige poëziebundel waarin dieren het geluk proberen te verwoorden. In onze weerspannige tijd is dat een opdracht. Zelfs voor hem.
‘Soms is stil blijven staan moediger dan elke keer met de draai van de dag meegaan’
Edward van de Vendel
